Για τον πολιτισμό και το τραγούδι, την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τα μνημόνια και τον «αποκλεισμό» του από τα κρατικά φεστιβάλ μιλά σε συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής» ο Γιάννης Μαρκόπουλος.
Όπως δηλώνει στην εφημερίδα, το πρόβλημα με την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα βρίσκεται στο ότι ο κόσμος δίνει «λευκή επιταγή» στους διοικούντες.
Ακολουθεί απόσπασμα από τη συνέντευξη…
Ποια είναι η γνώμη σας για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα των μνημονίων; Τι προτείνετε ότι πρέπει να γίνει;
Τα μνημόνια είναι εκθέσεις. Αλλος τα δέχεται, άλλος δεν τα δέχεται. Το θέμα ξεκινά από την άποψη ότι δεν πρέπει να δίνει ο κόσμος «λευκή επιταγή» στους διοικούντες. Με αλληλεγγύη, συνοχή, οργάνωση και πρόγραμμα η Ελλάδα σύντομα πρέπει να ξεφύγει από την τροχοπέδη που της έστησαν οι δυνάμεις της απαξίωσης και της καταστροφής.
Να αναζητήσουμε εκείνα που μας ενώνουν για να επαναπροσδιορίσουμε τις δημοκρατικές αξίες, τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα, τα στηρίγματα του πολιτισμού, τις παραγωγικές μας εστίες και από το παρελθόν να επιλέξουμε ό,τι είναι ζωντανό και χρήσιμο, με προοπτική να συνδυάσουμε τις δυνάμεις μας με τα σύγχρονα επιτεύγματα της οικουμένης.
Ο Βορράς συγκρούεται με τον Νότο με φόντο τις οικονομίες των κρατών. Πώς βλέπετε τις σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών;
Εάν φτάσει στα άκρα η σύγκρουση, τότε στον Νότο με τις χώρες που ακουμπούν στη Μεσόγειο θάλασσα θα δημιουργηθεί ένας νέος σχηματισμός.
Σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα το τραγούδι και ο πολιτισμός της χώρας;
Ασφαλώς γνωρίζετε ότι επικρατεί μία συνεχής αναταραχή σε όλη την επικράτεια, διότι δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα, ένα σχέδιο, μία πολιτική πολιτισμού. Η πτώση και η ένδεια οφείλονται στο αναξιοκρατικό καθεστώς που διέπει τους πολιτιστικούς άξονες και στην ανάπτυξη ορισμένων ΜΜΕ, ιδιαίτερα αυτών που βρίθουν στα γραπτά, στον ήχο, στην εικόνα, πλήθος αδιάφορων ειδήσεων με ανακρίβειες πάσης μορφής και φύσεως.
Διοχετεύεται η νέα βιομηχανία παραγωγής τέχνης (sic) απογυμνωμένης από οποιονδήποτε ιδεολογικό στόχο και αισθητική, με σκοπό ο κόσμος να δεχτεί παθητικά τη μείωση του ευρύτερου βιοτικού του επιπέδου σε όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής. Πριν από λίγα χρόνια είχα πει με συνεντεύξεις και άρθρα ότι μία χώρα -και ιδιαίτερα σαν τη δική μας- όταν ξεπέφτει πνευματικά και δεν αξιοποιεί την ιστορία, την παιδεία και τον πολιτισμό της, τότε χάνει τη δύναμή της και την όποια οικονομική της ευρωστία.
Δεν είναι δυνατόν στη σύγχρονη ελληνική τέχνη, ειδικά στη μουσική και στο τραγούδι, να εισβάλλουν αδιάκριτα σωροί απομιμήσεων και φτηνά ζημιογόνα άσματα, που αναπαράγονται στανικώς, προβάλλονται συνεχώς, σαν να αποσκοπούν να εγκλωβιστεί το κοινό στις επίπλαστες ανάγκες που προωθεί αυτή η βιομηχανία μεταμφιεσμένου πολιτισμού.
Ομως, ο ελληνικός κόσμος δεν χάνει την ελευθερία της βούλησής του και την αέναη επιλεκτική του θέληση. Θα υπάρξει αντίδραση.
Κατά το παρελθόν, όπως με το «Χρονικό» που «άγγιξε» τον λαό στα μαύρα χρόνια της χούντας, οι δημιουργοί έπαιρναν θέση για σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης δεν συμβαίνει αυτό και απουσιάζει το λεγόμενο πολιτικό τραγούδι. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πιστεύω πως η νέα αντίληψη για τους ιδεολογικούς δρόμους περιορίζεται πλέον στην κατανόηση των κοινωνικών φαινομένων. Σε αυτήν τη θέση, κατά τη γνώμη μου, έχει τη δραστηριότητά του ο λεγόμενος παλιά «καπιταλισμός», που δεν ακυρώθηκε παρά τις προφητικές εκτιμήσεις των κοινωνιολόγων. Αντίθετα διαδόθηκε στον ευρύτερο πληθυσμό και δεν έδωσε έναυσμα για αντιπαραθέσεις. Τα πολιτιστικά κινήματα, που αποτελούσαν πηγές γένεσης υψηλών ιδεωδών και έργων, δεν στηρίχτηκαν. Απεναντίας καταπιέστηκαν.
Οι κομματικοί μηχανισμοί και οι θεωρητικές κατευθύνσεις τους δεν είχαν στέρεες βάσεις και δεν τελεσφόρησαν, ευτυχώς. Δεν γνωρίζω, λοιπόν, τι εννοείτε πολιτικό τραγούδι. Φαντάζομαι πως δεν εννοείτε κομματικό κ.λπ. Η τέχνη έχει δικούς της όρους, προοπτική και φιλοσοφία. Μόνιμα οι δημιουργοί παίρνουν θέση στα κοινωνικά γεγονότα.
Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης και ιδιαιτέρως της μουσικής στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε;
Ηδη σας απάντησα. Προσθέτω ότι η τέχνη και η επιστήμη με τους δικούς τους όρους και με την παρουσία τους δημιουργούν τα κατάλληλα επίπεδα αντίστασης και ανάτασης.
Τα τραγούδια σας έχουν κερδίσει τη «μάχη» με τον χρόνο και ως καλλιτέχνης είστε εξαιρετικά αγαπητός και στους νέους ανθρώπους. Ποια στοιχεία κάνουν ένα έργο ανθεκτικό στον χρόνο;
Μου δίνετε το δικαίωμα εδώ να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου προς τους τοποθετημένους διοικούντες των πολιτιστικών που επανειλημμένως αφαιρούν τα έργα μου από τα προγράμματά τους. Θέλω, λοιπόν, να παρουσιάζω τη μουσική και τα τραγούδια μου, να προσκαλούμαι στα φεστιβάλ του κράτους, να περιλαμβάνονται οι συνθέσεις μου στα μουσικά κρατικά σύνολα, έτσι ώστε να δίνονται οι ανάλογες ευκαιρίες της επικοινωνίας των έργων μου με τον κόσμο, όπως αφειδώς δίνονται για τους άλλους ομότεχνους και μη.
