Μπορεί να έχει περάσει μία εβδομάδα από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία, αλλά ήδη έδωσε τα πρώτα δείγματα γραφής για την πολιτική που θα ακολουθήσει, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη μακροημέρευση της νέας κυβέρνησής του.

Σε αντίθεση με το παρελθόν που βασίστηκε στους εκλεκτούς του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, αυτή τη φορά τοποθέτησε σε θέσεις-κλειδιά πρόσωπα με βασικό κριτήριο την αφοσίωση στον ίδιο, με την εκάστοτε ικανότητα να περνά σε δεύτερη μοίρα.

Το BBC συγκέντρωσε τα τέσσερα βασικά συμπεράσματα που προέκυψαν για τον τρόπο που η αμερικανική κυβέρνηση σκοπεύει να κάνει την Αμερική «σπουδαία ξανά», εκπληρώνοντας τη διάσημη προεκλογική υπόσχεση του Τραμπ.

1. Ο νέος εχθρός

Ο Τζο Μπάιντεν άσκησε πολιτική παρουσιάζοντας ως βασικό εχθρό την προηγούμενη κυβέρνηση Τραμπ, δηλαδή πόνταρε στον «εσωτερικό εχθρό».

Ο Τραμπ, έχοντας βιώσει από πρώτο χέρι τα υπέρ και τα κατά της συγκεκριμένης πολιτικής -εξάλλου έτσι αναδείχθηκε-, ως πρόεδρος θα βάλει στο στόχαστρο μια ξένη δύναμη και είναι η Κίνα.

Το Πεκίνο πέρα από το γεγονός ότι έχει αγοράσει σημαντικό μέρος από το χρέος των ΗΠΑ, επί της ουσίας είναι η μόνη παγκόσμια δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί την Ουάσιγκτον.

Ενδεικτικά, ο Μάρκο Ρούμπιο που προορίζεται για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών περιέγραψε την Κίνα ως τον «πιο προηγμένο αντίπαλο που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η Αμερική».

2. Πιστή ομάδα με «αμοιβαία» συμφέροντα

Οι επιλογές του Ντόναλντ Τραμπ για τις υπουργικές θέσεις και εκείνες των συμβούλων του Λευκού Οίκου βασίζονται στην πίστη στο πρόσωπό του, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.

Ωστόσο, φέρεται να υπολόγισε να υπάρχουν αμοιβαία ή τουλάχιστον συγκλίνοντα συμφέροντα με τα άτομα που διάλεξε.

Παραδείγματος χάριν, ο Ματ Γκέιτζ που προτάθηκε για υπουργός Δικαιοσύνης, πέρα από υποστηρικτής του Τραμπ, έχει καλό λόγο να θέλει να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη.

Συγκεκριμένα, μέχρι και την Τετάρτη (13/11) κατηγορούνταν για σεξουαλικές επαφές με ανήλικες και trafficking, με τις κατηγορίες να αποσύρονται, επειδή παραιτήθηκε από το Κογκρέσο. Υπερασπιζόμενος λοιπόν τον Τραμπ για τις διώξεις που δέχτηκε, θα μπορέσει να «καθαρίσει» και το όνομά του.

3. Φιλικό Κογκρέσο

Το 2016 ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να βγήκε πρόεδρος, αλλά δεν έλεγχε απόλυτα τη Βουλή και τη Γερουσία.

Αυτή τη φορά, όμως, ελέγχει και τα δύο Σώματα, οπότε θα μπορεί πιο εύκολα να περάσει και εγκρίνει τις πολιτικές του, χωρίς να αντιμετωπίζει αντιδράσεις ή γραφειοκρατικά ζητήματα.

4. Άφεση «αμαρτιών»

Μία από τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ είναι να απαλλάξει τον εαυτό του από τις ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν επί κυβέρνησης Μπάιντεν. Φυσικά, δεν κινδυνεύει με καταδίκη όσο είναι πρόεδρος λόγω της αμερικανικής νομοθεσίας, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για μετά το τέλος της θητείας του.

Φροντίζοντας λοιπόν να δώσει άφεση «αμαρτιών» στον εαυτό του, δεν εξασφαλίζει μόνο τον ίδιο, αλλά και την κυβέρνησή του. Με αυτό τον τρόπο κανείς δεν θα κάνει δεύτερες σκέψεις για τη συνεργασία με τον Τραμπ, καθώς θα παραμείνει ισχυρός και μετά την απομάκρυνση από τον Λευκό Οίκο.