Ο Τομάζο Μπέρνι δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία της Ίντερ, αλλά είναι σίγουρα η μεγαλύτερη περίπτωση.
Η πρώτη του «γνωριμία» με τους νερατζούρι ήταν το 1998, όταν ήταν ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας της ομάδας Νέων του κλαμπ, για να αποχωρήσει το 2001 για την Αγγλία και συγκεκριμένα την Γουίμπλεντον. Από εκεί θα πήγαινε, δύο χρόνια μετά, στην Τερνάνα, έπιστρέφοντας στην Ιταλία, για να ακολουθήσουν Λάτσιο, Σαλερνιτάνα, Μπράγκα, Σαμπντόρια και Τορίνο.
Σε καμία από αυτές δεν κατάφερε να καθιερωθεί, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Ίντερ να του κάνει πρόταση, την οποία αποδέχθηκε, το 2014 για να είναι ο τρίτος τερματοφύλακάς της. Πήγε, υπέγραψε, παρέμεινε μέχρι και τον Αύγουστο του 2020 και σε αυτά τα έξι χρόνια έκανε… μηδέν συμμετοχές. Μηδέν. Επί έξι χρόνια ο Μπέρνι δεν έπαιξε ούτε μία φορά, έστω σε κάποιο εύκολο ματς κυπέλλου ή σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον.
Κι όμως, αν και είχε μηδέν συμμετοχές, «κατάφερε» να αποβληθεί δύο φορές λόγω έξαλλων διαμαρτυριών από τον πάγκο. Για τους Ιταλούς δημοσιογράφους η όλη κατάσταση έμοιαζε με ανέκδοτο, για τους οπαδούς των νερατζούρι ήταν απίστευτα συμπαθής και για τους ουδέτερους ήταν ένας τύπος που κέρδισε συμπάθειες με την ατάκα του όταν επισημοποιήθηκε η αποχώρηση του από την Ίντερ.
«Θα μου λείψει ο πάγκος του Μεάτσα, αλλά και εγώ θα λείψω στον πάγκο», ήταν τα λόγια του.
