Μεγάλες είναι οι δυσκολίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπα τα διεμφυλικά άτομα που ζουν στην Ελλάδα, επισημαίνει σε σχετικό της άρθρο η Deutsche Welle με αφορμή τη σημερινή ημέρα (31 Μαρτίου) που είναι αφιερωμένη στην ορατότητα της διεμφυλικής (τρανσέξουαλ) κοινότητας αλλά και στην ενδυνάμωση της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας για τα στερεότυπα, τις διακρίσεις, την περιορισμένη πρόσβαση ή αποκλεισμούς και την έμφυλη βία που αντιμετωπίζουν οι διεμφυλικοί σε όλο τον κόσμο.
Διεμφυλικά ή τρανς αποκαλούνται τα άτομα που επιλέγουν μία ταυτότητα φύλου διαφορετική από εκείνη που τους αποδόθηκε και καταγράφηκε νομικά στη γέννησή τους. Η ελληνική νομοθεσία είναι ιδιαίτερα προοδευτική και ανεκτική απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, τουλάχιστον στα χαρτιά. Ήδη από το 2017 οι διεμφυλικοί έχουν αποκτήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το φύλο τους, ακόμη και αν δεν έχουν υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στην Ελλάδα έχουν εκλείψει οι κοινωνικές διακρίσεις απέναντι σε διεμφυλικούς.
Παράδειγμα: Η Ραφαέλα. Ζει στην Αθήνα, σε ένα μικρό διαμέρισμα μαζί με τον σκύλο και τη γάτα της. Έχει επιδοθεί στην πορνεία για να επιβιώσει. Το ίδιο αναγκάζονται να κάνουν οι περισσότεροι διεμφυλικοί, λέει η ίδια στο ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης (ARD), γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.
«Δεν σου δίνουν μια ευκαιρία να σπουδάσεις, να δουλέψεις εκεί που θέλεις», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Είναι αδύνατον να κάνεις και οποιαδήποτε άλλη δουλειά, υπάλληλος ή πωλήτρια για παράδειγμα. Η πορνεία είναι το μόνο που σου απομένει, πρέπει να πουλήσεις το σώμα σου για να επιβιώσεις».
Από την παρανομία στην απόλυτη φτώχεια
Η Ραφαέλα κατάγεται από μία μικρή επαρχιακή πόλη. Η οικογένειά της την έχει αποκηρύξει. Από πολύ μικρή δεχόταν περιφρονητική αντιμετώπιση, δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Το επόμενο πλήγμα ήρθε από το κράτος: Θεωρητικά η πορνεία στην Ελλάδα είναι νόμιμη, αλλά υπό προϋποθέσεις, οι οποίες όμως είναι τόσο αυστηρές, ώστε είναι σχεδόν αδύνατον να εκπληρωθούν, επισημαίνει η Ραφαέλα. Κι έτσι οι περισσότερες πόρνες περνούν στην παρανομία και στο πεζοδρόμιο, χωρίς να έχουν καμία ασφαλιστική κάλυψη.
«Αυτό σημαίνει ότι βγαίνω στον δρόμο για 30, 40 χρόνια», λέει η Ραφαέλα. «Και μετά, αν δεν έχω κάποιες οικονομίες, πεθαίνω στην απόλυτη φτώχεια. Δεν υπάρχει ούτε βοήθεια, ούτε σύνταξη, ούτε τίποτα» Η πανδημία έχει επιδεινώσει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Με τα ισχύοντα περιοριστικά μέτρα η πορνεία απαγορεύεται προσωρινά, ώστε να αποφευχθεί η εξάπλωση του κορωνοϊού. Όσοι διεμφυλικοί συνεχίζουν να επιδίδονται στην πορνεία, προφανώς δεν έχουν δικαίωμα να ζητήσουν οικονομική βοήθεια από το κράτος. Κάποιοι έμειναν άστεγοι και ζουν πλέον στον δρόμο.
Φόβος χωρίς τέλος
Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια αγωνίζεται για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά τα τρανς άτομα, προσπαθεί να βοηθήσει τους πιο αδύναμους μοιράζοντας τρόφιμα, δύο φορές τον μήνα. Αλλά αυτό δεν αρκεί. «Εργάζομαι παράνομα και αισθάνομαι φόβο», λέει η Ραφαέλα. «Φόβο ότι μπορεί να βρεθεί ένας πελάτης ασυμπτωματικός. Φόβο ότι θα εμφανιστεί η αστυνομία και θα τιμωρηθώ γιατί έχω παραβιάσει την απαγόρευση της κυκλοφορίας».
