Ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές και ανατριχιαστικές εικόνες της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου.
Η Vlada Patapov έγινε γνωστή ως το «κορίτσι με τα κόκκινα» μετά την κυκλοφορία μιας φωτογραφίας, στην οποία φαίνεται να τρέχει τρομοκρατημένη, καθώς ένοπλοι της Χαμάς εισέβαλαν στο φεστιβάλ μουσικής Nova, σκοτώνοντας περισσότερους από 360 παρευρισκόμενους και παίρνοντας 40 ανθρώπους ως ομήρους.
Η μοίρα της Vlada παρέμενε άγνωστη μετά τη συγκλονιστική φωτογραφία που την έδειχνε με ένα κόκκινο σάλι στους ώμους της, να τρέχει απελπισμένη στην έρημο, εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου μετά την επίθεση.
Για εβδομάδες ο κόσμος αναρωτιόταν αν τα κατάφερε. Αν ήταν ζωντανή ή νεκρή, μέχρι που την εντόπισε η Daily Mail και εκείνη αποκάλυψε τη συγκλονιστική της ιστορία.
Τώρα, έναν χρόνο μετά, η ουκρανή μητέρα ενός παιδιού, παραμερίζει τον προσωπικό της πόνο για να μιλήσει για τα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή της για πάντα και εξακολουθούν να τη στοιχειώνουν.
H διοργανώτρια γάμων είπε: «Αν είχα μία ευχή, θα ήταν να είχα προειδοποιήσει όλους στο φεστιβάλ μία ώρα πριν επιτεθεί η Χαμάς, ώστε να μπορέσουν να φύγουν. Επέζησα, αλλά άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Το σκέφτομαι συνέχεια. Με βαραίνει. Είμαι ακόμη τραυματισμένη από όσα συνέβησαν πριν από έναν χρόνο. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική όπως πολλοί άλλοι που ήταν εκεί και βρίσκω πως το να μιλάω με ανθρώπους με βοηθάει να διαχειριστώ όσα έγιναν εκείνη την ημέρα. Αλλά μερικές φορές σκέφτομαι ποιος μπορεί να με βοηθήσει, όταν όλα αυτά συνεχίζονται γύρω μας και ο φόβος βρίσκεται ακόμη εδώ, είναι ακόμη πραγματικός».
Η Vlada, 26 ετών, παλεύει με το PTSD (μετατραυματικό στρες), ενώ αντιμετωπίζει την ψυχολογική διαταραχή της ενοχής του επιζώντος, από τη στιγμή που οι ένοπλοι τρομοκράτες έπεσαν από τον ουρανό με αλεξίπτωτα, για να ενωθούν με ένοπλους που κινούνταν με μοτοσικλέτες και φορτηγά σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη δολοφονική αποστολή.
Εντωμεταξύ, η μαύρη επέτειος της σφαγής και η συνεχιζόμενη κλιμάκωση της σύγκρουσης στην περιοχή έχουν επιδεινώσει το τραύμα της. Τώρα, η Vlada αποκάλυψε ότι το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί, τη στιγμή που ξεδιπλωνόταν ο τρόμος, ήταν να παραμείνει ζωντανή για χάρη της τρίχρονης κόρης της.
«Όταν σκέφτομαι εκείνη την ημέρα πριν από έναν χρόνο, όλα μοιάζουν τόσο φρέσκα και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν να μείνω ζωντανή για την κόρη μου, Ρόμι. Σύντομα θα γίνει τεσσάρων και για το ένα τέταρτο της ζωής της γνωρίζει μόνο τον πόλεμο. Είναι φρικτό για εμάς, αλλά πολλές χώρες δεν φαίνεται να αποδέχονται ή να καταλαβαίνουν τι περνάμε».
Η Vlada αποφάσισε να πάει στο φεστιβάλ την τελευταία στιγμή με τον σύντροφό της, Matan, και μια φίλη που ονομάζεται Mai.
Βρέθηκε μακριά από τον Matan και είδε φίλους να δολοφονούνται, καθώς οι ένοπλοι έριχναν αδιακρίτως πυροβολισμούς στο πλήθος.
Χρειάστηκε σχεδόν 24 ώρες για να καταφέρει επιτέλους να αγκαλιάσει τη Ρόμι, τότε τριών ετών, με ασφάλεια στο σπίτι της.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, έχει δημιουργήσει στενούς δεσμούς με όσους τη βοήθησαν να σωθεί, αλλά σκοπεύει να τιμήσει την επέτειο ήσυχα στο σπίτι με την οικογένειά της.
«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τρομοκράτες να νικήσουν. Δεν μπορούμε να είμαστε αδύναμοι, πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί για το Ισραήλ και για τους ομήρους που βρίσκονται ακόμη στη Γάζα. Αλλά, την ίδια στιγμή, είναι τόσο τρομακτικά εδώ για εμάς αυτή τη στιγμή, έχουμε ρουκέτες από τη Γάζα, ρουκέτες από τον Λίβανο και τώρα ρουκέτες από το Ιράν, φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ», είπε η Vlada.
Μιλώντας για τις καθημερινές της δυσκολίες, η Vlada, που ζει στην παράκτια πόλη Ashdod νότια του Τελ Αβίβ, πρόσθεσε: «Υπάρχουν τρομοκρατικές επιθέσεις, υπήρχε μία πριν από λίγες ώρες και υπήρξε μία την περασμένη εβδομάδα, απλώς δεν νιώθεις ασφάλεια να φύγεις από το σπίτι, αλλά όπως είπα, πρέπει να είσαι δυνατός, δεν μπορείς να τους αφήσεις να νικήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι που επιτίθενται στο Ισραήλ θα έπρεπε να φανταστούν πώς είναι για εμάς εδώ με τις ρουκέτες και τις σειρήνες και να ζούμε με τον φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βγω από την πόρτα μου για να πάω στα καταστήματα και κάποιος να μου επιτεθεί. Αλλά περισσότερο από όλους σκέφτομαι τους ομήρους που βρίσκονται ακόμη εκεί και τις οικογένειές τους, τα μικρά μωρά που είναι ακόμη εκεί έναν χρόνο μετά. Ποιος θα το φανταζόταν ότι θα ήμασταν ακόμη σε αυτή την κατάσταση έναν χρόνο μετά; Νόμιζα ότι θα κρατούσε λίγες εβδομάδες, ίσως μερικούς μήνες, αλλά έχει περάσει ένας χρόνος τώρα και φαίνεται ότι με την κατάσταση στον Λίβανο τα πράγματα θα χειροτερέψουν».
Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου, 1.200 άνθρωποι δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τους τρομοκράτες της Χαμάς.
Από τους 251 που πήρε όμηρους η Χαμάς, ορισμένοι ήταν ήδη νεκροί και τα σώματά τους επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικά χαρτιά, ενώ 120 άτομα εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα.
Πιστεύεται ότι 41 όμηροι έχουν πεθάνει στα χέρια της Χαμάς.
Η Vlada αποκάλυψε ότι εξακολουθεί να επικοινωνεί με άλλους συμμετέχοντες του φεστιβάλ λέγοντας: «Εξακολουθώ να μιλάω με φίλους που ήταν εκεί και με τους ανθρώπους που με έσωσαν, είμαστε σε μια ομάδα στο WhatsApp και είναι το ίδιο και για εκείνους, κανείς μας δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει. Γίνονται εκδηλώσεις για να θυμόμαστε τι συνέβη στο φεστιβάλ, αλλά δεν θα πάω γιατί για μένα το πιο σημαντικό είναι να είμαι με τη Ρόμι και τον Matan. Όταν η Ρόμι ακούει τις σειρήνες, τρομοκρατείται τόσο πολύ, αρχίζει να κλαίει και με την επέτειο δεν νιώθω ότι πρέπει να τη στείλω στον παιδικό σταθμό, οπότε θα την κρατήσω στο σπίτι, μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρεις αν θα προσπαθήσουν ξανά κάτι».
Η παρουσία της Vlada στα social media αναδεικνύει την επιθυμία της να επιστρέψει σε μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή.
Η πιο πρόσφατη ανάρτησή της, μόλις πριν από λίγες μέρες, δείχνει την τετράχρονη κόρη της Ρόμι να χαμογελά και να παίζει κατά τη διάρκεια μιας εξόδου, συνοδευόμενη από το τραγούδι της Cyndi Lauper «Girls Just Want to Have Fun».
Άλλες εικόνες δείχνουν τη Vlada να απολαμβάνει την παραλία μαζί με τον Matan.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Vlada ανέφερε για πρώτη φορά τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς ξετυλίχθηκε ο τρόμος την ημέρα της επίθεσης.
Σε κάποια σημεία λύγισε, καθώς έδινε τη συγκλονιστική της μαρτυρία.
«Δεν έχω πραγματικά μιλήσει σε κανέναν για το τι συνέβη, είναι ακόμη πολύ επώδυνο για μένα, έχω μοιραστεί με την οικογένειά μου τη φρίκη εκείνης της ημέρας και εξακολουθώ να ευχαριστώ τον Θεό κάθε πρωί που είμαι ακόμη ζωντανή», είπε.
Αφού έφτασαν στον χώρο του φεστιβάλ στο Re’im, μόλις ενάμισι μίλι από τα σύνορα με τη Γάζα, η Vlada, ο Matan και η Mai έστησαν το πρόχειρο καταφύγιό τους και πέρασαν το βράδυ συζητώντας, προσπαθώντας να χαλαρώσουν από την ένταση της φορτωμένης εβδομάδας που είχαν με την οργάνωση γάμων.
«Το παράξενο είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο φεστιβάλ. Ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής. Ο Matan βρήκε κάποια εισιτήρια, και πήγαμε με μία φίλη, αλλά ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν φύγαμε το απόγευμα της Παρασκευής. Η Ρόμι ήταν τόσο ήσυχη, συνήθως τρέχει γύρω γύρω παίζοντας με τα παιχνίδια της, αλλά εκείνη την ημέρα ήταν ακίνητη, και είμαι σίγουρη τώρα πως ήξερε ότι κάτι τρομερό επρόκειτο να συμβεί», τόνισε.
Η Vlada μίλησε και για το φεστιβάλ λέγοντας: «Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ περίεργη, οι άνθρωποι διασκέδαζαν και χόρευαν, αλλά για μένα δεν υπήρχε ενέργεια, και δεν χόρεψα όσο συνήθως κάνω όταν πηγαίνω σε τέτοια φεστιβάλ. Σκέφτηκα τότε ότι ήταν παράξενο να διοργανώνεται ένα φεστιβάλ τόσο κοντά στα σύνορα με τη Γάζα, και να πέφτουν πυραύλοι κατά καιρούς, αλλά πίστευα ότι οι διοργανωτές θα το θεωρούσαν ασφαλές, αλλιώς δεν θα το έκαναν».
Στις 3 τα ξημερώματα ξάπλωσε σε ένα χαλάκι για να κοιμηθεί, αλλά ξύπνησε στις 6:30 π.μ. όταν η εφαρμογή συναγερμού αεροπορικής επιδρομής στο κινητό της άρχισε να χτυπάει.
«Έψαξα τον Matan και τη Mai και αμέσως άκουσα πυροβολισμούς. Ήταν δυνατοί και πολύ κοντά μας. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήξερα τι συνέβαινε, και μετά ο Matan απλώς ούρλιαξε ότι έπρεπε να τρέξουμε στο αυτοκίνητο. Πύραυλοι άρχισαν να πέφτουν και η κατάσταση έγινε χαοτική, ο εκφωνητής είπε σε όλους να εκκενώσουν τον χώρο και οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν προς τα αυτοκίνητά τους. Νομίζω ότι στην αρχή οι άνθρωποι θεώρησαν ότι ήταν απλώς μια από τις συνηθισμένες πυραυλικές επιθέσεις από τη Γάζα, και μέχρι να κοιτάξουμε τα κινητά μας αργότερα, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν κανονική εισβολή και αυτοί οι τρομοκράτες ήθελαν να μας σκοτώσουν. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί, ακόμη και τώρα, ήταν απλώς ένα μουσικό φεστιβάλ, ήταν ειρηνικό, οι άνθρωποι χόρευαν και αυτοί ήρθαν και σκότωσαν κόσμο, μερικούς από τους φίλους μου, και για ποιο λόγο;», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Τρέχοντας προς το αυτοκίνητο, τα τρία άτομα μπήκαν μέσα και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο, αλλά ο δρόμος ήταν αποκλεισμένος από άλλα οχήματα.
«Όλοι κορνάρανε, εγώ ήμουν στη θέση του συνοδηγού και ο Matan οδηγούσε, ενώ η Mai βρισκόταν στο πίσω κάθισμα, και τότε είδαμε έναν άντρα μπροστά μας ντυμένο με στρατιωτική στολή. Νομίσαμε ότι ήταν ισραηλινός στρατιώτης και ότι θα ήμασταν εντάξει. Τότε ένας άντρας λίγα αυτοκίνητα μπροστά βγήκε έξω και ο στρατιώτης, που τώρα ξέρω ότι ήταν τρομοκράτης, τον πυροβόλησε. Όλοι σκύψαμε χαμηλά και οι σφαίρες άρχισαν να χτυπούν τα αυτοκίνητα γύρω μας, αλλά δεν ξέρω πώς… δεν μας χτύπησαν και ο Matan κατάφερε να κάνει όπισθεν για να προσπαθήσουμε να βγούμε από την άλλη πλευρά. Επικρατούσε χάος, υπήρχαν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα παντού και καταφέραμε να φτάσουμε σε ένα καταφύγιο κατά μήκος του δρόμου, όπου ένας αστυνομικός μας φώναξε να συνεχίσουμε να οδηγούμε προς τα ανατολικά, αν θέλαμε να μείνουμε ζωντανοί. Ο Matan συνέχισε να οδηγεί, αλλά δεν φτάσαμε πολύ μακριά και τότε είδαμε τρομοκράτες σε αυτοκίνητα, μηχανές και φορτηγά να έρχονται προς το μέρος μας και να πυροβολούν, οπότε προσπαθήσαμε να οδηγήσουμε μέσα από το χωράφι, αλλά κολλήσαμε, οπότε όλοι βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να τρέχουμε για να σωθούμε. Εκεί ήταν που χωρίστηκα από τον Matan και δεν ήξερα πού ήταν. Άρχισα να τρέχω με τη Mai και φτάσαμε σε κάτι δέντρα και κλαίγαμε και οι δύο. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε ή πού να πάμε και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η Ρόμι. Συνεχώς έβλεπα το πρόσωπό της και έλεγα ότι κάποιος πρέπει να επιβιώσει για εκείνη. Έτσι, με τη Mai αρχίσαμε ξανά να τρέχουμε, και τότε είναι που με βλέπετε στο βίντεο να μπαίνω στο αυτοκίνητο του αγγέλου μου, ενός άντρα που ονομάζεται Yosef Ben Avu, σταμάτησε και μας είπε να μπούμε και το κάναμε, την ώρα που οι πυροβολισμοί συνεχίζονταν. Ήμασταν οκτώ άτομα στο αυτοκίνητο, ένα Kia Picanto, και ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον. Τηλεφώνησα στον Matan και του είπα ότι είμαι καλά και μου είπε ότι τον είχαν πάρει και εκείνον και ήταν ασφαλής», είπε η Vlada.
Η Vlada και η Mai τελικά έφτασαν με ασφάλεια σε μια στρατιωτική βάση στο Tze’elim, ενώ ο Matan πήγε σε μία άλλη 20 λεπτά μακριά, στο Orim.
«Όλο αυτό κράτησε τρεις ώρες, αλλά πέρασε πολύ γρήγορα. Το πιο μακρύ κομμάτι ήταν η αναμονή στη βάση, προτού με παραλάβουν για να πάω σπίτι και να δω τη Ρόμι. Και τότε της έδωσα τη μεγαλύτερη αγκαλιά που έχω δώσει ποτέ στη ζωή μου».
