Όταν τρέχουμε με μεγάλο άγχος, προσπαθώντας να προλάβουμε κάτι, λέμε ότι είμαστε «με την ψυχή στο στόμα» ή «με την ψυχή στα δόντια».
Σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, αυτή τη φράση τη συναντάμε για πρώτη φορά στα Αναργύρια Αποσπάσματα, όπως λέγονται τρία φύλλα που υποτίθεται πως τα έγραψε ένας καλόγερος της μονής των Αγίων Αναργύρων στην Αθήνα:
«Ο γραφών προφανώς κατέχεται υπό θλιβερών αναμνήσεων» -καθότι περί παρελθόντων, πάντως, πρόκειται γεγονότων- καίτοι δε αναγράφει ότι «οι του Αγίου Μελετίου αδελφοί εις την Μονήν του εισεκομίσθησαν φέροντες την ψυχήν αυτών επί των χειλέων των», «ουχ’ ήττον και αυτός φαίνεται γράφων με την ψυχή στο στόμα διά τούτο όσους ψαλμούς είχε πρόχειρους εν τη μνήμη αυτού, αναφωνών το “ημάρτομεν, -ηνομάσωμεν” του 105 Ψαλμού, και το “μέγα έλεος” κατά τον ψαλμό 50 επικαλούμενος». (Δ. Καμπούρογλου, Ιστ. Των Αθηναίων).
