Ο… χασάπης του «Θεού»

Η προφητεία και η συγχώρεση στον πιο σκληρό όλων των εποχών. Ο Μαραντόνα έχει γενέθλια και ο Γιώργος Καραμάνος γράφει για την πιο δύσκολη συνάντηση της καριέρας του, εκείνη με τον Αντονι Γκοϊκοετσέα. Η Βαρκελώνη φορούσε τα καλά της για να τιμήσει την ημέρα της «Mercé», μία από τις σημαντικότερες γιορτές της πόλης. Ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα μαζί με τους συμπαίκτες του, Βίκτορ Μουνιόθ και Λουίς Αλμπέρτο έπρεπε να επισκεφτούν κάποια πιτσιρίκια στην παιδιατρική κλινική. Μόλις έφτασαν, το μάτι του Ντιεγκίτο έπεσε πάνω σε έναν μικρό με σπασμένα πόδια. Τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο, αλλά μόλις αντίκρισε το ίνδαλμα του ήταν λες και ήθελε να τρέξει κατά πάνω του. Ο παικταράς πλησίασε και ο μπόμπιρας του έδωσε ένα φιλί. Καθώς έφευγε όμως του φώναξε: «Ντιέγκο, πρόσεχε! Απόψε θα έρθουν και για σένα!» Και ήρθαν, το βράδυ… (σ.σ.: απόσπασμα από την βιογραφία του Μαραντόνα: «Yo, el Diego de la Gente») «Σούστερ, Σούστερ», ούρλιαζαν από απόλαυση την ίδια νύχτα οι 120.000 πολεμοχαρείς που είχαν τιγκάρει το «Καμπ Νόου», καθώς μόλις είχαν μυρίσει το πρώτο αίμα στην αρένα. Ο Μπερντ Σούστερ, το άλλο μεγάλο αστέρι της ομάδας τους είχε ξαπλώσει στο χορτάρι με σκληρό τάκλιν τον αλλοτινό δήμιο του, προσφέροντας την ικανοποίηση της ανταπόδοσης στο κοινό που απαιτούσε κι άλλο. Δύο χρόνια νωρίτερα ο Αντονι Γκοϊκοετσέα του είχε δώσει τα γόνατα ανά χείρας και τον είχε αφήσει εκτός για εννέα μήνες, ενώ υπήρξαν ακόμη και φόβοι για τέλος της σπουδαίας καριέρας του. Ο Βάσκος όμως που ήταν θεριό ανήμερο, σηκώθηκε και κυνήγησε τον ξανθό Γερμανό με το μουστάκι. «Θα σε σκοτώσω», φώναξε με όλη την δύναμη του. Μπροστά του ωστόσο, πετάχτηκε ο Μαραντόνα. «Ηρέμησε μάγκα, χαλάρωσε. Δεν τρέχει τίποτα. Αφού ξέρεις ότι θα χάσετε 3-0 και εσύ θα φορτωθείς κάρτες. Τι σκας λοιπόν;», του έκοψε τη φόρα. Μόνο που εκείνη τη στιγμή ο Αργεντινός δεν μπορούσε να φανταστεί το συννεφάκι που σχεδιαζόταν πάνω από το μυαλό του Γκοΐκο. Εκείνος είχε ήδη αποφασίσει ποιος θα γινόταν το επόμενο μεγάλο θύμα στο σκληρό βιογραφικό του. Λίγες στιγμές αργότερα, ο Ντιέγκο ζήτησε τη μπάλα κοντά στο κέντρο. Ο Γκοϊκοετσέα όμως αναζήτησε τα πόδια του αντιπάλου και μία ανάσα πιο μετά, έπεσε με όλη τη δύναμη του βαριού κορμιού του στον αριστερό αστράγαλο του νεαρού με τις μπούκλες. Για εκεί πήγαινε, η μπάλα δεν βρισκόταν καν στο πλάνο. «Ακουσα τον θόρυβο και τρόμαξα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι το σώμα όταν σπάει, μπορεί να βγάλει τέτοιους ήχους. Πόνο δεν αισθάνθηκα αμέσως. Ηρθε από πάνω μου ο Μιγκέλι (σ.σ.: θρυλικός σέντερ μπακ της Μπάρτσα) και προσπάθησε να με σηκώσει. “Οχι Μιγκέλ, δεν θα σηκωθώ. Ο μπάσταρδος μου τα έσπασε όλα” του ψιθύρισα» (σ.σ.: συνέχεια από την βιογραφία του Θεού).

Ο διαιτητής, ένας τραπεζικός υπάλληλος από τη Μούρθια, έβαλε το χέρι στο τσεπάκι μόνο αφού έπεσαν πάνω του οι Μπλαουγκράνα. Τελικά έβγαλε την κίτρινη κάρτα και άφησε στο ματς τον αμυντικό της Μπιλμπάο. «Δεν ήθελε να πέσω πραγματικά στο πόδι του. Ηταν ένα τάκλιν που όμως η αλήθεια είναι ότι περιείχε θυμό απ’ όσα είχαν προηγηθεί με τον Σούστερ και με τον Μαραντόνα», παραδέχτηκε μια φορά κι έναν καιρό, χρόνια πολλά μετά ο Γκοϊκοετσέα, ο οποίος όμως παραδόξως συνέχισε να δηλώνει αμετανόητος: «Συμβαίνουν αυτά. Ποδόσφαιρο είναι. Δε τον σκότωσα κιόλας. Να, αφού είδατε ότι έκτοτε η καριέρα του απογειώθηκε», μονολογούσε σε εξοργιστική συνέντευξη του το 2008. «Εκείνη η Αθλέτικ ήταν η πιο σκληρή ομάδα που αντιμετώπισα ποτέ στην καριέρα μου. Είχε σπουδαίους παίκτες, αλλά οι επιτυχίες βασίστηκαν στο σύνολο, την αυτοθυσία και την δύναμη», θυμάται ο Βίκτορ Μουνιόθ. Και πράγματι εκείνη η ομάδα του Χαβιέρ Κλεμέντε με τούτη τη συνταγή έφτασε στο απόγειο. Πρωτάθλημα το 1983 και νταμπλ το 1984. Ηταν τα τελευταία πρωταθλήματα της, με τον Γκοϊκοετσέα σε ρόλο πρωταγωνιστή. Δεν ήταν κακός σέντερ μπακ. Κάθε άλλο. Στην Αθλέτικ για 12 χρόνια (1975-’87) και για τα τρία επόμενα στην Ατλέτικο Μαδρίτης, έπαιξε σε 420 ματς και έβαλε και 44 γκολ! Και με την Εθνική Ισπανίας όμως (39/ 4) έφτασε στον χαμένο τελικό του EURO 1984. Οχι και άσχημα για κάποιον που χαρακτηρίστηκε «δολοφόνος». Μετά το χτύπημα ο Μαραντόνα βρέθηκε στο νοσοκομείο. Στα 22 του δεν θα μπορούσε να είναι αυτός για τον οποίο η Μπαρτσελονα πλήρωσε 7,5 εκατ. ευρώ, καθιστώντας την μεταγραφή την ακριβότερη όλων των εποχών. Ο Γκοϊκοετσέα του τηλεφώνησε έπειτα από μία βδομάδα και ο Ντιέγκο απάντησε στην κλήση. Μόνο που η κατακραυγή για τον Βάσκο ήταν πλέον παγκόσμια. Ο αγγλικός Τύπος άφησε για πάντα το στίγμα και ο αμυντικός της Μπιλμπάο έμεινε στην ιστορία ως… «Ο χασάπης του Μπιλμπάο». Εκτοτε άπαντες γνωρίζουν σε ποιον αναφέρεται ο εν λόγω προσδιορισμός. Το 2007 μάλιστα οι «TIMES» ήρθαν 23 χρόνια μετά για να επαυξήσουν, κατονομάζονταν τον ως: «σκληρότερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών»! Το στίγμα τον βαραίνει, αλλά έχει μάθει να ζει με αυτό. «Την επομένη του αγώνα ήταν η πρώτη φορά που ξέσπασα σε λυγμούς, καθώς μου ανακοινώθηκε η ποινή. Θα έμενα εκτός παιχνιδιού για 18 αγωνιστικές». Τρεις μέρες αργότερα βρέθηκε στο γήπεδο για τον αγώνα με τη Λεχ Πόζναν για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ολος ο «Λάκκος των Λεόντων» φώναζε το όνομα του. «Γκοΐκο, Γκοΐκο» ήταν η παράταιρη ιαχή. «Δεν είχα κάνει κάτι καλό, δεν άξιζα την αποθέωση. Ηταν λάθος και δεν αισθανόμουν όμορφα», παραδέχτηκε ο αντι-ήρωας της ιστορίας, πριν προβεί σε μία συγκλονιστική, απίστευτη αποκάλυψη: «Με την Λεχ Πόζναν φόρεσα τα ίδια παπούτσια και έπειτα ποτέ ξανά. Τα καθάρισα ευλαβικά, τα έβαψα και έκτοτε τα έχω φυλαγμένα σε μια γυάλινη προθήκη στο σπίτι. Οχι όμως, μην το πάρετε στραβά. Δεν το κάνω από υπερηφάνεια. Καθώς τα χρόνια περνούν, αυτά τα παπούτσια σημαίνουν για μένα κάτι πιο σημαντικό από εκείνη τη στιγμή, η οποία μάρκαρε για πάντα αρνητικά την καριέρα μου. Στην πραγματικότητα συμβολίζουν την ομορφιά και την σκληρότητα του ποδοσφαίρου. Την καλοσύνη και την τιμωρία του ανθρώπου»! Οι μήνες από εκείνο το χτύπημα πέρασαν και ήρθε στο φινάλε της σεζόν ο τελικός του Κόπα ντελ Ρέι. Μαραντόνα και Γκοϊκοετσέα βρέθηκαν και πάλι πρόσωπο με πρόσωπο: «Απαντες ήταν λες και με είχαν βάλει στο σημάδι. Λες και ήθελαν να αποτελειώσουν αυτό που είχε αφήσει τότε ο Γκοϊκοετσέα και μόνο με κλωτσούσαν. Και ειδικά εκείνος, δεν με άφησε ποτέ από το βλέμμα του», έγραψε στο βιβλίο του ο Ντιεγκίτο. Η Αθλέτικ πήρε το Κύπελλο, πανηγυρίζοντας το νταμπλ. Οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά, μιας και ο Μαραντόνα μετακόμισε στη Νάπολι, για να ανυψωθεί πάνω από τα εγκόσμια της μπάλας. Οσο για τον Γκοΐκο παραμένει μία αμφιλεγόμενη μορφή στην ιστορία του αθλήματος: «Ο Μαραντόνα είναι για μένα ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Δεν χαίρομαι που τον χτύπησα, αλλά εάν το σκεφτεί κανείς, δεν αποβλήθηκα καν. Ισως βέβαια και να το άξιζα… »! Η τιμωρία του μέσω του παντοτινού στιγματισμού αποδείχτηκε ωστόσο, τρομερά πιο σκληρή από μία κόκκινη κάρτα. Οσο για τον Ντιεγκίτο τι Θεός θα ήταν εάν δεν… : «Αλήθεια το λέω, τον έχω συγχωρέσει!» Το άρθρο του Γιώργου Καραμάνου δημοσιεύθηκε στο gazzetta.gr