Στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» μίλησε η Λυδία Φωτοπούλου για τις πρόωρες απώλειες που έχει βιώσει, τον ρόλο της μητέρας, αλλά και τη φίλια της με τον Νίκο Σεργιανόπουλο.
«Στάθηκα τυχερή γιατί…»
«Όταν έχασα τη μητέρα μου, ήμουν 14 ετών και όταν έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή ήμουν 21. Τα χρόνια που έζησα με τον πάτερα μου ήταν χρόνια προστριβής. Δεν είχα πού να σταθώ, με το θέατρο “κάθισαν” μέσα μου τα πράγματα, αλλά τη στιγμή που έγινε αυτό, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Το σκέφτομαι με λύπη πλέον, αλλά κάπως τον ζόρισα, παρόλο που εκείνος ήταν πολύ γλυκός. Όταν χάθηκε η μητέρα μου, ήταν δύσκολο και για τους δύο, άλλα εγώ είχα μία ζωή μπροστά μου. Ο πατέρας μου ξαναέμενε μόνος, καθώς χήρευε για δεύτερη φορά».
Το «σωτήριο» θέατρο
«Το φως στη ζωή μου ήρθε από το θέατρο. Στάθηκα τυχερή, γιατί ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ανεβαίνω στη σκηνή. Η οικογένειά μου ήταν πολύ ανοιχτή. Δε θυμάμαι να ακούω στο σπίτι μας κουτσομπολιά, ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί κάποιος κάνει κάτι. Έλεγα ότι στο θέμα της αγάπης και των επιλογών, κάποιος κάνει κάτι γιατί του αρέσει. Μου ήταν πολύ φυσικό ότι κάποιος κάνει κάτι, που δεν το κάνω εγώ».
Η φιλία με τον Νίκο Σεργιανόπουλο
«Έζησα με τον Νίκο Σεργιανόπουλο τα χρόνια πριν γίνει διάσημος, στη Θεσσαλονίκη, βλέπαμε τα Όσκαρ και ο Νίκος το ονειρευόταν αυτό», λέει αναφερόμενη στον ηθοποιό. «Ήμασταν γείτονες, τρώγαμε μαζί, μιλούσαμε, ήταν ωραία χρόνια, αλλά ο Νίκος κριτίκαρε τον εαυτό του. Δεν ήθελε να παραδεχτεί το ωραίο που είχε μέσα του. Δεν προσπάθησα να τον μεταπείσω, γιατί για τον Νίκο οι επιλογές του ήταν ένα θέμα που δεν αγγίζαμε ποτέ. Ήταν δύσκολο για εκείνον».
Η συντροφικότητα και η μητρότητα
Για τη συντροφικότητα και τη μητρότητα αναφέρει: «Δε με ξεβόλεψε ο ρόλος μου στον Τρίτο Όροφο, παρόλο που εγώ απέκτησα ένα παιδί, έχοντας μία ουσιαστικότατη σχέση στη ζωή μου, αλλά χωρίς να κάνω γάμο. Λατρεύω το χιούμορ και την αμεσότητα του Αντώνη Καφετζόπουλου.Ήθελα πάρα πολύ να δουλέψω μαζί του. Έχω μεγαλώσει, δουλεύω μέσα στον κόσμο, έχω φίλους και οικογένεια, αλλά μου αρέσει στο σπίτι μου να είμαι μόνη. Απολαμβάνω τη χαρά της μοναχικότητας.
Δε νιώθω ότι είμαι ασυντρόφευτη στη ζωή, απλώς η συντροφικότητα είναι κάτι που δεν επιζητώ. Δεν μπορεί ο ρόλος της γιαγιάς να είναι ανώτερος από εκείνον της μητέρας. Ήμουν 23 ετών όταν έγινα μαμά, είναι ευθύνη και φόβος το πώς θα τα καταφέρεις. Όταν έγινα μαμά, έτρεχα και στη δουλειά μου. Έπρεπε να αφήνω τον γιο μου με μία νταντά, αν και τα πρώτα χρονιά κύλησαν ομαλά. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα».
Η καριέρα
Όσον αφορά την καριέρα της είπε: «Ήταν ο Ανδρέας Βουτσινάς που με έπεισε να έρθω στην Αθήνα. Μου είπε “αν τώρα δεν κάνεις αυτό που θέλεις, μπορεί αργότερα να το φορτώσεις στο παιδί σου”. Όταν κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για μία παράσταση, ο Κωνσταντίνος ήταν 12 ετών. Έμενε με τον μπαμπά του κι εγώ πηγαινοερχόμουν».
