«Από τη μία πλευρά οι γονείς θέλουν για τα παιδιά τους να μάθουν να κολυμπάνε εύκολα στην ψηφιακή θάλασσα, όπου θα πλέουν για μια ολόκληρη ζωή. Από την άλλη, φοβούνται ότι η έκθεση στα ψηφιακά μέσα από τόσο νωρίς στο τέλος θα τα πνίξει». Σε αυτήν τη φράση συμπυκνώνουν οι ειδικοί το δίλημμα ενώπιον του οποίου βρίσκονται πολλοί γονείς βλέποντας τα παιδιά τους να εξοικειώνονται με τις οθόνες αφής ακόμη και από την βρεφική τους ηλικία.

Το δίλημμα μετατρέπεται σε πραγματική σπαζοκεφαλιά με δεδομένο ότι, αντίθετα με την τηλεόραση για την οποία έχουν γίνει χιλιάδες μελέτες, οι έρευνες για τις ταμπλέτες είναι ακόμη ελάχιστες. «Το iPad “γεννήθηκε” τον Απρίλιο του 2010, είναι συνομήλικο με ένα παιδί που μόλις έχει συμπληρώσει τα τρία του χρόνια», επισημαίνει στον ιταλικό Τύπο η Έμα Μπάουγκαρτνερ, καθηγήτρια Ψυχολογίας της Ανάπτυξης στο πανεπιστήμιο της Ρώμης.

Εν αναμονή της γνώμης των ειδικών, οι γονείς αυτοσχεδιάζουν. Άλλοι απαγορεύουν εντελώς τη χρήση, κάποιοι θέτουν χρονικά όρια, μερικοί είναι πολύ ελαστικοί, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που χωρίζουν τις εφαρμογές σε “καλές”, δηλαδή εκείνες που σχετίζονται με την εκπαίδευση, και σε”κακέ”. Οποιαδήποτε επιλογή κι αν κάνουν, όμως, οι γονείς διακατέχονται από αβεβαιότητα. «Υπάρχει άγχος, πολύ άγχος», δηλώνει η καθηγήτρια. «Ακόμη και βρέφη 18 ή 24 μηνών χειρίζονται με άνεση τις οθόνες επαφής».

Στον ψηφιακό κόσμο, ωστόσο, ακόμη και τα νεογέννητα θεωρούνται εν δυνάμει καταναλωτές. Στο AppStor, το ψηφιακό κατάστημα της Apple, οι εφαρμογές που απευθύνονται σε παιδιά ξεπερνούν τις 40.000. Σε μερικές χιλιάδες ανέρχονται και οι εφαρμογές στο Google Play, το ψηφιακό κατάστημα της Google. Πολλές είναι αυτές που ερεθίζουν την παιδική φαντασία, οξύνουν την αντίληψη ή καλλιεργούν την κριτική ικανότητα.

Όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, πολλοί γονείς φοβούνται ότι το κόστος αυτού του τύπου της εκπαίδευσης είναι η απομόνωση και η έλλειψη επαφής. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι ειδικοί υπενθυμίζουν αυτό που είχε πει η φημισμένη Ιταλίδα παιδαγωγός Μαρία Μοντεσόρι: «Τα χέρια είναι τα εργαλεία ευφυΐας του ανθρώπου».

Αυτό που αναζητείται επομένως είναι η χρυσή τομή, την οποία καμιά φορά την βρίσκουν ακόμη και τα ίδια παιδιά. «Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά έχουν περιέργεια για τα πάντα, παρατάνε την ταμπλέτα για να παίξουν με ένα ξυλαράκι», σημειώνει η Σερένα Βαλόρτσι, συγγραφέας του βιβλίου Γενιά Cloud, και προσθέτει: «Το βασικό είναι να μην χρησιμοποιούμε την ταμπλέτα σαν μπέιμπι σίτερ. Οι γονείς πρέπει να είναι πάντα παρόντες, να συνοδεύουν τα παιδιά τους στην εξερεύνηση του ψηφιακού κόσμου».