Στις σχέσεις μας έρχεται η στιγμή που μπορεί να αναρωτηθούμε: είναι καλύτερος ο υπερβολικός χώρος ή η πολλή συντροφικότητα. Με τον πολύ χώρο κάποιες φορές μπορεί να αισθανόμαστε στέρηση και με την πολλή συντροφικότητα πνίξιμο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και τελικά τι είναι πιο ιδανικό;

«Οι ιδανικά υγιείς οικογένειες όπως μελετήθηκαν από το ερευνητικό ίδρυμα Τριμπλετον του Ντάλλας στο Τέξας έδειξαν μια ικανότητα εύκολης μετατόπισης από τη συναισθηματική οικειότητα στην απόλαυση της ανεξαρτησίας καθώς και μια υποδειγματική και μακρόχρονη συζυγική πιστή. Ως ζευγάρι οι γονείς συνεργάζονταν ώστε να πετύχουν το κατάλληλο μέτρο της εγγύτητας και της απόστασης.» (Skynner R., 1998)

Πώς επιτυγχάνεται όμως αυτό;

Είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε το νόημα αν δούμε τι συμβαίνει σε έναν παραδοσιακό γάμο για να φτάσουμε στο άλλο άκρο του γάμου οπού η ανεξαρτησία με την συντροφικότητα ισορροπούν. Σε έναν παραδοσιακό γάμο ο άνδρας καλύπτει διαφορετικό έδαφος από ότι η γυναίκα και έτσι αποφεύγεται η ψυχολογική ταύτιση. Εκείνος αφιερώνει την προσοχή του κατά κύριο λόγο στην δουλειά του ενώ εκείνη αντίστοιχα στα παιδιά.

Με αυτή την κατανομή ρόλων η ευθύνη της συντροφικότητας αναλαμβάνεται από την γυναίκα ενώ της απόστασης από τον άνδρα. Αυτή η λύση συντηρεί την απόσταση που είναι αναγκαία και για τους δυο συντρόφους. Τι συμβαίνει όταν εμφανίζεται υπερβολική εγγύτητα μεταξύ των συντρόφων;

Όταν εμφανίζεται ο φόβος της υπερβολικής εγγύτητας όπως συχνά συμβαίνει καθώς εξελίσσεται ο γάμος, οι εξωσυζυγικές σχέσεις είναι πολύ πιθανό να δώσουν την λύση. Κι αυτό γιατί υπάρχει ο φόβος μιας επικίνδυνης ταύτισης με τον νόμιμο σύντροφο οπού και βιώνεται η απειλή της πλήρους απώλειας της ανεξαρτησίας και η ανάγκη να έρθει ένα τρίτο πρόσωπο στο προσκήνιο γίνεται επιτακτική για να απομακρύνει αυτή την απειλή. Η απιστία είναι πάντα οδυνηρή αλλά ο θιγόμενος μπορεί να κατανοήσει ότι δεν είναι δική του αποτυχία. Αντίθετα η εξωσυζυγική σχέση είναι μια αντίδραση σε μια υπερβολική προσκόλληση του τύπου γονιού-παιδιού παρά μια συντριβή της σχέσης.

Πιο συγκεκριμένα, ένας άπιστος σύζυγος διέκοψε τις εξωσυζυγικές σχέσεις και άρχισε να αποζητά την οικειότητα και την τρυφερότητα που και η γυναίκα του αποζητούσε, από την στιγμή που έγινε και εκείνη λιγότερο πιεστική και του έδωσε το ελεύθερο να κάνει σχέσεις με άλλες γυναίκες. Εκείνη πέταξε τις «άγκυρες» και εκείνος μπόρεσε άφοβα να πλησιάσει στην ακτή χωρίς να φοβάται μήπως πιαστεί αιχμάλωτος. Είναι παρ’ολ’ αυτά πολύ πιθανό η γυναίκα να αναστατώνεται τώρα γιατί πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους συντροφικότητας τους οποίους δεν είχε διαχειριστεί ποτέ ως τώρα, όσο εκείνος διατηρούσε αποστάσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί και με τον άνδρα βέβαια αν σκεφτούμε ότι πλέον ο ρόλος του έχει διαστρεβλωθεί και δεν είναι το αρσενικό που κυνηγά το θηλυκό αφού αντιστράφηκαν οι ρόλοι και η γυναίκα έχει στραφεί περισσότερο προς τα έξω και ο άντρας είναι αυτός που αποζητά την θαλπωρή της οικογενείας, την συντροφικότητα παρά την απόσταση.

Φυσικά όλα αυτά τα προβλήματα προκύπτουν από απωθημένες ανάγκες της παιδικής ηλικίας που ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί. Έτσι, ένας κάλος γάμος μας δίνει την ευκαιρία να καλύψουμε αλλά και να προχωρήσουμε πέρα από αυτές τις ανάγκες.

Αν δούμε τι είναι αυτό που προξενεί αυτά τα προβλήματα μπαίνουμε σε διαδικασία εξισορρόπησης. Μέχρι τότε θα πρέπει να φοράμε αυτοκόλλητα που γράφουν «κρατάτε τις αποστάσεις: παιδί στο αυτοκίνητο».

Πηγή: iator.gr