Η δημοσιογράφος Μαρία Καρχιλάκη έζησε από κοντά τον τρόμο στην πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου και τις εκδηλώσεις με θέμα το θάνατο που γίνονταν σε αυτή. Και τώρα κατεβαίνει στο Σύνταγμα, μαζί με τους Αγανακτισμένους, σε μια ατμόσφαιρα γιορτινή που δεν θα γίνει, όπως υποστηρίζει, ποτέ Ταχρίρ.
Ακολουθεί το άρθρο της στην aixmi.gr:
Στο Σύνταγμα πηγαίνω με το παιδί μου. Αισθάνομαι υπέροχα γι’ αυτό. Είναι λίγο πιο ψηλή από μένα, κρατιόμαστε απ’ το χέρι… τόσο «αντισυμβατικό» για μια έφηβη κόρη να ψάχνει να βρει το χέρι της μαμάς της… Σύνταγμα σ’ ευχαριστώ γι αυτό, όπως και για την άμεση βιωματική εμπειρία συνδυασμού συλλογικότητας κι ατομικής ευθύνης που προσφέρεις…
Ο αγαπημένος μας χώρος στο Σύνταγμα είναι η κάτω πλατεία, στην ευθεία από τις σκάλες του μετρό, εκεί που γίνονται οι Συνελεύσεις. Η πάνω πλατεία, μπροστά από τη Βουλή, δηλαδή, παραείναι «γηπεδική» για τα γούστα μας. Όχι πως δεν πάμε κι εκεί, αλλά ούτε κολλάμε ούτε ξεχνιόμαστε όπως όταν είμαστε κάτω.
Κάτω μας φαίνονται όλα όμορφα. Ο κόσμος, όπως είναι καθισμένος καταγής σε σχήμα ημικυκλικό στη διάρκεια των Συνελεύσεων, η ανοικτή διαδικασία του «παίρνω το λόγο» – αρκεί βεβαίως να έχω γράψει το όνομά μου στη λίστα και να έχω πάρει αριθμό προτεραιότητας- το ότι δεν υπερβαίνω το ενάμιση λεπτό στην τοποθέτησή μου κι όταν το κάνω υπάρχει πάντα ένας πρόθυμος συντονιστής να μου υπενθυμίσει ευγενικά με τη γνωστή κίνηση «Τ» των χεριών ότι πρέπει να τελειώσω, η διαδικασία της ψηφοφορίας με ανάταση που περιλαμβάνει το ΝΑΙ, το ΟΧΙ και το ΛΕΥΚΟ.
Κάθε βράδυ, σ’ αυτό το εργαστήρι της πολιτικής ζύμωσης που είναι η Συνέλευση, ακούγονται πάρα πολλοί ομιλητές. Μπορεί να μη χειρίζονται όλοι με την ίδια ευχέρεια τον προφορικό λόγο, το σημαντικό, όμως, είναι ότι μιλούν κι ακούγονται. Κι είναι πάμπολλες οι απόψεις και οι εισηγήσεις που έχουν ενδιαφέρον και ουσία.
Δεν είναι όλοι αγανακτισμένοι ή μόνο αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα. Είναι κι εξοργισμένοι και προβληματισμένοι κι απογοητευμένοι και ξεβολεμένοι και περίεργοι και… και… και… Όλοι τους, όμως, νομίζω, πως λένε ένα πράγμα: Ότι δεν «παίζει» να μείνει στην ίδια ρότα το βαπόρι της Ελλάδας. Θ’ αλλάξει πορεία.
Παρά την «ασχήμια» των λόγων και των έργων που κατεβάζουν όλον αυτόν τον κόσμο, καθημερινά, στο Σύνταγμα, η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή. Το επισημαίνω, διότι συχνά – πυκνά ακούω από αρκετούς τον «εύκολο» και «άστοχο», κατά τη γνώμη μου, παραλληλισμό «Σύνταγμα όπως Ταχρίρ». Επειδή, λοιπόν, ήμουν στην Ταχρίρ -πέραν των μεγάλων διαφορών σε ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που δεν είναι της παρούσης- σας διαβεβαιώνω πως η ατμόσφαιρα, εκεί, δεν ήταν γιορτινή. Μαχητικό μεν το πνεύμα, όπως κι εδώ σ’ εμάς, διάχυτη, όμως, η αγωνία πως κάτι κακό θα συμβεί. Στο έλεγαν οι άνθρωποι, το έδειχναν τα καλλιτεχνικά δρώμενα που είχαν, κατά κανόνα, θέμα τους το θάνατο, το είδαμε, εν τέλει, όλοι μας στις μουλωχτές φονικές επιθέσεις της μυστικής αστυνομίας, αλλά και τις φανερές των υποστηρικτών του καθεστώτος.
Γι’ αυτό, υπ’ αυτήν την έννοια, δεν είναι, ούτε θα γίνει Ταχρίρ το Σύνταγμα. Ο Λόγος (με λάμδα κεφαλαίο) που αρθρώνει, όμως, απευθύνεται -και βεβαίως εκφράζει- όπως κι εκείνος της Ταχρίρ, της Πουέρτα ντε Σολ στη Μαδρίτη κι απ’ όλες τις πλατείες των αγανακτισμένων του κόσμου, σε χιλιάδες πολίτες που θέλουν κι επιλέγουν να παλέψουν για ν’ αλλάξουν τα πράγματα.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό (βράδυ Κυριακής 5 Ιούνη γράφεται το κείμενο) το Σύνταγμα. Ξέρω, όμως, πως αυτό το Σύνταγμα θα μου λείψει όταν τελειώσει.
Γράφει η Μαρία Καρχιλάκι στο aixmi.gr