Πώς έζησα τις μέρες ξύλου και χάους σε ιστορικά παιχνίδια του ελληνικού ποδοσφαίρου

Έχει περάσει μία εβδομάδα από το ντέρμπι που ενδεχομένως να έκρινε και τον τίτλο του πρωταθλητή στη φετινή Super League μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και μόλις λίγες εβδομάδες από το ιπτάμενο ρολό ταμιακής μηχανής που πέτυχε ή δεν πέτυχε τον προπονητή του Ολυμπιακού, Όσκαρ Γκαρθία, πριν την έναρξη του ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Ένα πρωτάθλημα που πέρασε από χίλια κύματα. Με ιστορικές ομάδες να βολοδέρνουν και να προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια τους (Παναθηναϊκός) άλλες να εκπλήσσουν ευχάριστα (Ατρόμητος) και τους υπόλοιπους 3 μεγάλους, ΑΕΚ, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ να παλεύουν για την στέψη. Την στέψη σε ένα εγχώριο πρωτάθλημα πλήρως απαξιωμένο και αναξιόπιστο. Την προειδοποιητική βολή για το τι μπορεί να επακολουθούσε πήραν όλοι στον τελικό Κυπέλλου της καφρίλας μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ στο Βόλο και την εικόνα των μαχαιροβγαλτών να «παίρνουν το σκηνικό» στην αερογέφυρα του Πανθεσσαλικού. Μετά ακολούθησαν πολλά. Και είχαν προηγηθεί ακόμα περισσότερα. Αυτή τη στιγμή και μετά τη μπούκα του Ιβάν Σαββίδη με ένα όπλο στη ζώνη του το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει διακοπεί επ’ αόριστον. Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να κρίνει (αυτό άλλωστε μπορεί να το κάνει ο καθένας ξεχωριστά) αλλά να μεταφέρει την εμπειρία τριών οπαδών που έζησαν από κοντά, πάνω σε φυσούνες, κάγκελα, μέσα και έξω από αγωνιστικούς χώρους, βραδιές που εκτυλίχθηκε το απόλυτο χάος και τα παιχνίδια ή δεν τελείωσαν ή ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν μέσα σε συνθήκες εμπόλεμης ζώνης.

Τα παιχνίδια μεταξύ ΑΕΚ και Ολυμπιακού τη δεκαετία του 90 και στα 00s είχαν πάντα μία ξεχωριστή ομορφιά και αγριάδα. Ειδικά τα ματς στο «Νίκος Γκούμας» μύριζαν σχεδόν πάντα μπαρούτι. Ήταν 10 Ιανουαρίου του 2001 και η Ένωση θα αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό για το πρώτο ματς των «16» του Κυπέλλου. Όπως λέει ο Γιώργος οπαδός της Ένωσης «Η “δικτατορία” του Κόκκαλη στα καλύτερα της, σφάζει όποιον βρει στο δρόμο του και η ΑΕΚ δεν αργεί να καταλάβει ότι απαγορεύεται να κερδίσει για ακόμη μία φορά τα τελευταία πέντε χρόνια». Οι γηπεδούχοι ανοίγουν το σκορ στο 46′ με τον Ντέμη Νικολαΐδη αλλά τα πάνω κάτω ήρθαν 6 λεπτά μετά. ο Ζήκος αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη για φάουλ, από τον Ποντίκη. Ο Νικολαΐδης τα «χώνει» στον διαιτητή και βλέπει κι αυτός το δρόμο για τα αποδυτήρια. Το γήπεδο είναι έτοιμο να εκραγεί και η πόρτα της «Σκεπαστής» έχει ήδη ανοίξει. Στην ισοφάριση του Νινιάδη… all hell’s broke loose. «Η Φιλαδέλφεια βράζει κι είναι η μοναδική φορά που θυμάμαι 30.000 κόσμου να θέλει να μπει στο γήπεδο και να διακόψει το ματς, δεν υπάρχει ούτε ένας που να αποδοκιμάζει τα επεισόδια. Η πόρτα της σκεπαστής σπάει και ξεκινάει η μάχη με την αστυνομία! Πετάμε ότι βρούμε μπροστά μας, δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλη μια σφαγή». O Πέτρος Στάθης δίνει την εντολή στους παίκτες της ΑΕΚ που είχαν απομείνει να «πέσουν κάτω». Ο διαιτητής μέσα σε πανδαιμόνιο διακόπτει το ματς το οποίο εν τέλει πήραν με 0-2 στα χαρτιά οι ερυθρόλευκοι και όπως παραδέχεται ο Γιώργος ακόμα και τόσα χρόνια μετά είναι ότι «ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό που θα συνέβαινε, την προηγούμενη μέρα πηγαίνοντας να πάρω εισιτήριο, η Σκεπαστή ήταν ανοιχτή και εξοπλιζόταν κατάλληλα για την επόμενη. Δεκαπέντε χρονών, σκαστός από το σπίτι, πρώτες επαφές με τα οπαδικά και τους συνδέσμους γεμάτος οργή για όσα γίνονταν στα γήπεδα δεν μετανιώνω στιγμή για ότι έγινε και για όποια συμμετοχή μου. Το μόνο λάθος εκείνης της μέρα ήταν ότι ο Ποντίκης και οι κλέφτες με τα ερυθρόλευκα έφυγαν από το γήπεδο όπως ήρθαν!».

 

Αμφίρροπα πρωταθλήματα έχουν υπάρξει ξανά τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Αυτόν τον τίτλο δεν κατέχει μόνο η φετινή Super League όπως αυτάρεσκα ακούγεται από επίσημα και ανεπίσημα χείλη. Στις 24 Μαρτίου, του 2002 ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο και μέχρι τότε (21η αγωνιστική) οι Πειραιώτες ήταν 1οι με 44 βαθμούς, ακολουθούσε η ΑΕΚ με 43 και ο Παναθηναϊκός με 41. Το ματς μύριζε μπαρούτι από την αρχή. Καμένα πανό, μικροτσαμπουκάδες με την αστυνομία μέσα και έξω από το γήπεδο και διακοπές. Η παρουσία του διαιτητή Ευθυμιάδη δεν είναι και από τις καλύτερες που έχουμε συναντήσει σε ελληνικό γήπεδο. Τα σφυρίγματά του καθόλη τη διάρκεια του ματς έκαναν τους πράσινους οπαδούς να βράζουν. Ο Στάθης οργανωμένος οπαδός του Παναθηναϊκού σχολιάζει: «Έχουμε ήδη αρχίσει να κάνουμε μαζέματα απ’ τα μέσα της εβδομάδας και να συζητάμε για το πώς θα διαχειριστούμε το παιχνίδι εντός και εκτός Λεωφόρου. Ξέραμε ότι θα έχουμε εχθρική διαιτησία αλλά είμασταν σίγουροι για τη νίκη. Ο Παναθηναϊκός είχε πολύ καλύτερη ομάδα και την πιστεύαμε όλοι. Από νωρίς λοιπόν στην Λεωφόρο με μπύρες, κουβέντα και μια αβάσταχτη προσμονή. Ξέραμε ότι θα έχουμε και τους άλλους απέναντι μας και δεν βλέπαμε την ώρα να αρχίσει το ματς». Τα σφαλτσοσφυρίγματα δεν κάνουν τα πράγματα καλύτερα. «Μια αλλοπρόσαλλη διαιτησία με ανάποδα σφυρίγματα, χάρισμα καρτών, εξόφθαλμα οφ σαιντ και όλα αυτά υπέρ του γαύρου. Κρόσια τα νεύρα. Και κάποια στιγμή κόντρα σε όλα βάζουμε γκολ». Στο 75’ Ο Εμμάνουελ Ολιζαντέμπε βάζει μπροστά τον Παναθηναϊκό και «δεν χρειάζεται να πω πολλά για εκείνη τη στιγμή, είναι αυτονόητο το τι ακολούθησε», μας λέει ο Στάθης και συνεχίζει «Και μετά ο διαιτητής παίρνει την κατάσταση στα χέρια του ακόμα περισσότερο. Φάουλ ακόμα και σε κοίταγμα παίκτη του Παναθηναϊκού σε παίκτη του ολυμπιακού. Απλόχερο μοίρασμα καρτών σε δικούς μας και ανοχή σε δολοφονικά μαρκαρίσματα των άλλων. Μόνιμο σπρώξιμο στην περιοχή μας. Και φτάνουμε στην τελευταία φάση και στο πέναλτι υπέρ του γαύρου». Οι σκηνές που ακολούθησαν μετά την ισοφάριση του Ολυμπιακού έχουν μείνει στην ιστορία του ποδοσφαίρου. «Η κατάσταση στη Λεωφόρο είναι πολεμική. Εγώ με έναν μαγικό τρόπο και με ένα μικρό μπλακ άουτ βρίσκομαι απ’ την 13 πάνω στη φυσούνα. Ακόμα δεν έχω μάθει πώς. Ούτε τι έκανα ακριβώς…». Ο Ευθυμιάδης φεύγει χτυπημένος από το γήπεδο και το χάος συνεχίζεται για ώρες έξω από το γήπεδο, στην Αλεξάνδρας και στα γύρω στενά από τη Λεωφόρο: «Ώρες μετά κατηφορίζουμε στα Εξάρχεια με την οργή να καίει ακόμα αλλά και την συνειδητοποίηση ότι όσο καλύτερος κι αν είσαι τη μαφία δεν μπορείς να την κερδίσεις μέσα στο γήπεδο. Και περηφάνια γιατί ξέρεις ότι εσύ έχεις μάθει να κερδίζεις μόνο εντός αυτού».

Ένα ματς κάτι παραπάνω από ένας τίτλος. Ήταν 11 Μαΐου 2003. Μετά από 6 χρόνια ερυθρόλευκης κυριαρχίας ο Παναθηναϊκός ερχόταν σε ντέρμπι με τον αιώνιο «καβάλα» στο άλογο. Του έκανε (προφανώς) η νίκη, η ισοπαλία, ακόμα και η ήττα με ένα γκολ διαφορά. Αυτή ακριβώς η υπεροχή έπρεπε με κάποιο τρόπο να νικηθεί. Και η διαφορά με τα υπόλοιπα «μπάχαλα» που έχουμε βιώσει σε γήπεδα στην Ελλάδα, ήταν το οργανωμένο σχέδιο πίσω από τη «ζούγκλα της Ριζούπολης». «Τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό δεν κρατάνε ποτέ 90 λεπτά. Πάντα ξεκινάνε από το πρωί και τελειώνουν το βράδυ ή και αργά τη νύχτα. Εκείνο το ντέρμπι, ωστόσο, είχε ξεκινήσει πολλές ημέρες πριν. Από τον σχεδιασμό της «υποδοχής», μέχρι το τι θα γίνει αν «στραβώσει» η κατάσταση», μας λέει ο Νίκος, οπαδός του Ολυμπιακού που βρισκόταν εκεί σε όλη τη… διαδικασία του ματς. «Ο καθένας μας είχε αναλάβει ένα συγκεκριμένο πόστο. Άλλος στην Ηρακλείου που θα ερχόταν το πούλμαν τους. Άλλος στο σταθμό των Άνω Πατησίων που θα πήγαιναν οι οπαδοί τους. Άλλος πάνω από την ιστορική φυσούνα. Άλλος στα κόρνερ. Άλλος ψηλά στην κερκίδα πάνω από το σημείο όπου θα σταματούσε το πούλμαν για να αποβιβάσει την ομάδα τους. Όλοι ήξεραν που έπρεπε να είναι και τι να κάνουν. Κάποιοι δικοί μας είχαν πιάσει τις θύρες και με ένα εισιτήριο το οποίο άλλαζε συνέχεια χέρια και πήγαινε μια μέσα μια έξω έβαζαν διαρκώς κόσμο. Εκείνη την ημέρα η Ριζούπολη πρέπει να είχε τουλάχιστον 3-4.000 κόσμο παραπάνω απ’ ότι έπαιρνε», συμπληρώνει. Το σχέδιο πίσω από όλα αυτά όπως μας λέει ο οπαδός του Ολυμπιακού ήταν απλή: «Τους κάνουμε να χάσουν πριν καν μπουν στο γήπεδο. Η φισούνα ήταν σαν την ύστατη γραμμή. Όταν πιάστηκε “όμηρος” ο Μπασινάς (το λέγαμε έτσι επειδή μόνο αυτός πρόλαβε να βγει στον αγωνιστικό χώρο) πήραμε τα πάνω μας. Βλέπαμε πως όλο αυτό που σχεδιάζαμε τόσες ημέρες αποδίδει. Πάνω από τη Ριζούπολη υπήρχε ένας βαθύς ακαθόριστος θόρυβος που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Ένας θόρυβος που περιείχε συνθήματα, βρισιές, κατάρες, άναρθρες κραυγές».

Το παιχνίδι ξεκίνησε και το 3-0 έμεινε στην ιστορία, «δεν χρειάστηκε το plan b. Φύγαμε από το γήπεδο χωρίς μπλούζες. Μαζευτήκαμε στο σύνδεσμο και δίναμε συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο. Σε πλήρη έκσταση». Για το αν έχει μετανιώσει για κάτι από όσα έκανε εκείνη τη μέρα είναι αφοπλιστικός: «Ακόμα και σήμερα θεωρώ πως αυτό το ματς είναι το μεγαλύτερο παράσημο στις οπαδικές μου επωμίδες. Αν μπορούσα να ξαναζήσω έναν αγώνα αυτός θα ήταν. Ήταν η ημέρα που ξοφλήσαμε το γραμμάτιο των πέτρινων χρόνων».