«Ο γάμος μου έληξε χωρίς κακία και διαφωνίες, δεκαοκτώ μήνες αφότου άρχισε. Δεν υπήρχαν αλληλοκατηγορίες», λέει η 37χρονη Rebekah που αφηγείται την ιστορία της στη «Daily Mail». «Υπήρχε μόνο μία συνειδητοποίηση που πονούσε όπως ο σωματικός πόνος: πως δεν θα μπορούσαμε ποτέ μα ποτέ να συμφωνήσουμε σε κάτι βασικό. Εγώ ήθελα παιδιά, ο σύζυγός μου ο Anthony όχι. Μπορεί να νομίζετε πως θα έπρεπε να είχαμε λύσει αυτό το κρίσιμο ζήτημα πριν αγοράσουμε σπίτι και ορκιστούμε να ζήσουμε μαζί την υπόλοιπη ζωή μας αλλά η αγάπη είχε έναν τρόπο να μας τυφλώνει ως προς την ένταση της διαφωνίας μας».
«Τελικά τερμάτισα το γάμο μου λόγω της έντονης επιθυμίας να κάνω ένα παιδί και λόγω της άρνησης του Anthony στο συγκεκριμένο θέμα», προσθέτει. «Παρότι πάντα είχα την εικόνα μιας παραδοσιακής οικογένειας, όπως αυτή στην οποία μεγάλωσα εγώ σε ένα χαρούμενο σπίτι, έκανα κάτι δραστικό: χώρισα τον άνδρα μου για να κάνω δικά μου παιδιά…»
Η Rebekah είναι σήμερα άγαμη μητέρα αλλά άνδρας στη ζωή της υπάρχει και μάλιστα δύο: οι μόλις τριών μηνών γιοι της, Charlie και William. Συνελήφθησαν μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης με σπέρμα ανώνυμου δότη. Παρότι είναι διακαής πόθος της 37χρονης να είχαν μπαμπά- και ακόμα ελπίζει πως μια μέρα θα βρεθεί κάποιος που θα αξίζει να γίνει πατέρας τους- νιώθει πως οι τρεις τους είναι πλήρεις και επιτέλους έχει την οικογένεια την οποία ζητούσε.
«Κάποιοι θα με καταδικάσουν ως εγωίστρια- έχω κι εγώ παλέψει με την ενοχή κι έχω αναρωτηθεί αν έκανα παιδιά μόνο για να ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες.
Κατέληξα όμως πως με την αγάπη και τη φροντίδα μου, και τη στήριξη που έχω από την υπέροχη οικογένειά μου, τα αγόρια μου θα μεγαλώσουν καλά και θα ευημερήσουν», λέει.
Η Rebekah ήθελε πάντα να κάνει παιδιά, δούλευε με παιδιά- ήταν δασκάλα – και έκανε baby sitting από μικρή. Τον Anthony τον γνώρισε όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο. Εκείνος ήταν 20 χρονών, εκείνη 23, άρχισαν να βγαίνουν και η σχέση τους γινόταν όλο και πιο δυνατή.
«Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πως θα έπρεπε να έχω δει τα προειδοποιητικά σημάδια. Όποτε ανέφερα το θέμα των παιδιών έδινε πάντα την ίδια απάντηση: αργότερα. Τον αγαπούσα και πίστευα πως το πατρικό του ένστικτο θα ξυπνούσε καθώς θα μεγάλωνε. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Έγινα τριάντα, οι φίλοι μου παντρεύονταν κι έκαναν οικογένεια. Εμείς όχι. Όταν η καλύτερή μου φίλη μου ανακοίνωσε πως είναι έγκυος κάναμε μία μεγάλη συζήτηση. ‘Όσο και αν σ’ αγαπώ αν δεν θέλεις παιδιά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε’ του είπα. Εκείνος με διαβεβαίωνε πως θα γινόταν κι αυτό αλλά ήθελε χρόνο. Έτσι τα χρόνια πέρασαν κι έγινε κι εκείνος τριάντα. Είμαστε πολύ αγαπημένοι και το μέλλον μου ήταν δεμένο μαζί του. Αλλά χρειαζόμουν μία απάντηση. ‘Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς παιδιά, πρέπει να ξέρω αν θέλεις κι εσύ’ ξαναείπα. Ήθελα τόσο πολύ να πιστέψω πως θα αντιμετώπιζε ζεστά την ιδέα αλλά ο Anthony και πάλι δεν ήταν έτοιμος, αντιδρούσε.
Το μέγεθος της άρνησής του έγινε εμφανές όταν μία μέρα επισκεφθήκαμε μία φίλη που είχε πρόσφατα γεννήσει. Μόλις το μωρό άρχισε να κλαίει, ο Anthony ζήτησε συγγνώμη και γύρισε στο σπίτι μας. ‘Δεν αντέχω το κλάμα. Αν είχαμε εμείς μωρό θα έπρεπε να μετακομίσω για τις πρώτες έξι εβδομάδες’, μου είπε.
Την επόμενη φορά που κάναμε την ίδια κουβέντα μου είπε πως για να κάνουμε παιδί θα πρέπει να έχουμε παντρευτεί και ήταν η πρώτη φορά που συμφωνούσαμε. Όλες οι ετοιμασίες για το γάμο πήγαιναν καλά μέχρι που δέκα μέρες πριν την τελετή ο Anthony έπαθε ένα ατύχημα με τη μηχανή του και χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο με πολλά σπασμένα πλευρά. Επέμενε όμως να γίνει κανονικά ο γάμος και με συγκίνησε η προσπάθεια και το θάρρος του. Ο γάμος έγινε αλλά χρειάστηκε να αναβάλλουμε το μήνα του μέλιτος», αφηγείται η 37χρονη.
Έπειτα από έξι μήνες έγγαμου βίου επανέφερε το θέμα που την έκαιγε. «Δεν έχουμε την οικονομική άνεση να κάνουμε παιδιά», της απάντησε ο Anthony.
«Ήταν άδικο. Είχαμε το σπίτι μας, καλές δουλειές, μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά. Έκλαιγα σιωπηλά, ένιωθα πως η ελπίδα έχει ξεριζωθεί από μέσα μου. Έτσι, δεκαοκτώ μήνες μετά το γάμο μας καθίσαμε δίπλα δίπλα στον καναπέ κι εγώ είπα πως δεν υπήρχε μέλλον για μας. Ο Anthony μου είπε πως ήταν μια γενναία απόφαση. Δεν υπήρχε θυμός αλλά βαθιά θλίψη γιατί ακόμα αγαπιόμαστε. Έκλαψα μέχρι που δεν είχα άλλα δάκρυα. Εκείνη τη νύχτα κοιμηθήκαμε σε χωριστά δωμάτια και την επόμενη ημέρα ο Anthony έφυγε».
Νιώθοντας το χρόνο να μετρά εις βάρος της- ήταν ήδη 35 χρονών και η μητέρα της είχε πρόωρη εμμηνόπαυση στα 40- άρχισε να βγαίνει με άνδρες αλλά ένιωθε υποχρεωμένη να αποφασίσει εάν θα έκανε παιδιά μαζί τους. Ένα τεστ γονιμότητας που έδειξε πολύ μικρές πιθανότητες να συλλάβει με τον κανονικό τρόπο την κινητοποίησε ακόμα περισσότερο.
«Ακόμα και με την εξωσωματική είχα μόλις 20% πιθανότητα να μείνω έγκυος. Βυθίστηκα στην κατάθλιψη», θυμάται. «Δεν ήταν η ζωή που είχα σχεδιάσει, για πρώτη φορά άρχισα να νιώθω θυμό για τον Anthony, ένιωθα πως εκείνος με είχε οδηγήσει σε αυτό το σημείο».
«Με την υποστήριξη των γονιών μου αποφάσισα να προχωρήσω με εξωσωματική. Δεν περίμενα τα αποτελέσματα να είναι θετικά και ακόμα κι όταν έμεινα έγκυος αγωνιούσα για το αν αυτή η εύθραυστη ζωούλα θα τα κατάφερνε. Όταν στον υπέρηχο ακούστηκαν δύο καρδιές να χτυπούν ήμουν ενθουσιασμένη. Το Φεβρουάριο γεννήθηκαν οι γιοι μου.
Μικροσκοπικοί, πρόωροι και ευάλωτοι, αλλά ζωντανοί! Το αίσθημα της αγάπης και της χαράς με κατέκλυσε. Όταν τους κράτησα για πρώτη φορά και τους κοίταξα σκέφτηκα ‘αυτή είναι η μικρή μου οικογένεια’. Ένιωθα πλήρης.
Συχνά κάνω μία ανασκόπηση της ζωής μου και συνειδητοποιώ πως δεν πήγε όπως τη σχεδίαζα. Αλλά με το δικό της τρόπο είναι υπέροχη».
