Ένα ταξίδι πίσω στην μεταπολεμική Αθήνα, ετοιμάζεται να κάνει και φέτος ο Δημήτρης Λάλος για να συναντήσει την «Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Επιμένοντας ελληνικά, από τα 70΄ς και το Τάβλι του Δημήτρη Κεχαϊδη – που εξακολουθεί να παίζεται μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου, στον εσωτερικό χώρο, πια, της Ακαδημίας Πλάτωνος ο σκηνοθέτης θα παρουσιάσει μια «πιο σκοτεινή εκδοχή της Στέλλας, πιο κοντινή στην Στέλλα του Καμπανέλλη και όχι του Κακογιάννη» και διευκρινίζει πως στην ταινία τα πράγματα είναι πιο ωραιοποιημένα…Πιο στρογγυλεμένα».
Η «Στέλλα Με Τα Κόκκινα Γάντια» ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1997, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, στον οποίο ανήκει και το δεύτερο ανέβασμά της, το 2007, αυτή τη φορά στο θέατρο Λαμπέτη.
Στην παράσταση που ετοιμάζει ο Δημήτρης Λάλος «η Στέλλα δεν είναι η σταρ της περιοχής. Είναι μια γυναίκα απίστευτα πιο μπροστά από την εποχή της, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ο Μίλτος είναι ένας νταλικιέρης κι όχι ποδοσφαιριστής. Είναι η μεταπολεμική Αθήνα. Με εικόνες σκληρές».
Ο Δημήτρης Λάλος «ρίχνεται» βαθειά μέσα στις γραμμές του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στην προσπάθειά του να πλησιάσει τον συγγραφέα, επιμένοντας να μην αλλάξει ούτε λέξη από το αρχικό κείμενο.
«Το όνομα σ’αυτή την παράσταση θέλω να είναι ο Καμπανέλλης» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Δημητρης Λάλος αφού στην δική του εκδοχή της «Στέλλας» τους ρόλους ερμηνεύουν νέοι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι παρακολουθούν το εργαστήρι που διοργανώνει ο ίδιος στην Ακαδημία Πλάτωνος. «Δεν θέλω γνωστά ονόματα για να πουλήσω και μόνο» λέει ο σκηνοθέτης.
«Τα παιδιά που θα ερμηνεύσουν τους ρόλους στην «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» είναι όλα ταλαντούχα, στο ξεκίνημά τους, κι αυτό ήταν που με ενδιέφερε πιο πολύ. Όπως η ιδέα για το «Τάβλι» του Κεχαϊδη ξεκίνησε μετά την γνωριμία μου με τον Σαμουήλ Ακινόλα και την ιδέα ένας μαύρος Έλληνας ηθοποιός να ερμηνεύσει νεοελληνικό έργο, έτσι και τώρα θέλω να δουλέψω με αυτούς τους νέους, τόσο αφοσιωμένους, ηθοποιούς που με κάνουν να σκέφτομαι ότι είμαστε… άυλοι. Περνάμε από τη ζωή , κάνουμε αυτή τη διαδρομή, για να γίνουμε μνήμες. Είμαστε τα όνειρά μας. Τελικά οι άνθρωποι είμαστε όνειρα» λέει ο Δημήτρης Λάλος.
