Σε ρυθμούς ραπ, μικροί μαθητές τραγουδούν ενάντια στη βία, την απειλή και τον εκφοβισμό, με κάθε στίχο να στέλνει το δικό του μήνυμα. «Με τα χέρια μας μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, όχι να τα χρησιμοποιούμε, εκφράζοντας τη βία», λένε τόσο οι στίχοι όσο και το κεντρικό σύνθημα του 3ου δημοτικού σχολείου Επανομής στη Θεσσαλονίκη, από τα θρανία του οποίου είχε περάσει και ο αδικοχαμένος Άλκης Καμπανός.
«Το τραγούδι εντάσσεται σε μια δράση που γίνεται στο πλαίσιο των εργαστηρίων, δραστηριοτήτων του σχολείου και του άξονα δράσης ανάπτυξης των φιλικών σχέσεων μεταξύ των μαθητών», εξηγεί, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM», η υποδιευθύντρια του σχολείου Δάφνη Μάρκου, που είναι η δασκάλα της τάξης των μικρών ράπερ και η οποία έγραψε τους στίχους του τραγουδιού.
«Σαν μια ιδέα ξεκίνησε, μέσα από μια άλλη δράση με ζωγραφική, όπου τα παιδιά έφτιαχναν έργα, με θέμα “τα χέρια δεν χτυπάνε, μα αγαπάνε”. Με αφορμή το τραγικό συμβάν με την απώλεια της ζωής του Άλκη, που ήταν μαθητής στο σχολείο μας και η μητέρα του δασκάλα εδώ, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με τη μουσική», σημειώνει.
Τα παιδιά έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον, γνωρίζοντας μάλιστα πως ο Άλκης κάθισε στα ίδια θρανία πριν από μερικά χρόνια κι έπαιζε ανέμελος στην αυλή του σχολείου τους, όπως τα ίδια. Συμμετείχαν στην ηχογράφηση σαν επαγγελματίες, τραγουδώντας – απαγγέλοντας και περίμεναν με αγωνία το αποτέλεσμα.
Η Λένκα Πέσκου, μουσικός της Α/Βάθμιας Εκπαίδευσης που βρέθηκε για λίγο χρονικό διάστημα ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός στο δημοτικό, ανέλαβε να γράψει τη μουσική. Παρόλο που διαθέτει πτυχίο Αρμονίας, Αντίστιξης, Φούγκας, Ενοργάνωσης Πνευστών, πτυχίο Πιάνου, δίπλωμα Πιάνου και δίπλωμα Σύνθεσης -και μάλιστα όλα με άριστα- δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση. «Ήθελα να βρω έναν τρόπο να συγκινήσει το τραγούδι με τη δυναμική του και την ευαισθησία του συγχρόνως, κάτι που είναι δύσκολος συνδυασμός. Δεν ήθελα απλώς να ραπάρουν, αλλά να εκφράσουν μια εσωτερικότητα και να προβάλλεται η ομαδικότητα», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Πέσκου.
Όπως σημειώνει, το θέμα την επηρέασε ψυχολογικά, αφού συνήθως γράφει ή κάνει παραγωγές σε παιδικά τραγούδια, που αποτελούν πάντα ευχάριστα ακούσματα. «Κάτι παρόμοιο δεν μού έχει ξανασυμβεί, όταν το ηχογραφούσα και κυρίως όταν περνούσα και δούλευα τις φωνές των παιδιών, η ένταση και η συγκίνηση που ένιωσα δεν περιγράφεται. Μέρες ήθελα για να φύγει ο κόμπος από το στομάχι μου. Οι φωνές των παιδιών ακόμη ηχούν στα αυτιά μου, προκαλώντας μου ανάμεικτα συναισθήματα», αναφέρει, σημειώνοντας ότι νιώθει έντονο προβληματισμό για τη σοκαριστική βία στο περιστατικό – αφορμή γένεσης του τραγουδιού.
Τις επόμενες μέρες, οι μαθητές θα γυρίσουν και βίντεο κλιπ με τη συνεργασία μουσικού θεατρολόγου του σχολείου, ενώ εκτός από τους στίχους που θα απαγγείλουν, θα περάσουν τα μηνύματά τους και με την εικόνα, αφού θα είναι τυπωμένα στα μπλουζάκια που θα φορούν στα γυρίσματα.
