Δεν έχει περάσει δα και κανένας σοβαρός χρόνος από τη ντροπή του ευρωπαϊκού αποκλεισμού. Ούτε δυο μήνες δεν έχουν συμπληρωθεί, για την ακρίβεια, από τότε που έβραζε το σύμπαν, που ο Αναστασίου δεν μπορούσε να φτάσει χωρίς μπινελίκι στον πάγκο του, που η ομάδα έδειχνε να έχει κομμένα τα. φτερά και άπαντες έβραζαν στο καζάνι των ευθυνών τους πάντες και τα πάντα. Δικαίους και αδίκους. Πολύ περισσότερο, όμως, δεν ήταν εύκολη η ουσιαστική διαχείρισης αυτής της οριακής κα συνάμα πρωτόγνωρης -για το πρότζεκτ της τριετίας- κατάστασης από τον ποδοσφαιρικό οργανισμό που λέγεται Παναθηναϊκός. Στο σύνολο του εύρους του. Αγωνιστικά, διοικητικά, αποδυτηριακά, επικοινωνιακά, μεταγραφικά, οπαδικά, τα πάντα και άλλα τόσα, έμοιαζαν και ήταν όλο αυτό το δίμηνο της φωτιάς ένα τεράστιο βουνό. Όλυμπος και Κίσσαβος μαζί. Θα μπορούσε συνεπώς να ισχυριστεί κανείς, με πιο καθαρό μυαλό και έχοντας περάσει πια ένα χρονικό διάστημα που το πράγμα ζεμάταγε, ότι ο πρώτος κύκλος αντίδρασης στη μετά-Καμπάλα εποχή από τον Παναθηναϊκό ήταν ανάλογος της φανέλας του. Με εξαίρεση το χαστούκι απ’ τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη (με το γκολ δώρο του Στιλ και απέναντι σε μία ομάδα που αποδεικνύεται περισσότερο αξιόμαχη απ’ ό,τι αρχικά υπολογιζόταν την εποχή που την αντιμετώπισε), έκανε μόνο νίκες. Και το απόλυτο των βαθμών στα τέσσερα τελευταία ματς συμπεριλαμβανομένου αυτό με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Τραυματισμένος και φοβισμένος, κακός και άτολμος; ΟΚ. Αλλά πήρε νίκες στη Λεωφόρο σε ιδιαίτερες συνθήκες, έβγαλε τσαμπουκά στην Ξάνθη, καθάρισε εν ολίγοις με την οντότητά του και την αντίδρασή του ως μεγάλη ομάδα όλες τι υποχρεώσεις του. Εμεινε ζωντανός, ως ο μοναδικός που απειλεί την κορυφή -κι αυτό δεν είναι για να περνάει στο ντούκου- και μπαίνει πλέον στο δεύτερο κύκλο. Αυτόν των αποδείξεων. Με τα απανωτά ντέρμπι, με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και φυσικά τον Ολυμπιακό, αμέσως μετά την έξοδο στο πάντα δύσκολο Περιστέρι. Η ηρεμία στην ομάδα αποκαταστάθηκε. Η εμπιστοσύνη σταδιακά ανακτάται. Το φορμάρισμα παραδοσιακά έρχεται τέτοιους μήνες και αγωνιστικά είναι σαφές ότι: α) ανασταλτικά για πρώτη φορά (επί Αναστασίου) βλέπουμε τον Παναθηναϊκό τόσο σφιχτό και την περιοχή του τόσο δύσκολα προσβάσιμη από τον αντίπαλο και β)δημιουργικά η απόκτηση ρυθμού του Αμπεϊντ αυξάνει την ποιότητα σε πρέσινγκ και κυκλοφορία της μπάλας, η δε συνύπαρξή του με τον Ζέκα συνθέτει ένα ανταγωνιστικό δίδυμο box to box μέσων. Ακόμα βέβαια υπάρχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης, υπάρχουν επίσης παίκτες που είναι έτοιμοι να ενταχθούν στο ενεργό ροτέισον της 11άδας όπως ο Σάντσεθ, ο Νίνης, ο Καλτσάς, ο Κλωναρίδης, παίκτες που περιμένουμε όπως ο Βέμερ και ο Εσιέν. Λίγη υπομονή και θα τα δούμε όλα. – Το άρθρο του Κώστα Μανωλιουδάκη δημοσιεύτηκε στο sdna.gr