Την αντίθεσή του στο τρίτο μνημόνιο και μάλιστα από κυβέρνηση της Αριστεράς εκφράζει ο αποχωρήσας υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα σε άρθρο του στην εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο», στο οποίο μιλά για ξεπεσμένη Αριστερά και «Αριστερά» που επιπλέει όντας «παντός καιρού».
«Μπορεί ένας λαός να στερηθεί πολλά αλλά δε μπορεί να επιβιώσει με τη γενικευμένη κατάρρευση της πιο στοιχειώδους εμπιστοσύνης», τονίζει, «Το ηγετικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δε θα έπρεπε να συνομολογήσει ένα νέο μνημόνιο, το οποίο, μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και «Ποτάμι», επιχειρεί τώρα να ψηφίσει στη Βουλή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια κάνει και το λάθος να εφαρμόσει και στην πράξη αυτό το μνημόνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κινδυνεύσει με μετάλλαξη και η χώρα με βέβαιη επιδείνωση της ήδη τραγικής θέσης της».
Ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως δεν θα μπορούσε ποτέ να ψηφίσει ένα μνημόνιο «που προβλέπει νέα μέτρα λιτότητας, σκληρές νεοφιλελεύθερες απορρυθμίσεις και νέες ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών ακινήτων και επιχειρήσεων. Και αυτό όχι μόνο για λόγους ιδεολογικής και πολιτικής συνέπειας, αλλά και γιατί ένα τρίτο μνημόνιο θα έφερνε στην πατρίδα μας τις ίδιες καταστρεπτικές συνέπειες των δύο ανάλογων προηγούμενων».
Ο κ. Λαφαζάνης απορρίπτει τον εκβιασμό ως «δικαιολογία για υποχωρήσεις», όσο ωμός και κτηνώδης κι αν είναι, όπως χαρακτηριστικά λέει και σημειώνει πως δεν παραδίδω ποτέ μαθήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής ορθότητας σε κανένα αλλά ούτε αποδέχεται τους αναγκαστικούς μονόδρομους και τις ανόητες και ανιστόρητες κατηγορίες της «αποστασίας» για όσους τους αμφισβητούν. Πολύ περισσότερο δεν αποδέχομαι ότι η Δημοκρατία στην πατρίδα μου, στην Ελληνική Βουλή και στα κόμματα πρέπει να ενοχοποιείται, προκειμένου να θριαμβεύει, στο «προτεκτοράτο» της Αθήνας, η συναινετική σιωπή των αμνών, ή η ηχηρή αποδοχή ως «αναγκαίου κακού» του νέου μνημονίου».
«Ασφαλώς στα σκληρά διλήμματα, πολύ περισσότερο σε εκείνα που η επίκλησή τους πάει να δικαιολογήσει την επιβολή μνημονιακών δεσμεύσεων, χρειάζονται εναλλακτικές απαντήσεις. Και αυτές οι εναλλακτικές απαντήσεις υπάρχουν. Δε θεωρείται, όμως, καν ότι πρέπει να τεθούν στη βάσανο των επιχειρημάτων, αν αμφισβητούν ενδεχομένως και το ευρώ, το οποίο έχει αναχθεί παραδόξως και ταυτοχρόνως, ως το ‘ιερόν και όσιον’ της εγχώριας καπιταλιστικής ολιγαρχίας αλλά και ως ο μόνος δρόμος για τον ‘εκσυγχρονισμό΄ και το ‘δημοκρατικό σοσιαλισμό’ για κάποια τμήματα μιας ξεπεσμένης Αριστεράς στη χώρα μας! Μιας ‘Αριστεράς’, που με ασήμαντα ‘διαλείμματα’, πάντα καταφέρνει να επιπλέει, όντας ‘παντός καιρού’!», καταλήγει.
