Για τη σκλήρυνση κατά πλάκας που της διέγνωσαν οι γιατροί έπειτα από πολλές εξετάσεις μίλησε στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου η Ορθούλα Παπαδάκου.
«Ήρθε ο καιρός να μιλήσω γι΄αυτό που πέρασα, και ελπίζω να βοηθήσω. Είμαι αρκετά δυνατή, πάω πολύ καλά, η ζωή μου έχει αλλάξει, αλλά πλέον δεν ντρέπομαι να το πω! Αν μπορώ να βοηθήσω ένα άτομο, θεωρώ πως κάνω καλό»!
Η Ορθούλα, εξήγησε πως έπαθε την πρώτη κρίση το 2011, όταν μούδιασε το χέρι και το πόδι της και δεν μπορούσε να δει από το ένα μάτι: «Φοβήθηκα αρκετά και προσπάθησα να δω τι μου γίνεται. Δεν ήξερα τι γινόταν στο σώμα μου. Ήμουν άσπρη, και λέω στον αδερφό μου “κάτι μου συμβαίνει, δε γνωρίζει τι μου συμβαίνει, πεθαίνω”. Είχα πάθει κρίση πανικού, πάνω σε μια κρίση που δεν γνώριζα τι είναι. Ούτε καν περίμενα το ασθενοφόρο. Με πήγαν σηκωτή στο νοσοκομείο. Ένιωθα ότι σβήνω, και πως ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα την οικογένεια μου. Είχα χάσει εντελώς τον έλεγχο από το σώμα μου» λέει.
Για ένα ολόκληρο μήνα, έκανε απανωτές εξετάσεις χωρίς κανείς να μπορεί να διαγνώσει τι έχει. Στο μεσοδιάστημα, έπαθε άλλες δυο, πολύ πιο σοβαρές κρίσεις, αλλά και πάλι οι εξετάσεις δεν «έδειχναν» τίποτα.
Μάλιστα, οι γιατροί απέδωσαν τα συμπτώματα της σε ψυχοσωματικά προβλήματα, λέγοντας της πως απλά παθαίνει κρίσεις πανικού, και της έλεγαν πως όλα τα βγάζει από το μυαλό της.
«Δεν μπορούσαν να βρουν την αιτία, και από πού προέρχεται όλο αυτό. Η πιο δύσκολη φάση για μένα ήταν το άγνωστο. Το τι έχω. Να ξέρω να το αντιμετωπίσω. Είναι πολύ άσχημο να ζεις κάθε μέρα και να μην ξέρεις τι έχεις!».
Οι γιατροί, της είχαν πει πως πιθανόν είναι κάποιο πρόβλημα με την καρδιά της, και πως είχε πάθει 3-4 μικρά εγκεφαλικά στα τριχοειδή αγγεία, «αλλά δεν το πίστευα. Ήμουν ψυχολογικά στο πάτωμα».
Τελικά, πήρε όλες τις εξετάσεις που είχε κάνει, βρήκε μια γιατρό γκουρού στο είδος της, την οποία πολλοί της σύστησαν από τα social media, και έτσι έμαθε πως έχει σκλήρυνση κατά πλάκας:
Όσο για το πώς είναι η ζωή της σήμερα… «Έχω οδηγίες από τη γιατρό μου που πρέπει ν΄ακολουθήσω, και μια αγωγή. Μου έχει πει να μην κουράζομαι, να μην με βλέπει ο ήλιος στο κεφάλι, να μην στεναχωριέμαι.Με το που έγινε διάγνωση, έκανα μια θεραπεία, και μέχρι να την δεχτεί ο οργανισμός μου, είχε επιπλοκές, μέχρι που βρήκαμε τι μου ταιριάζει. Έχουμε τις καλές μας αλλά και τις κακές μας μέρες. Υπάρχουν μέρες, που το πόδι μου κουτσαίνει. Νιώθω ότι δεν προχωράει καλά. Το χέρι κάποιες φορές μουδιάζει, και αν σε πιάσει αυτό, μένεις στο κρεβάτι μια-δυο μέρες και δεν κουνιέσαι».
Τέλος, περιέγραψε και την πρώτη φορά που έπαθε κρίση σε δημόσιο χώρο, αλλά ντράπηκε πολύ, μιας και δεν είχε πει σε κανέναν τι έχει:
«Την 1η φορά που έπαθα κρίση έξω στον κόσμο ντράπηκα. Ήμουν σε ένα γνωστό μαγαζί, και άρχισε το πόδι και το χέρι να κουνάει. Όλοι με κοιτάζανε, και ήθελα ν΄ανοίξει η γη να με καταπιεί γιατί δεν είχα πει τι έχω, και δεν ήξερα πώς να το καλύψω!»
