Καυτό φινάλε για το ADV 2 DUBAI 2016

Με θερμοκρασίες που τις τελευταίες ημέρες ξεπέρασαν τους 50^o C ολοκληρώθηκε το ταξίδι του Κώστα Μητσάκη στην καυτή Αραβική Χερσόνησο. Μια περιπέτεια όπου όλα έχουν σχεδιαστεί επιμελώς ώστε στα απρόοπτα να μείνουν μόνο οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει κάθε τόπος. Ο πολύπειρος ταξιδευτής έφτασε στον προορισμό του και πλέον μάλλον σχεδιάζει την επόμενη εξόρμησή του… Απολαύστε την τελευταία ανταπόκριση για το newsbeast.gr, πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής. Αφήνοντας πίσω μου εκείνο το πρωινό την πρωτεύουσα Μασκάτ, η μαύρη ΚΤΜ 1050 ξεκίνησε να «καταβροχθίζει» με όρεξη τα τελευταία 560 χλμ. του ταξιδιού, αυτά που θα με οδηγούσαν (ξανά) στο κοσμοπολίτικο Ντουμπάι, τον απώτατο αστικό προορισμό του «ADV 2 DUBAI 2016». Ένα απόκοσμο τοπίο γυμνών γρανιτένιων βουνών αποτελούσε το φυσικό ντεκόρ στην μισή περίπου διαδρομή και είχε εγκλωβίσει κατά τρόπο απόλυτο τις αισθήσεις μου, ενώ ο ήλιος που σταδιακά ανηφόριζε στον ουράνιο θόλο δεν άργησε να εκτοξεύσει τον υδράργυρο νωρίς το μεσημέρι στους 50-52^o C! Αφόρητη ζέστη, άπλετος ιδρώτας, μεγάλος εκνευρισμός και μια ανυπόφορη μοναξιά αποτελούσαν την φρικτή πραγματικότητα της αραβικής ερήμου, που έσπευσε να μου αποκαλύψει το πιο καυτό της πρόσωπο. Άρχιζα να καταλαβαίνω, με τον πλέον άμεσο τρόπο, ότι η περίοδος της προχωρημένης άνοιξης –και πόσο μάλλον το καλοκαίρι– δεν ήταν η καταλληλότερη εποχή για να ταξιδέψει κανείς σ’ αυτά τα μέρη με μια μοτοσυκλέτα… Όντως υπήρξαν στιγμές που ειλικρινά φοβήθηκα να μην λιποθυμήσω πάνω στο τιμόνι της ΚΤΜ από την καυτή ανάσα του ανέμου, που με μαστίγωνε αλύπητα. Ναι, οι ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν μ’ είχαν σπρώξει στα όρια των αντοχών μου. Δίνοντας συνέχεια κουράγιο στον εαυτό μου, επιστράτευσα όλα τα αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης που διέθετα και απλά… συνέχιζα! Οι συνοριακές εγκαταστάσεις Ομάν – Η.Α.Ε στην πόλη Al Ain ήταν η όαση δροσιάς που απεγνωσμένα αναζητούσα. Αφού έμεινα για τουλάχιστον μισή ώρα κάτω από ένα air-condition για να συνέλθω και κατανάλωσα πάνω από δυο λίτρα νερό, προχώρησα κατόπιν στις απαραίτητες συνοριακές σφραγίδες εισόδου και εξόδου. Το Ντουμπάι απείχε πλέον μόλις 110 χλμ… Ο επίλογος του «ADV 2 DUBAI 2016» γράφτηκε και τυπικά το απόγευμα της επομένης στο κατάστημα «ΜΙΚΕL» του Ντουμπάι, εκεί όπου είχε οργανωθεί μια μικρή γιορτή υποδοχής για τον Έλληνα αναβάτη και την αειθαλή μοτοσυκλέτα του. Επιβεβλημένη ήταν η παρουσία μου και στο φημισμένο «BIKES CAFÉ», ένα δημοφιλές meeting-point των δίτροχων ταξιδιωτών, όταν θα επισκεφθούν την πόλη των Εμιράτων… Κι αφού η μαύρη μοτοσυκλέτα παραδόθηκε σε μια εταιρία μεταφορών για να επιστρέψει ατμοπλοϊκώς στην Ελλάδα, παρέα με τον φίλο Μάριο Χριστόπουλο, περιηγήθηκα για μια τελευταία φορά στους δρόμους του Ντουμπάι. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του οικοδεσπότη μου, μπορεί η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών να φρενάρισε την ξέφρενη ανάπτυξη του «Μανχάταν της ερήμου», παρόλο αυτά, το εξωτικό Ντουμπάι συνεχίζει να είναι ένας ξεχωριστός προορισμός χαλάρωσης, αγορών και ανακάλυψης για τουρίστες μεσαίου και υψηλού εισοδήματος. Το άλλοτε άσημο ψαροχώρι του Αραβικού κόλπου, μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφερε να μεταμορφωθεί σ’ ένα first class resort που διαθέτει σήμερα υπερπολυτελή ξενοδοχεία πολλών αστέρων. Που βέβαια συνδυάζονται με εξαιρετικά εστιατόρια, εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα, πανέμορφες παραλίες και προσφερόμενες υπηρεσίες εξυπηρέτησης υψηλού επιπέδου, έντονη νυχτερινή ζωή και υποδειγματική αραβική φιλοξενία… Εκείνα τα ξημερώματα, έχοντας παραδοθεί στο νωχελικό λίκνισμα του αεροπλάνου, το βλέμμα μου αγωνιζόταν να χωρέσει τις τελευταίες εικόνες της αραβικής μεγαλούπολης. Αντικρίζοντας από το παράθυρο του αεροσκάφους το Ντουμπάι, έβλεπα να πέφτουν οι «τίτλοι τέλους» ακόμα ενός ταξιδιωτικού ονείρου, τ’ οποίο, έχοντας ξεγλιστρήσει από τη σφαίρα της φαντασίας, μετουσιώθηκε τελικά σε μια δίτροχη περιπέτεια εξερεύνησης και ανακάλυψης στους σκονισμένους δρόμους της Μέσης και Εγγύς Ανατολής…