Τη στροφή των Νεοελλήνων στην αγροτική παραγωγή ως διέξοδο από την κρίση, και κυρίως στην ελαιοκομία, αποδεικνύει πρόσφατη έρευνα. Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση της Kapa Research για λογαριασμό του Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού «Δήμητρα», το 51,5% όσων σκέφτονται να επιστρέψουν στην επαρχία (συνολικά το 68,2% των ερωτηθέντων, εκ των οποίων το 47,6% σκοπεύει να ασχοληθεί με τον αγροτικό τομέα) έχει στόχο να ασχοληθεί με την ελαιοκομία, τόσο με την καλλιέργεια της ελιάς όσο και με την επεξεργασία και τυποποίηση του ελαιολάδου και των υποπροϊόντων.
Η ερμηνεία μοιάζει απλή: στην ελληνική γη είναι διάσπαρτα ελαιόδεντρα, τα οποία ευδοκιμούν λόγω κλίματος ακόμα και με μηδενική φροντίδα. Πολλοί κάτοικοι μεγάλων πόλεων έχουν κληρονομήσει ρίζες λιόδεντρων στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, από τις οποίες συχνά εξασφάλιζαν το λάδι της χρόνιας.
Bέβαια, κοινός τόπος έως και σήμερα ήταν η εγκατάλειψη εκτάσεων με ελιές από τους ιδιοκτήτες τους, επειδή βρίσκονταν μακριά ή επειδή έκριναν την ενασχόληση ασύμφορη – η τιμή πώλησης του ελαιολάδου βρισκόταν για χρόνια σε «ελεύθερη πτώση». Καθώς, όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα, η καλλιέργεια της ελιάς ανεβαίνει και πάλι στην αξιακή κλίμακα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα την οποία δημοσιεύει η Καθημερινή, οι μισοί εκ των ερωτηθέντων (51,5%) ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τις βιολογικές καλλιέργειες. Εν προκειμένω και στην ελαιοκομία παρατηρείται αυτή η μετάβαση. Η αλλαγή των καλλιεργητικών μεθόδων είναι πιο εύκολη για τους ελαιοπαραγωγούς, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα οι γεωργοί εφαρμόζουν ήδη βιολογική διαχείριση, χωρίς να το ξέρουν.
Οι παγίδες δάκου, που είναι μέρος της βιολογικής διαχείρισης, έχουν επικρατήσει έναντι των χημικών ψεκασμών, όπως προτιμάται και η οργανική λίπανση για λόγους οικονομίας.
