Η δημοσιογράφος του salon.com, Selene Nelson μίλησε με τον Jerry Givens, έναν πρώην «δήμιο» και νυν υπέρμαχο της κατάργησης της θανατικής ποινής και όσα είπε ήταν απολύτως αληθινά. Όπως δήλωσε, για τους ανθρώπους που εκτελούν μια θανατική ποινή, το κόστος είναι συναισθηματικό. «Αν ήξερα όλα αυτά που θα τραβούσα ως δήμιος, δεν θα το έκανα ποτέ. Δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ότι όταν έπαιρνα τη ζωή κάποιου, πήγαινα σπίτι και ήταν όλα φυσιολογικά», εξομολογείται.
Ο Givens έχει βοηθήσει στην εκτέλεση 62 θανατοποινιτών κατά τη διάρκεια της 17χρονης θητείας του στον κυβερνητικό οργανισμό Department of Corrections, στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Όπως σημειώνει η δημοσιογράφος, δεν είναι ο μόνος που αδυνατεί να σηκώσει το βάρος των εκτελέσεων: το 31% των σωφρονιστικών υπαλλήλων που εμπλέκονται στις εκτελέσεις, πάσχουν από μετα- τραυματικό στρες με εφιάλτες και άλλα παρεμφερή συμπτώματα.
Όπως σημειώνει και ο Steve Martin, ένας πρώην μάρτυρας εκτελέσεων που εργαζόταν για τον παραπάνω οργανισμό «κάνουμε αυτά τα πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα πράτταμε γιατί θα υπήρχαν κυρώσεις από την κυβέρνηση. Και μετά κάνουμε τα πάντα μηχανικά, γινόμαστε απάνθρωποι», σημειώνει.
«Υπήρχε ένας τύπος, ο οποίος είχε μερική νοητική αναπηρία. Παρήγγειλε παγωτό σοκολάτα με σιρόπι για τελευταίο του δείπνο. Αλλά δε μπορούσε να το καταπιεί. Οπότε μου είπε: “δε μπορώ να το φάω, οπότε θα το φυλάξω στο ψυγείο για αύριο”. Τρεις ώρες πριν την εκτέλεσή του, σκεφτόταν να φυλάξει το παγωτό για αύριο. Αλλά δεν υπήρχε αύριο για αυτόν. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν η τελευταία του μέρα», λέει ο Givens.
Ο Givens, εξηγεί ότι η θανατική ποινή είναι κάτι σαν εκδίκηση: «ο θάνατος θα συμβεί ούτως ή άλλως, αλλά είμαστε τόσο ανυπόμονοι που πρέπει να εκτελέσουμε κάποιον. Αυτή είναι η νοοτροπία των ανθρώπων» λέει και συμπληρώνει «έχουμε δυο ειδών θανατοποινιτών: τους ενόχους και τους αθώους. Και όταν έχεις και τις δυο κατηγορίες, δεν θα πρέπει να ισχύει η θανατική ποινή».
