Ολόκληρη η Ελλάδα θρηνεί τις τελευταίες ώρες για την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη. Η χώρα βρίσκεται σε τριήμερο εθνικό πένθος για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, μετρώντας δεκάδες νεκρούς, στην πλειονότητά τους νέα παιδιά, από τη σύγκρουση δυο τρένων. Ο σταθμάρχης που ρύθμιζε την κυκλοφορία παραδέχτηκε το μοιραίο λάθος του, που οδήγησε στο μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
Μηνύματα θλίψης και θυμού έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο. Ανάμεσά τους και η Σία Κοσιώνη, η οποία θέλησε να μοιραστεί τις αναμνήσεις της από τις διαδρομές με την αμαξοστοιχία.
«“Πάμε και όπου βγει” λοιπόν… Για εμάς τους πρώην φοιτητές του ΑΠΘ που φάγαμε για χρόνια το Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το κουτάλι, αυτό ήταν το “τρένο μας”. Και ήμασταν χαρούμενοι όταν μπαίναμε στο “τρένο μας”.
Πρώτα από όλα, γιατί ήμασταν στο “τρένο μας”, με τα άνετα καθίσματα, το κυλικείο, τα σούρτα φέρτα στα βαγόνια και όχι στο άβολο και σίγουρα λιγότερο ασφαλές ΚΤΕΛ, πράγμα που σήμαινε ότι οι γονείς μας είχαν χουβαρνταλίκια.
Ήμασταν χαρούμενοι γιατί το “τρένο μας”, μάς γύριζε στις οικογένειές μας, στη θαλπωρή των σπιτιών μας, στο φαγητό της μαμάς μας. Ήμασταν ακόμη πιο χαρούμενοι, όμως, όταν μάς πήγαινε στις σχολές μας, όταν μας ταξίδευε προς το μέλλον μας, όταν μάς έβαζε στις ράγες της ζωής μας με την οποία ακόμη δεν είχαμε συστηθεί.
Σκεφτείτε δε, τι ειρωνεία, ότι πάντα ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στα Τέμπη για να χαζέψουμε το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής. Το “τρένο μας” συμβόλιζε το πρώτο μας πέταγμα προς την ελευθερία. Κατά κάποιο τρόπο, όντως “πηγαίναμε και όπου βγει”… Αλλά “όπου βγει” αφότου φτάναμε στη Θεσσαλονίκη. Πονάμε και θρηνούμε σήμερα. Για όλα αυτά τα παιδιά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να μάθουν πού θα τους βγάλει “το δικό τους τρένο”. Από όλους εμάς τους συνταξιδιώτες σας σε άλλο χρόνο, σε άλλη εποχή, καλό ταξίδι παιδιά…».
