«Ο παραδοσιακός συναγερμός για άτομα με προβλήματα ακοής είναι παντελώς άχρηστος» σκέφτηκε ο Άρνολντ Ζούκορ και το 1912 δημιούργησε έναν συναγερμό προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις αυτών των ατόμων.
Επρόκειτο για ένα σύστημα πυρόσβεσης πάνω από το κρεβάτι του ενοίκου, πανομοιοτυπο με αυτά που υπάρχουν σήμερα στα περισσότερα γραφεία και καταστήματα. Η διαφορά ήταν ότι ο δικός του μηχανισμός δεν ενεργοποιείτο με τον καπνό αλλά με την παραβίαση κάποιας εξωτερικής πόρτας ή παραθύρου. Όταν τώρα υπήρχε κάποιος εισβολέας, το νερό θα εξερχόταν από τον σωλήνα και θα έβρεχε το κεφάλι του κοιμώμενου ενοίκου.
Το σύστημα του εφευρέτη, ωστόσο, δεν βρήκε ιδιαίτερη απήχηση αφού απαιτούσε την εγκατάσταση σωληνώσεων μέσα από τους τοίχους, που θα εκτείνονταν μέχρι την κεντρική παροχή νερού του σπιτιού.
Βέβαια ο εφευρέτης δε σκέφτηκε ότι με αυτή τη τεχνική κάθε φορά που θα χτυπούσε ο συναγερμός ακόμα και σε περίπτωση λάθους, το κρεβάτι θα γινόταν μούσκεμα.
