Πέρα από την ανωνυµία της συλλογικής διαµαρτυρίας, στις πλατείες της Ελλάδας συναντάς τις προσωπικές ιστορίες όσων συµµετέχουν. Μπορεί να µοιράζονται την αγανάκτηση ως συναίσθηµα, αλλά έχουν διαγράψειδιαφορετικές πορείες µέχρι να βρεθούν στο ίδιο σηµείο. Κουβαλούν διαφορετικά βιώµατα.

Υπάρχουν αυτοί που εξαιρούν τον εαυτό τους από την ευθύνη και θεωρούν ότι φταίνε – κυρίως ή µόνο – οι άλλοι. Υπάρχουν όµως κι εκείνοι που αναγνωρίζουν τις λάθος επιλογές τους. Κάποιοι απαιτούν να ανατραπεί το πολιτικό σύστηµα, χωρίς να µπορούν να φανταστούν τι θα ακολουθήσει. Κάποιοι άλλοι φωνάζουν γιατί προσδοκούν ότι έτσι οι πολιτικοί θα τους ακούσουν και θα δουν ότι «πίσω από τους αριθµούς και τα νοµοσχέδια υπάρχουν οι άνθρωποι».

Η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» συνάντησε στο Σύνταγμα κάποιους από τους «Αγανακτισμένους» που παραθέτουν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες.

ΑΛΙΝΑ
34 ετών, άνεργη
«Σκέφτοµαι να φύγω στο εξωτερικό»

Εργαζόταν ως τοπογράφος για εννιά χρόνια σε µεγάλη τεχνική εταιρεία. Τον Νοέµβριο την απέλυσαν όπως λέει χωρίς αποζηµίωση και η εταιρεία της έχει υποβάλει αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα.Σκέφτεται να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό, αλλά δεν είναι ακόµα έτοιµη για µια νέα αρχή.Και στον τοµέα της, µε την κρίσηστον κατασκευαστικό κλάδο, οι ευκαιρίες στην Ελλάδα σπανίζουν.

Η 34χρονηΑλίνα όµωςδεν βρίσκεται στο Σύνταγµα επειδή τηναπέλυσαν.Αλλωστε στον ιδιωτικό τοµέα κανείςδεν υπογράφει συµβόλαιο µε τη µονιµότητα. Και η ίδια είχε αποδεχτεί την ιδέα ότι κάποτε µπορεί να χάσει τη δουλειά της. «Βγήκα στον δρόµο γιατί επί έναν χρόνο η ησυχία που επικρατούσε ήτανµεγάλη», λέει. Σε αντίθεση µε άλλους διαδηλωτές δεν ζητά να ανατραπεί τοπολιτικό σύστηµα. Θέλειαπλώς οι πολιτικοί να την ακούσουν. Και να αναζητήσουν λύσεις που θα βάζουν στο κέντρο τους τον πολίτη. «Θέλωνα γίνει φασαρία όσο δουλεύει η Βουλή.Να ακούντα συνθήµατα και τιςφωνές, γιανα µη µας ξεχνούν.Να θυµηθούνκαι πάλι οι πολιτικοί πως πίσω από τα ψηφίσµατα, τα νοµοσχέδια και τις τροπολογίες υπάρχουν άνθρωποι», λέει.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ
40 ετών, άνεργος

«Ψάχνω δουλειά µε δύο βιογραφικά»

Τον ενημέρωσαν για την απόλυσή του το µεσηµέρι µιας Παρασκευής. «Ετσι κάνουν. Για να µην έχεις το περιθώριο να κάνεις σκηνή. Για να µην πάρουν χαµπάρι οι συνάδελφοί σου», λέει. Ο Κώστας Βεντούρης είναι πατέρας δύο παιδιών. Ανεργος εδώ και έναν χρόνο. Εχει σπουδάσει µηχανικός και έχει κάνει µεταπτυχιακό. Για να βρει δουλειά, όπως λέει, χρησιµοποιεί δύο βιογραφικά: το κανονικό και το µειωµένο, µήπως και τύχει να του πουν ότι έχει περισσότερα προσόντα απ’ όσα ζητούν. Στο Σύνταγµα κατέβηκε µία φορά µέχρι τώρα µε το ποδήλατό του. Την άλλη φορά σκέφτεται να φέρει και τα παιδιά του. Παραδέχεται ότι ακόµα και για όσους φωνάζουν στις πλατείες υπάρχει συνευθύνη. «Είµαστε άξιοι της µοίρας µας. ∆εν πιστεύω ότι φταίνε πάντα οι άλλοι. Αλλά δεν δέχοµαι ότι τα φάγαµε όλοι µαζί», τονίζει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΛΑΦΑΚΗΣ
60 ετών, καθηγητής
«Είµαι εδώ για τα άνεργα παιδιά µου»

Μια μέρα στο σχολείο, ο Γιάννης Τσιλαφάκης ζήτησε από τους µαθητές του να διαλέξουν ποιο είδος ανεργίας προτιµούν. Ολοι επέλεξαν την εποχική ανεργία. «Για να εργάζονται το καλοκαίρι και να κάθονται τον υπόλοιπο χρόνο.

Υπάρχουν όµως και άλλες µορφές ανεργίας, πιο δύσκολες, που ίσως µια µέρα γνωρίσουν στην πράξη», λέει ο60χρονος καθηγητής. Από τιςπερικοπές έχασε 3.500 ευρώ σε ετήσιαβάση. Γι’ αυτούς τους λόγους λέει ότι βρίσκεται στο Σύνταγµα. «Είµαι όµως εδώκαι για τα παιδιά µου», τονίζει.«∆ύο από αυτά είναι άνεργα. ∆εν µπόρεσαν να αξιοποιήσουν τα πτυχία τους». ∆ίπλα του η σύζυγός του ∆ιονυσία λέει ότι η ψυχολογία της οικογένειας έχει επηρεαστεί. «∆εν γελάµε πια. ∆εν έχουµε διάθεση».

ΝΙΚΟΣ
18 ετών
«Ο πατέρας µου κάνει δύο δουλειές»

Στέκεται απόµερα από το πλήθος. Καπνίζει ένα στριφτό τσιγάρο. ∆εν φωνάζει συνθήµατα. «∆εν πιστεύω ότι µπορούν να αλλάξουν και πολλά µε το να κοπανιέται ο λαός. Αλλά και το να φωνάξεις είναι µια τελευταία λύση. Αµα δείξουµε ότι υπάρχουµε, ίσως µπορούµε να ελπίζουµε», λέει. Ο 18χρονος Νίκος φοιτά σε ένα ΙΕΚ µαγειρικής. Ηθελε, λέει, να γίνει ποδοσφαιριστής. Επέλεξε τη µαγειρική γιατί η Ελλάδα είναι τουριστική χώρα και ίσως αυτό του επιτρέψει να βρει πιο εύκολα δουλειά. Εχει άλλα τρία αδέρφια, µικρότερα. Και πρόσφατα ο πατέρας του αναγκάστηκε να πιάσει και δεύτερη δουλειά, ως υπάλληλος σε εταιρεία σεκιούριτι, για να καλύπτει τις ανάγκες της οικογένειας.

∆ουλειά θα πιάσει και ο Νίκος, όπως λέει, για να καλύπτει τα 270 ευρώ για τα µηνιαία δίδακτρα της σχολής. «Η κρίση µε έχει επηρεάσει. Το µέλλον µου είναι αβέβαιο», λέει.

ΧΡΥΣΑΝΘΗ
18 ετών
«Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω…»

Έμοιαζε αµήχανη ανάµεσα στον κόσµο. Χέρια σταυρωτά. Πρόσωπο σκεπτικό. «Ηθελα να βοηθήσω κι εγώ την προσπάθεια του κόσµου, γι’ αυτό βρέθηκα εδώ. Προσπαθώνα καταλάβω όµως πώς µπορώ. Τι πρέπει να κάνω, να φωνάξω, να απαιτήσω, δεν ξέρω ακόµη», λέει. Η Χρυσάνθη αποφοίτησε πέρσι από το λύκειο. Εργάζεται στο εµπορικό κατάστηµα των γονιών της και σκέφτεταινα φύγει για σπουδές στο εξωτερικό,αφού δεν πέρασε στη σχολή που ήθελε. Ισως, λέει, σπουδάσει Ψυχολογία. Αν και θα ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Στο µαγαζί των γονιών της αναγκάστηκαν να απολύσουν προσωπικό. Σήµερα έχει αποµείνει µία υπάλληλος.«Ακούω συνέχεια για περικοπές από µισθούς, από συντάξεις. Γιατί δεν κόβουν καιαπό τους πολιτικούς;», αναρωτιέται.

Δείτε εδώ όλες τις ειδήσεις για τους Αγανακτισμένους στους δρόμους