Ο άνθρωπος προσπαθούσε επί αιώνες να τελειοποιήσει τη διαδικασία της ελεγχόμενης πτώσης από ψηλά, προκειμένου να γίνει η προσγείωση όσο πιο ομαλή και λιγότερο επικίνδυνη γινόταν.

Πλέον έχουμε στη διάθεσή μας σύγχρονα αλεξίπτωτα, από ανθεκτικά υφάσματα (από βαμβάκι, μετάξι και νάιλον).
Τα πρώτα, γνωστά σχέδια για αλεξίπτωτο χρονολογούνται πίσω στην εποχή της Αναγέννησης, όταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σχεδίασε μια ανάλογη συσκευή το 1485 στο Codex Atlanticus. Όπως συνέβη με πολλές από τις εφευρέσεις του Ντα Βίντσι, το αρχικό πρωτότυπο αλεξίπτωτο δεν κατασκευάστηκε ποτέ στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της ζωής του και… χάθηκε στα χρονικά της ιστορίας.

Πλήθος άλλων μηχανικών και εφευρετών συνέχισαν να πειραματίζονται με παρόμοιες συσκευές και σχέδια μέχρι που το 1783 ο Γάλλος Louis-Sébastien Lenormand –ο πατέρας του σύγχρονου αλεξίπτωτου- έπεσε από ένα δέντρο κρατώντας γερά ένα ζευγάρι τροποποιημένων ομπρελών. Η ιδέα με τη διπλή-ομπρέλα οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου λειτουργικού αερόστατου: ένα καμβά 4 μέτρων που υποστηριζόταν από ένα ξύλινο πλαίσιο, ο οποίος αποδείχτηκε αρκετά αποτελεσματικός, έτσι ώστε να τον προσγειώσει στο έδαφος με ασφάλεια, πηδώντας από ύψος 25 μέτρων από το παρατηρητήριο Montpelier.

Δύο χρόνια μετά ο Lenormand επινόησε τον όρο «parachute» από την ελληνική λέξη «παρά» (κόντρα, έναντι, κατά) και τη γαλλική λέξη «chute» (που σημαίνει πτώση), γράφει ο Andrew Tarantola στο gizmodo.com.

Το 1797 ο Jean-Pierre Blanchard κατασκεύασε και παρουσίασε με επιτυχία ένα εξαεριζόμενο, μεταξωτό κουβούκλιο –πιο ελαφρύ, πιο ανθεκτικό και πιο σταθερό από ένα πλαισιωμένο λινό ύφασμα- ως μέσο διάσωσης από αερόστατα.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στον 20ο αιώνα μέχρι που κάποιος είχε την ιδέα να προσαρμόσει το αλεξίπτωτο μέσα σε ένα σακίδιο πλάτης.

Ο αμερικανικός στρατός έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των αλεξίπτωτων.

Στο μεσοπόλεμο ο αμερικανός υποστράτηγος E. L. Hoffman είχε την εκπληκτική ιδέα να συνδυάσει τις καλύτερες υπάρχουσες (για την εποχή) τεχνικές σε ένα «πακέτο»: ένα στρογγυλό μεταξένιο θόλο, ο οποίος ξεδιπλωνόταν με τη χρήση ειδικών κορδονιών μέσα από ένα σακίδιο. Εφηύρε λοιπόν το πρώτο, σύγχρονο αλεξίπτωτο, το οποίο «βαφτίστηκε» Parachute Type-A. Χρησιμοποιήθηκε πολύ το επόμενο μισό του αιώνα και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι αλεξιπτωτιστές ωστόσο δεν είχαν τον έλεγχο της κατεύθυνσης στην οποία «ταξίδευαν», και ήταν ευάλωτοι σε εμπόδια, όπως δέντρα και… στις σφαίρες του εχθρού.

Μέχρι τη δεκαετία του 1950 το μετάξι είχαν αντικαταστήσει πιο ανθεκτικά, νάιλον υφάσματα, ενώ το σχέδιο του βασικού T-10 αλεξίπτωτου παρείχε μεγαλύτερη σταθερότητα και έλεγχο στο χειριστή του.

Τα στρατιωτικά αλεξίπτωτα πέρασαν μία ακόμη «μετατροπή» και το παραδοσιακό στρογγυλό σχήμα, αντικαταστάθηκε από πιο τετραγωνισμένα υφάσματα. Το νέο σχέδιο T-11 αντέχει περισσότερο βάρος, ενώ επιβραδύνει το ρυθμό καθόδου μέχρι και ως 30% καθώς και ανακάμπτει τη δύναμη κρούσης κατά 25%.

Με απλά λόγια, κάνει τη διαδικασία προσγείωσης πιο… ευχάριστη!

Στην πραγματικότητα το νέο T-11 τετραγωνισμένο σχέδιο, χρονολογείται από το 1960, όταν ο κατασκευαστής χαρταετών, Domina Jalbert, εφηύρε το αλεξίπτωτο parafoil (ή ram-air).

Καλές και… ασφαλείς πτήσεις!