Οι Αμερικανοί δεν συμφωνούν σε πολλά πράγματα αυτές τις μέρες, αλλά ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εκλογών, ένα είναι βέβαιο: Κανείς δεν θα θρηνήσει το τέλος της προεδρίας του Τζο Μπάιντεν, σχολιάζει σε ανάλυσή του στη nypost ο Michael Goodwin.
Οι Δημοκρατικοί, ίσως ακόμη περισσότερο από τους Ρεπουμπλικανούς, θα χαρούν να τον δουν να φεύγει, συνεχίζει.
Η μοναδική θητεία του Μπάιντεν ήταν τόσο καταστροφική, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, που το κόμμα του έγραψε ιστορία αναγκάζοντάς τον να φύγει από το ψηφοδέλτιο μήνες αφότου είχε κερδίσει το χρίσμα, μια κίνηση που προκάλεσε καθολική ανακούφιση μεταξύ των οπαδών, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων δωρητών.
Αρκετοί προσπάθησαν να δώσουν μια ευχάριστη νότα με συνθήματα όπως «Ευχαριστώ, Τζο» στο συνέδριο του Αυγούστου, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να κρύψουν από το κοινό έναν εν ενεργεία πρόεδρο που υπέπεφτε σε λάθη, ενώ και η αντικαταστάτριά του, η Κάμαλα Χάρις, ήταν μέρος της συνωμοσίας για την απόκρυψη της γνωστικής παρακμής του Μπάιντεν από τους ψηφοφόρους, αναφέρει ο αρθρογράφος.
«Η σαπίλα της Ουάσιγκτον φανερώθηκε»
Όταν εθεάθη για τελευταία φορά ο Τζο Μπάιντεν, που ανέλαβε το αξίωμα υποσχόμενος να ενώσει την Αμερική, αποκαλούσε τα εκατομμύρια των υποστηρικτών του Ντόναλντ Τραμπ «σκουπίδια». Επίσης, λίγες ημέρες προτού τραυματιστεί ο Τραμπ στην απόπειρα δολοφονίας το καλοκαίρι, ο Μπάιντεν είχε πει ότι ήταν «καιρός να βάλουμε τον Τραμπ στο στόχαστρο». Η κυνική απερισκεψία ήταν χαρακτηριστικό της άστοχης θητείας του, τονίζει ο αναλυτής.
Έβαλε τον Γενικό Εισαγγελέα να σπάσει 200 χρόνια δεδικασμένου παραπέμποντας σε δίκη τον πρώην πρόεδρο, ενώ το υπουργείο Δικαιοσύνης αργοπορούσε σαφείς αποδείξεις εγκληματικότητας εις βάρος του γιου του Μπάιντεν και προστάτευε τον ίδιο τον πρόεδρο από τον έλεγχο σχετικά με το σύστημα διακίνησης επιρροής της οικογένειάς του.
Ο άνθρωπος που καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του προσκυνούσε στον βωμό των πολιτικών κανόνων και παραδόσεων, κατέληξε να τις καταστρέφει στην προσπάθεια να κλειδώσει τον αντίπαλό του και να διατηρήσει την εξουσία. Και όλα αυτά ενώ αποκαλούσε τον Τραμπ «απειλή για τη δημοκρατία».
«Σε μεγάλο βαθμό, ο Τζο Μπάιντεν αντιπροσωπεύει ό,τι είναι λάθος στην Ουάσιγκτον» υποστηρίζει ο αρθρογράφος. Πέρασε περισσότερα από 50 χρόνια εκεί και έγινε η καρικατούρα ενός πολιτικού, ο οποίος υποστήριζε όποια θέση ήταν η μόδα της στιγμής. Με κάποιο τρόπο έγινε πλούσιος και ήταν ένας παραμυθάς επιπέδου Γουόλτερ Μίτι, του οποίου η πρώτη υποψηφιότητα για την προεδρία, το 1988, κατέρρευσε όταν πιάστηκε να αντιγράφει ομιλία ενός Βρετανού πολιτικού για την ίδια του τη ζωή. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο Μπάιντεν είχε επίσης πει ψέματα για τον βαθμό του στη Νομική Σχολή και ισχυρίστηκε ψευδώς ότι είχε λάβει τρία πτυχία κολεγίου.
Παρ’ όλα αυτά, με τη ζωή του να σημαδεύεται από τραγωδίες -η πρώτη του σύζυγος και η κόρη του σκοτώθηκαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα και ο μεγαλύτερος γιος του, Beau, πέθανε από καρκίνο-, ο Μπάιντεν αποτελούσε μια συμπαθητική φιγούρα. Η θλίψη του δεν ήταν ποτέ κρυφή και ήταν γνωστό ότι πρόσφερε παρηγοριά σε άλλους που υπέφεραν από απώλεια.
Μεγάλη ανακούφιση για τις ΗΠΑ
Η επιλογή της Χάρις πριν από τέσσερα χρόνια ήταν σύμφωνη με την πολιτική της στιγμής. Απεγνωσμένος να διατηρήσει τον συνασπισμό του Ομπάμα, ο Μπάιντεν άφησε να εννοηθεί ότι θα επέλεγε μια μαύρη γυναίκα και περιέγραψε τον εαυτό του ως μεταβατική φιγούρα. Η σύνδεσή του με το βαθύ κράτος ήταν επίσης καθοριστική για τη νίκη του το 2020.
Ο ψευδής ισχυρισμός 51 πρώην αξιωματούχων των μυστικών υπηρεσιών ότι ο φορητός υπολογιστής του γιου, Χάντερ, είχε οσμή ρωσικής παραπληροφόρησης πιθανότατα τον έσωσε από την ήττα, παρ’ όλο που το FBI είχε ήδη επιβεβαιώσει ότι ο φορητός υπολογιστής ανήκε στον Χάντερ και το εκρηκτικό περιεχόμενό του ήταν έγκυρο. Μία από τις τελευταίες πράξεις του Μπάιντεν ως προέδρου θα είναι σχεδόν σίγουρα να δώσει χάρη στον Χάντερ για τα ομοσπονδιακά εγκλήματα περί όπλων και φορολογίας. Ο ίδιος αρνήθηκε ότι θα το κάνει, αλλά αυτό ήταν όταν ήταν υποψήφιος.
«Τώρα που οι ψηφοφόροι μίλησαν, μπορεί επιτέλους να είναι ειλικρινής και να κάνει αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας. Υπό αυτή την έννοια, η επιστροφή του στην ιδιωτική ζωή θα είναι μια μεγάλη ανακούφιση για τον ίδιο – και για την υπόλοιπη Αμερική, επίσης» καταλήγει ο αρθρογράφος.
