Επανέρχομαι στη συζήτηση που προκάλεσε το κείμενό μου για τον «άνθρωπο με το γιαούρτι», διότι θεωρώ απαραίτητο να διευκρινίσω τα εξής:

– Η ατιμωρησία, πρώτα απ´όλα των πολιτικών, αλλά και των εγκληματιών με τα «λευκά κολλάρα» και των εγληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, συχνά αποτελεί για μένα ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στη σύγχρονη Ελλάδα. Οι πολιτικοί, επιχειρώντας να προστατευθούν από την ποινικοποίηση οποιασδήποτε επιλογής τους, κατάφεραν με αυτόν τον απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης υπουργών να επιτύχουν, τελικά, το ακαταδίωκτο. Παράλληλα, και οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, με αποτέλεσμα το τελευταίο καταφύγιο των πολιτών -τα δικαστήρια- συχνά να μοιάζει με αχυρένια φωλιά που, στην πρώτη πίεση, γίνεται φτερό στον άνεμο.

– Η διαμαρτυρία, όχι μόνο απέναντι στην ατιμωρησία αλλά και απέναντι στην περιστολή των δικαιωμάτων μας, απέναντι στην οικονομική πολιτική που μας συνθλίβει, μπορεί να λάβει οποιαδήποτε μορφή, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για οποιαδήποτε μορφή βίας. Βία δεν είναι μόνο οι μολότοφ στη βιτρίνα της τράπεζας που έκαψαν ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και μια έγκυο γυναίκα. Βία είναι οι λεκτικές επιθέσεις, βία είναι το γιαούρτι. Με την άσκηση βίας, σε οποιαδήποτε μορφή, όχι μόνο θα διαφωνώ όσο υπάρχω, αλλά θα δίνω και τη μάχη μου για να μην εκδηλώνεται -όπου και όσο μπορώ.

– Η Δημοκρατία, αυτή η αντιπροσωπευτική, η αδύναμη, η κακοποιημένη, είναι ό,τι μας απέμεινε ως τελευταίο οχυρό. Για να αλλάξουμε όσα μπορούμε, χρειαζόμαστε τους κανόνες της. με πρώτο και πολύ σημαντικό τη δυνατότητα του άλλου να εκφράζεται -έστω και αν μαζί του θα διαφωνούμε και θα συγκρουόμαστε στο πεδίο των επιχειρημάτων ως το τέλος. Πέρα από το αυτονόητο ότι κάθε τέσσερα χρόνια, την τελευταία δεκαετία και πολύ πιο συχνά, έχουμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε εκείνους που θα μας εκπροσωπήσουν. Στο μεσοδιάστημα μπορούμε να κρίνουμε τα λόγια και τα έργα τους με πληθώρα μέσων, με πρώτο το διαδίκτυο. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δικαιολογώ, ούτε μια στιγμή, τον άνθρωπο που πετάει γιαούρτι. Γιατί ξέρω ότι οι καιροί δεν αλλάζουν με happening που προσβάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπροστά στις κάμερες, αλλά με μαζικά κινήματα. Γιατί είμαι πεπεισμένη πως μερικές χιλιάδες σιωπηλοί διαδηλωτές στο Σύνταγμα μπορούν να στείλουν ηχηρό μήνυμα που κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει. Πόσο μάλλον εάν γίνουν εκατομμύρια στο facebook ή στο twitter.

Τότε κανένα γιαούρτι δεν θα έχει θέση στη δημόσια ζωή παρά μόνο στο ψυγείο μας.

Της Μαρίας Σπυράκη από την aixmi.gr