Λένε ότι αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να σου αλλάξει τη ζωή, να τη βελτιώσει ή και να σου την καταστρέψει. Στον Μάρκο Ταρντέλι δεν χρειάστηκε, τελικά, ένα αλλά επτά δευτερόλεπτα για να αλλάξουν όλα για πάντα, χάρη στον πανηγυρισμό του μετά το γκολ που πέτυχε στον τελικό του Μουντιάλ 1982, στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, καθώς η Ιταλία νικούσε με 3-1 τη Γερμανία και ανέβαινε για 3η φορά στην κορυφή του κόσμου…
Ο Ταρντέλι υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους χαφ που έβγαλε η Ιταλία. Βασικότατο μέλος της Γιουβέντους που κατέκτησε τα πάντα, εντός και εκτός συνόρων, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές αυτής του ’80, χαρακτηριζόταν όχι μόνο από την αξία του ως ποδοσφαιριστής αλλά και από την ηρεμία του ως άνθρωπος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το δωμάτιό του στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή των Ατζούρι το 1982 είχε ονομαστεί Svizzera από τους συμπαίκτες του. Ελβετία, δηλαδή. Το γιατί μπορεί να το καταλάβει ο καθένας: Ησυχία, ηρεμία, ζεν. Ήταν το δωμάτιο στο οποίο πήγαινε όποιος ήθελε να χαλαρώσει πριν τους αγώνες, να απομονωθεί από όλα, να συγκεντρωθεί.
Ποιος να το ‘λεγε ότι τελικά ο «ιδιοκτήτης» του θα είχε έναν από τους πιο εκρηκτικούς, πιο παραληρηματικούς, πιο παθιασμένους πανηγυρισμούς όλων των εποχών, ο οποίος ήταν καλύτερος και από οργασμό; Και αυτό δεν το λέμε εμείς για να… μας βγει καλός ο τίτλος. Αυτό το είπαν οι Ιταλοί, οι οποίοι σε σχετική έρευνα που έγινε απάντησαν στην πλειοψηφία τους ότι ο πανηγυρισμός του Ταρντέλι ήταν καλύτερος και από το να έκαναν σεξ, να ολοκλήρωναν την πράξη. Παρεμπιπτόντως, αφού το έφερε η κουβέντα, επιστήμονες έχουν ισχυριστεί, μέσω των αποτελεσμάτων ερευνών που έκαναν, ότι η στιγμή που δεν γίνεται με τίποτα να… νιώσει κάτι εκεί κάτω ένας άνθρωπος είναι όταν βάζει γκολ η ομάδα του.
«Ένα ηλεκτρικό σοκ που ακύρωσε όλη τη ζωή μου, αλλά…»
Αυτό, όμως, δεν ήταν απλά ένα γκολ. Ήταν το γκολ που έβαζε την Ιταλία μπροστά με 2-0 κόντρα στη Γερμανία και την έφερνε ακόμη πιο κοντά στο τρόπαιο. Την έφερνε ακόμη πιο κοντά στο Πάνθεον και εκεί μπήκε και ο πανηγυρισμός του Ταρντέλι, ο οποίος περιέγραψε, φυσικά, καλύτερα από τον καθένα τι ένιωθε εκείνη τη στιγμή, τι ένιωσε τα επόμενα χρόνια, τι νιώθει σήμερα, 40 χρόνια μετά…
«Η κραυγή μου διήρκεσε 7 δευτερόλεπτα. Ο φίλος μου Γκαετάνο Σιρέα μού έκανε την πάσα και σούταρα καθώς έπεφτα. Γκολ. Ιταλία 2, Γερμανία 0. Οι φωνές 90.000 ανθρώπων και εγώ. Εκανα αυτό που αγαπούσα περισσότερο: Ετρεξα. Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, τα πάντα, είχα πνιγεί από αδρεναλίνη. Εκείνη η στιγμή μού χάρισε μια θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου, εκείνη η κραυγή ήταν σαν ένα ηλεκτρικό σοκ που ακύρωσε όλη τη ζωή μου. Δεν υπήρχε, πλέον, ένα πριν και ένα μετά. Ολοι με θυμούνται για εκείνα τα 7 δευτερόλεπτα, μια στιγμή έκστασης, ανεπανάληπτη.
Από τότε, για αρκετό καιρό, ήμουν… όμηρος εκείνης της κραυγής. Ημουν νέος, ήθελα να ζήσω το παρόν, να φανταστώ το μέλλον, αλλά το παρελθόν με τραβούσε πάντα πίσω. Η καριέρα μου, όλα όσα πέτυχα, η ιστορία μου, εξαφανίστηκαν μέσα σε εκείνα τα 7 δευτερόλεπτα. Σήμερα μπορώ να πω ότι εκείνη η κραυγή είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, μετά τα παιδιά μου, Σάρα και Νίκολα».
