Ανάστατοι είναι οι περίπου 12.000 μικροαποταμιευτές, που έχουν στα χέρια τους ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, μετά τη χθεσινή προειδοποίηση του επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, Πέτρου Χριστοδούλου, ότι όσοι δεν πουν το «Ναι» στο PSI δεν θα αποπληρωθούν τους δεδουλευμένους τόκους.
Σε συνδυασμό με το γεγονός πως ήδη οι τράπεζες, μέσω των οποίων οι συγκεκριμένοι επενδυτές έχουν αγοράσει τους ελληνικούς τίτλους, τους τηλεφωνούν για να μάθουν αν θα συμμετάσχουν στο κούρεμα, η σύγχυση είναι στο ζενίθ για τους περισσότερους από αυτούς, οι οποίοι δεν είναι καθόλου εξοικειωμένοι με τη λειτουργία των αγορών και τέτοιων καταστάσεων.
Απευθυνθήκαμε σε ειδικούς, επιχειρώντας να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: «Πρέπει ή όχι να πω το “Ναι” στο PSI;».
Ας δούμε, λοιπόν, τα βασικά επιχειρήματα υπέρ της μιας και υπέρ της άλλης επιλογής.
Αν πω «Ναι», συντάσσομαι απλώς με την πλειοψηφία και θεωρώ δεδομένο ότι θα κουρευτούν τα ομόλογά μου, δηλαδή πως θα χάσω σημαντικό μέρος του αρχικού κεφαλαίου, το οποίο είχα επενδύσει στη «σιγουριά του ελληνικού Δημοσίου».
Αν πω «Όχι», τα σενάρια είναι δύο:
Αν ενεργοποιηθούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης, τότε -πολύ απλά- έπαιξα και έχασα. Εντάσσομαι υποχρεωτικά στο κούρεμα και παίρνω αυτό που μου αναλογεί, με βάση τη διαδικασία του PSI.
Αν διατηρηθεί το εθελοντικό της διαδικασίας, τότε -κατ΄ αρχάς- είμαι εκτός αυτής. Υπάρχει πιθανότητα να μην έχω τελικά απώλειες;
Δεν έχει διευκρινιστεί μέχρι στιγμής, καθώς είναι πολλά τα νομικά θέματα, που παραμένουν ασαφή. Συνεπώς, όλα είναι ανοιχτά.
Αδιευκρίνιστο παραμένει ακόμα και το θέμα της απειλής της μη πληρωμής δεδουλευμένων τόκων από το Δημόσιο προς τους ομολογιούχους. Μέχρι πότε δεν θα πληρωθούν αυτοί;
Μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου, οπότε και έγινε η επίσημη πρόσκληση για συμμετοχή στο PSI ή μέχρι τη λήξη των τίτλων, που έχω στη διάθεσή μου;
Επιπλέον, η μη καταβολή τόκων ομολόγων σημαίνει πιστωτικό γεγονός. Μπορεί, αντέχει – αι θέλει- πράγματι η Ελληνική Δημοκρατία να προχωρήσει σε τέτοια διαδικασία;
