Η σφαγή του 1982, η μεγαλύτερη που έχει διατάξει ένας άραβας ηγέτης εναντίον του λαού του στη σύγχρονη εποχή, παραμένει ένας σταθμός στην ιστορία της Συρίας και όχι μόνο καθώς έχει αποτελέσει παράδειγμα για πολλές χώρες.
Παρόμοιες τακτικές με αυτές του καθεστώτος του Άσαντ ακολούθησαν και άλλοι τύραννοι της Μέσης Ανατολής καθώς και αρχηγοί άλλων χωρών με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπως αυτές της Κίνας με τη σφαγή στην πλατεία Τιεν Ανμέναλλά και το μεξικό με συμμορίες ναρκωτικών προβαίνουν σε σφαγές σχεδόν κάθε μέρα στα μεξικανικά σύνορα.
Έτσι, όταν οι συριακές αρχές προειδοποιούν, σήμερα ότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για επιείκεια και απειλούν να καταστείλουν βίαια τις διαδηλώσεις, παραπέμπουν σκοπίμως στη Χάμα.
Ο απολογισμός των θυμάτων μεγαλώνει, αλλά το καθεστώς δεν έχει ακόμη εξαπολύσει επίθεση ανάλογη με εκείνη της Χάμα. Ο Μπασάρ μίλησε χθες για «δολιοφθορείς» που υπονομεύουν τη χώρα, αλλά και για μεταρρυθμίσεις, μια λέξη που ο πατέρας του δεν θα πρόφερε ποτέ.
Η εξέγερση αυτή απειλεί τον Μπασάρ περισσότερο απ’ ό,τι είχε απειλήσει η Χάμα τον πατέρα του. Οι διαδηλωτές που φωνάζουν «Η Συρία είναι μία» δεν υποκινούνται από τη θρησκεία, αλλά από την επιθυμία να δοθεί τέλος στη δυναστεία των Άσαντ. Δεν φοβούνται πλέον ότι η μυστική αστυνομία γνωρίζει τα ονόματά τους.
Ο Μπασάρ έχει κληρονομήσει τη βούληση του πατέρα του να χρησιμοποιεί βία, γνωρίζει όμως ότι μια μαζική σφαγή θα έδινε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην εξέγερση. Η Συρία δεν καταδιώκεται πλέον από τα φαντάσματα της Χάμα. Οι παλιοί κανόνες δεν ισχύουν πια.
