Το τρέξιμο σε μεγάλες αποστάσεις μπορεί να είναι μια μοναχική ενασχόληση, ωστόσο σύμφωνα με ακαδημαϊκούς οι άντρες που τρέχουν πολλά χιλιόμετρα είναι πιο ελκυστικοί στα μάτια των γυναικών.

Όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, όσοι τρέχουν μεγάλες αποστάσεις είναι πιο πιθανό να είχαν εκτεθεί σε υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης ως έμβρυα στην κοιλιά της μητέρας τους.

Αυτό σημαίνει ότι, όχι μόνο έχουν καλύτερη καρδιαγγειακή απόδοση, αλλά και πιο ισχυρή σεξουαλική ορμή και υψηλότερο αριθμό σπερματοζωαρίων –υπονοώντας, ότι ιστορικά ήταν πιο επιθυμητοί στις γυναίκες ως πιο πιθανοί ιδανικοί σύντροφοι.

Ο επικεφαλής της μελέτης, Dr Danny Longman, από το τμήμα βιολογικής ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου δήλωσε σχετικά στη MailOnline: «Η παρατήρηση ότι η αντοχή στην ικανότητα τρεξίματος σχετίζεται με την αναπαραγωγική δυνατότητα στους άντρες, υποδηλώνει ότι οι γυναίκες την εποχή των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών ήταν σε θέση να θεωρούν το τρέξιμο ως ένδειξη ενός καλύτερου συντρόφου για αναπαραγωγή».

Η ομάδα του βρήκε ότι οι καλύτεροι δρομείς σε ημιμαραθώνιους έτειναν να έχουν μεγαλύτερους παράμεσους στα δάχτυλα των χεριών –σημάδι ότι είχαν εκτεθεί σε υψηλότερα επίπεδα ορμονών όταν ήταν στη μήτρα.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι τα ευρήματά τους υποδηλώνουν πως τα θηλυκά επέλεγαν τους συντρόφους τους για την αθλητική τους αντοχή. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το επίμονο κυνήγι, με την εξάντληση του θηράματος μέσω της ακούραστης παρακολούθησής του, αποτελούσε ένα ζωτικής σημασίας τρόπο για την εξεύρεση τροφής.

Σημαίνει ακόμη, ότι οι άντρες που μπορούσαν να τρέχουν σε μεγάλες αποστάσεις ήταν πιο ελκυστικοί στα μάτια των γυναικών –ένα χαρακτηριστικό που, σύμφωνα με τους ερευνητές, συνεχίστηκε μέσω των γενεών.

Η ίδια σχέση με την τεστοστερόνη δε φαίνεται ότι βρίσκει απαραίτητα εφαρμογή και σε όσους είναι καλοί στο σπριντ σε κοντινές αποστάσεις –επειδή στις κοινωνίες των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών η αντοχή θα ήταν πιο χρήσιμη απ’ ό,τι η ωμή βία.

Επιπλέον, οι επίμονοι και υπομονετικοί κυνηγοί μπορεί να κατείχαν κι άλλες ιδιότητες, όπως η εξυπνάδα και η γενναιοδωρία, χαρακτηριστικά οι γυναίκες κοιτούσαν σε έναν πιθανό σύντροφο.

«Ένας καλύτερος κυνηγός, θα είχε πρόσβαση σε καλύτερο κρέας και κατά συνέπεια πιο υγιή –και μεγαλύτερη- οικογένεια. Ωστόσο, οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες μπορεί να χρησιμοποιούσαν πιο εξισωτικά συστήματα ως προς τη διανομή του κρέατος, όπως βλέπουμε σε κάποιες εναπομείνασες φυλές ακόμη και σήμερα. Κάτι που σημαίνει ότι το κρέας δεν ήταν ο παράγοντας, όμως η ικανότητα να βρει κανείς κρέας θα σηματοδοτούσε υποκείμενα χαρακτηριστικά αθλητικής αντοχής, καθώς και εξυπνάδας για τον εντοπισμό και την αιχμαλώτιση των θηραμάτων, αλλά και γενναιοδωρίας στο πλαίσιο μιας φυλετικής κοινωνίας –χαρακτηριστικά που θα ήθελαν να περάσουν στις επόμενες γενεές» σχολίασε ο Dr Longman.

Σύμφωνα με τον ίδιο, παρότι η προπόνηση και η μυϊκή δύναμη ήταν πιο σημαντικές από την ορμονική έκθεση σε ό,τι έχει να κάνει με την απόδοση στο τρέξιμο, το μέγεθος της μελέτης δείχνει ότι τα ευρήματα αποτελούν «πειστικές αποδείξεις προδιάθεσης».

Οι ερευνητές από το Κέμπριτζ και το University College του Λονδίνου ανέλυσαν 542 δρομείς στο πλαίσιο του ημι-μαραθώνιου Robin Hood στο Νόττινχαμ το 2013.

Βρήκαν ότι το 10% των ανδρών με τις πιο «αρρενωπές αναλογίες δαχτύλων στα χέρια ήταν, κατά μέσο όρο, 24 λεπτά και 33 λεπτά πιο γρήγοροι από το 10% εκείνων που είχαν τα λιγότερο αρρενωπά χαρακτηριστικά».

Προηγούμενη έρευνα είχε υποστηρίξει, ότι οι άντρες που έχουν πιο μακρύ παράμεσο σε σχέση με το δείκτη, είναι πιο πιθανό να έχουν υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης στον οργανισμό τους.