Δεν θα ασχοληθώ με τη ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε η κυβέρνηση γιατί δεν είναι παρά μια τακτική κίνηση.
Ούτε με το προσχέδιο του προϋπολογισμού γιατί όπως είναι γνωστό ο προϋπολογισμός του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον δεσμευτικός. Μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις απαιτήσεις των δανειστών όποτε το κρίνουν αυτοί απαραίτητο.
Αυτό που με τρόμαξε τις τελευταίες ημέρες περισσότερο κι από ένα νέο μνημόνιο που πιθανότατα υποβόσκει, είναι ο δημόσιος «διάλογος» Τατσόπουλου – Ραχήλ Μακρή.
Με τρόμαξε η σκέψη ότι μπορεί η κρίση να έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα εκτός όλων των άλλων και τη κρίση μας.
Να έχει επιδράσει τα επίπεδα της ανοχής μας, να έχει εξαφανίσει την κοσμιότητα μας, να έχει ισοπεδώσει τον πολιτισμό μας.
Δύο νέοι άνθρωποι, δύο νέοι πολιτικοί από αυτούς που αναδείχτηκαν μέσα στην κρίση, από αυτούς που ψηφίστηκαν για να μας βγάλουν από τη κρίση «ξεκατινιάζονται» δημοσίως… επί προσωπικού και… άσχετου, να αντιγράφουν τις κουτσομπόλες της γειτονιάς των παλιών ελληνικών ταινιών, με τη στάμνα στον ώμο να μαλώνουν στο πηγάδι.
Με τρόμαξε το ήθος και το ύφος κι ακόμα περισσότερο με τρόμαξε το γεγονός ότι στον κώδικα αυτών των ανθρώπων δεν υπάρχει η αιδώς… η αιδώς που συγκρατεί τους νοήμονες από τη κατρακύλα και τον δημόσιο γέλωτα.
Και τρόμαξα ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποίησα ότι στο φίδι της Χρυσής Αυγής που «ανέδειξε» η κρίση στέκεσαι απέναντι και το πολεμάς, το ερώτημα είναι πως αντιστέκεσαι στην ισοπέδωση της κρίσης, του λόγου και της πράξης.
Και δεν εννοώ τη κρίση και τον λόγο κάθε Τατσόπουλου και Μακρή εννοώ την κρίση, τον λόγο και την πράξη όλων μας .
Τυχαίο ότι το «ξεκατίνιασμα» ήταν κορυφαίο θέμα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων;
Πηγή: news.gr
