«Ακούστε, κύριοι» τιτλοφορείται το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», με το οποίο ο δημοσιογράφος απαντά στην επίθεση που δέχτηκε μετά το προηγούμενο άρθρο του στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Κατανοούμε την “έκπληξη” για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.
Κατανοούμε τον “πόνο” τους να “διορθώσουν” τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο “καημός” τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.
Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε “έπαινο”, σε συκοφαντικές επιθέσεις “φιλίας” που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την “εισαγγελική” ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την “αντικειμενικότητά τους”, να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.
Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στα εσωτερικά του ΚΚΕ από την “πίσω πόρτα”.
Αυταπατώνται ότι έτσι θα καταφέρουν να πλήξουν το φρόνημα, τις συντροφικές σχέσεις και την τιμή των ελεύθερων, σκεπτόμενων και συνειδητά πειθαρχημένων στα ιδανικά τους ανθρώπων που συγκροτούν το ΚΚΕ.
Ο Χαρίλαος μας έχει αφήσει παρακαταθήκη εκείνη τη φράση: “Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς”. Ματαιοπονούν, μα στο τέλος θα καταλάβουν όπως τόσοι άλλοι αυτά τα 95 χρόνια, ότι:
Ούτε τους πεθαμένους, ούτε τους ζωντανούς του ΚΚΕ τούς επιτρέπουμε να μας πιάνουν στο στόμα τους. Κι όταν καταχρηστικά το διαπράττουν, ματαιοπονούν, αν νομίζουν ότι μπορούν να μας λερώσουν”.
