Το ματς με τη Βενεζουέλα στις 28 Μαΐου 1985 θα έχει πάντα ιδιαίτερη σημασία για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Τυπικά, ήταν ένας αγώνας στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ 1986, αλλά ουσιαστικά ήταν κάτι πολύ πιο σημαντικό για όλους. Για τους Αργεντίνους αλλά και για τον Μαραντόνα, αφού ήταν το πρώτο του παιχνίδι με την εθνική ομάδα της χώρας του, μετά από απουσία τριών ετών.

Μια απουσία, όμως, όχι ηθελημένη αλλά αναγκαστική, με όλα όσα είχαν συμβεί στον Pibe de Oro από το 1982 ως το 1985. Και σε αυτά θέλησε να αναφερθεί, μέσω Instagram, στέλνοντας το μήνυμα του προς όσους κάνουν συγκρίσεις του «τότε» με το «τώρα», αλλά και προς όσους… τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν.

«Σήμερα συμπληρώνονται 35 χρόνια από αυτόν τον αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ κόντρα στην Βενεζουέλα, το 1985. Εγώ είχα παίξει δύο φιλικά πριν, κόντρα σε Παραγουάη και Χιλή, μερικές μέρες πριν.

Αλλά αυτός ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας μου, μετά το Μουντιάλ του 1982. Σε αυτά τα σχεδόν τρία χρόνια απουσίας, είχα ηπατίτιδα, κάταγμα αστραγάλου και τα προβλήματα που είχαμε οι «ξένοι» για να παίξουμε στην εθνική ομάδα.

Πριν δεν υπήρχαν ημερομηνίες FIFA, οι σύλλογοι σου κρατούσαν το διαβατήριο και οι ομοσπονδίες δεν ήταν υποχρεωμένες να μας παραχωρήσουν. Εκείνο ήταν ΑΛΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. Ήταν άλλος κόσμος.

Φτάνοντας στην Βενεζουέλα, ένας άνθρωπος μου «έσπασε» το γόνατο με μια κλωτσιά, μπαίνοντας στο ξενοδοχείο. Αυτό σήμερα δεν θα μπορούσε να συμβεί. Γι’ αυτό λέω στους δημοσιογράφους, που σήμερα κάνουν χίλιες συγκρίσεις, χίλια στατιστικά, αυτοί που νομίζουν ότι ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο, ότι δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις.

Πριν δεν ήταν όπως τώρα. Όλα ήταν διαφορετικά. Τα γήπεδα, η μπάλα, τα παπούτσια, η διαιτησία, η προπόνηση, η διατροφή, η ιατρική κάλυψη, η δημοσιογραφία, τα ΜΜΕ, η μεταφορά, τα ξενοδοχεία, η ανάπαυση. Το Fair Play δεν υπήρχε, σε πέθαιναν στις κλωτσιές.

Και αν δεν είχες το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν υπήρχε παράδεισος. Γι’ αυτό, ο Μπιλάρδο έφτιαξε μια εθνική ομάδα με παίκτες του εγχώριου πρωταθλήματος τα πρώτα χρόνια. Δεν υπήρχαν «Ευρωπαίοι». Πασαρέλα, Μπούρου και Βαλδάνο επίσης δεν έρχονταν για να παίξουν. Ούτε εκείνους δεν τους άφηναν να έρθουν.

Mε όλο αυτό θέλω να σας πω ότι εγώ δεν σβήστηκα από την εθνική ομάδα. Ότι εγώ ΠΟΤΕ δεν έβγαλα την φανέλα της εθνικής ομάδας. Μην λέτε ψέματα στον κόσμο. Μην αφήνετε την καραντίνα να σας επηρεάσει, παιδιά. Γιατί, ακόμα και αν κάποια στιγμή δεν ήμουν παρών, το «10» θα είναι πάντα δικό μου», ήταν όσα έγραψε ο Μαραντόνα.

 

 

View this post on Instagram

 

Hoy se cumplen 35 años de este partido de eliminatorias contra Venezuela, en 1985. Yo ya había jugado dos amistosos antes, contra Paraguay y Chile, unos días antes. Pero este era mi primer partido oficial, después del Mundial 82. En esos casi tres años de ausencia, tuve hepatitis, una fractura de tobillo, y los problemas que teníamos los “extranjeros” para jugar en la selección. Antes no habían fechas FIFA, los clubes te retenían el pasaporte, y las federaciones no estaban obligadas a cedernos. Aquél era OTRO FÚTBOL. Era otro mundo. Al llegar a Venezuela, una persona me rompió la rodilla de una patada, entrando al hotel. Eso hoy no podría pasar. Por eso le digo a los periodistas, que hoy hacen mil comparaciones, mil estadísticas, a los que piensan que descubrieron el fútbol, que no se puede comparar. Antes no era como ahora. Era todo distinto. Las canchas, la pelota, los botines, el arbitraje, el entrenamiento, la alimentación, la medicina, el periodismo, los medios de comunicación, el transporte, los hoteles, el descanso. El Fair Play no existía, te cagaban a patadas. Y si no tenías la copa del mundo, no había paraíso. Por eso, Bilardo armó una selección con jugadores locales durante los primeros años. No hubo “europeos”. Passarella, Burru y Valdano tampoco venían a jugar. A ellos tampoco los dejaban venir. Con todo esto quiero decirles que yo no me borré. Que yo NUNCA me saqué la camiseta de la selección. No le mientan a la gente. Que la cuarentena no les afecte, muchachos. Porque aunque en algún momento yo no haya estado, la 10 va a ser siempre mía.

A post shared by Diego Maradona (@maradona) on