Στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ, στην Ειδομένη, παραμένουν χιλιάδες πρόσφυγες. Παρά τις διαβεβαιώσεις από όλες τις πλευρές ότι τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν και πως θα ήταν καλύτερο να μεταφερθούν σε άλλα κέντρα προσωρινής φιλοξενίας, όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι καλύτερες,εκείνοι φαίνεται να ελπίζουν σε ένα θαύμα.
Λίγοι παίρνουν τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα προκειμένου να προχωρήσουν τις διαδικασίες για την ένταξή τους στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, ενώ η πλειονότητα συνεχίζει να ζει με τους ίδιους ρυθμούς στον πολύβουο καταυλισμό της Ειδομένης. Υπάρχουν, μάλιστα, και μερικοί που συνεχίζουν να καταφτάνουν στο μικρό ακριτικό χωριό.
«Υπάρχει μια σχετική κινητικότητα σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα μετεγκατάστασης, αλλά τίποτα το εντυπωσιακό, όπως ίσως ανέμενε κάποιος μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Μπαμπάρ Μπαλόχ, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) στην Ειδομένη.
Το προσωπικό της UNHCR στην Ειδομένη, αλλά και στα άλλα κέντρα προσωρινής φιλοξενίας, όπως στη Νέα Καβάλα και το Χέρσο, προσπαθούν να ενημερώσουν τους πρόσφυγες για τις προοπτικές που έχουν εφεξής, αλλά υπάρχουν ακόμη πολλοί που μοιάζουν να μην κατανοούν πως τα σύνορα δεν πρόκειται να ανοίξουν.
«Εξακολουθώ να ελπίζω επειδή η ελπίδα είναι μονόδρομος για μένα. Ο μικρός μου γιος είναι στη Γερμανία (πήγε εκεί ως ασυνόδευτος ανήλικος) και καθημερινά μού τηλεφωνεί και με ρωτάει πότε θα πάμε κι εμείς, η υπόλοιπη οικογένεια» λέει η Φάτιμα, η μητέρα της 9χρονης που είχε νοσήσει από ηπατίτιδα Α’ και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για περίπου μία εβδομάδα.
Μπερδεμένη μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας δηλώνει η Ντόα από την πόλη Χομς της Συρίας, που την περασμένη Δευτέρα ήταν μεταξύ αυτών που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να περάσουν τα σύνορα με την ΠΓΔΜ και να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Βόρεια Ευρώπη. Θέλει να πάει στην Ολλανδία, μαζί με το σύζυγο και τη σχεδόν ενάμιση μηνών κόρη της, αφού εκεί βρίσκεται η μητέρα της. «Δεν ξέρω τι να κάνω. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι τα σύνορα δεν θα ανοίξουν -όχι σύντομα τουλάχιστον- αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς να απευθυνθώ. Έχω μπερδευτεί πολύ με όλο αυτό που μού συμβαίνει» λέει.
Ακόμη όμως κι αυτοί που θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου, σημειώνει το ΑΜΠΕ, θα πρέπει να το κάνουν, όπως λένε, μέσω skype, γεγονός που λειτουργεί αποτρεπτικά για πολλούς. «Εδώ δεν μπορώ να μιλήσω μέσω μιας πιο ‘ελαφριάς’ εφαρμογής στο κινητό με τη μητέρα μου, που αγωνιά για την τύχη μου, πώς θα χρησιμοποιήσω το skype με τις δυνατότητες που έχει το ίντερνετ στον καταυλισμό;» αναρωτιέται ο νεαρός Ράμι. «Αυτό είναι όντως ένα πρόβλημα, το οποίο μας το επισημαίνουν αρκετοί» σημειώνει, από την πλευρά του, και ο Μπαμπάρ Μπαλόχ.
