Η Ρωσία μπορεί να μαγνητίζει αρνητικά όλα τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, ωστόσο καταρτίζει ήδη τους επόμενους «στόχους» της, ενώ ήδη προσπαθεί να ελέγξει ορισμένες χώρες.
Λόγω της κατάστασης που επικρατεί, δεν επιδιώκει έναν γενικευμένο πόλεμο, όμως σκοπεύει να διεισδύσει με πολεμικά μέσα, σε περίπτωση που δεν μπορέσει με σκιώδης τρόπους να αναλάβει την εξουσία.
Η Wall Street Journal αναφέρει πως η Μόσχα στοχεύει ιδιαίτερα στη Μολδαβία, όπου το 2016 προσπάθησε να προκαλέσει πραξικόπημα, ενώ το 2022 φιλορώσοι πολιτικοί ήταν ένα βήμα πριν ζητήσουν επίσημη επέμβαση της Ρωσίας. Όμως, αυτό το σενάριο ανατράπηκε, χάρη της κατάστασης στο ουκρανικό μέτωπο. Στο «στόχαστρο» μπαίνουν και τα Βαλκάνια, αφού αρκετές χώρες, όπως η Σερβία, ανήκαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ.
Πέρα από την Ευρώπη, η Ρωσία μέσω της δράσης της Wagner και άλλων μισθοφορικών ομάδων που ελέγχει, επιδιώκει να διεισδύσει σε Αφρικανικά κράτη και ιδιαίτερα αυτά που έχουν πλούσια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα, όπως χρυσό.
Μάλιστα, η Washington Post σε εκτενές αφιέρωμα για τη Wagner λίγο πριν τον αιφνίδιο θάνατο του διοικητή της Γιεβγκένι Πριγκόζιν, είχε αναφέρει πως στόχος ήταν κυρίως κράτη που υπήρξαν γαλλικές αποικίες.
Επίσης, στα ρωσικά σχέδια περιλαμβάνονται χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Συρία, ενώ θέλει να αναπτυχθεί και στον Καύκασο, ακόμη και στη Γεωργία που εγκατέλειψε μετά τον πόλεμο του 2008, λόγω της εμπλοκής του αμερικανικού παράγοντα.
Ο υπόγειος (ή και όχι) τρόπος δράσης
Η Ρωσία ήδη κάνει προσπάθειες να ελέγξει αρκετά κράτη ή πρόκειται να κάνει, χωρίς όμως να προκαλέσει την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας, αφού βρίσκεται σε δεινή θέση διπλωματικά από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Το Business Insider αναφέρει ότι χρησιμοποιεί τακτικές της Σοβιετικές Ένωσης, αλλά με μεγαλύτερη επιτυχία σε μερικές περιπτώσεις, αφού δεν έχει την εσωτερική πίεση που υπήρχε στο παρελθόν.
Συγκεκριμένα, προσπαθεί να προσεγγίσει και διαφθείρει πολιτικούς για να ελέγχει κάθε τους κίνηση ή να συνδεθούν τόσο με το Κρεμλίνο, ώστε να το έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Αυτό κάποτε γίνονταν με οικονομικές συναλλαγές, αλλά πλέον συμβαίνει και με όπλα.
Έπειτα, στέλνει μισθοφορικές ομάδες, όπως η διαβόητη Wagner, που προσφέρουν προστασία σε πολιτικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα, με αντάλλαγμα δυνατότητες εκμετάλλευσης ολόκληρων περιοχών, ειδικά αν έχουν οικονομικό αντίκτυπο.
Σιγά-σιγά δημιουργείται ένα δίκτυο στην εκάστοτε ελίτ, το οποίο κατεβαίνει προς τα κάτω, μέχρι που ξεκινάει προπαγάνδα στον λαό για «ιστορικούς δεσμούς με τη Ρωσία» και «φιλία που δεν πρέπει να χαλάσει».
Σε περίπτωση που οι παραπάνω τακτικές αποτύχουν, δουλειά πιάνουν πράκτορες που αποσταθεροποιούν τη χώρα, με στόχο να δημιουργήσουν πολιτικά κόμματα ή κινήματα που ζητούν επίσημα στρατιωτική επέμβαση της Μόσχας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η Οσετία στον Καύκασο, η Ουκρανία και η Μολδαβία, όμως αυτή τη στρατηγική αρχίζει να εγκαταλείπεται λόγω του ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Έτσι, σενάρια για εισβολή σε γειτονικές της χώρες, όπως εκείνες της Βαλτικής, απομακρύνονται από το άμεσο μέλλον, όχι όμως και τα σχέδια για τον έλεγχο άλλων κρατών.
