Από το ντέρμπι των «αιωνίων» της Ισπανίας, μεγαλύτερη εντύπωση από το δοκάρι του Μπενζεμά, το γκολ του Αλέξις Σάντσες, την βουτιά του πιτσιρίκου Καρβαχάλ στα βαθιά, έκανε η όλη εικόνα της Μπάρτσα.

Η εικόνα μιας… σφιχτής εκδοχής της Μπάρτσα, που έπαιζε για το αποτέλεσμα! Η’ εν πάση περιπτώσει προσπαθούσε να παίξει για το αποτέλεσμα.

Παρακολουθώντας την σχετικά πρόσφατα στο Τσάμπιονς Λιγκ και κυρίως στο εκτός έδρας ματς με την Σέλτικ (το ματς με την Μίλαν ήταν διαφορετικό και δεν μπαίνει σε αυτή την κατηγορία), διαπίστωσα ότι ο Τάτα Μαρτίνο προσπαθεί να την κάνει πιο… κανονική ομάδα.

Ομάδα με περισσότερα στοιχεία από τα κλασικά του ποδοσφαίρου και με σαφώς λιγότερα ζογκλερικά. Ο Μαρτίνο δείχνει ότι είναι πραγματιστής και έχει καταλάβει ότι στην προκειμένη περίπτωση η Μπαρτσελόνα πολύ περισσότερο από έναν συνεχιστή έχει ανάγκη από έναν ρεαλιστή.

Εναν προπονητή που θα την βοηθήσει να επιστρέψει σε πιο κλασικά μονοπάτια του ποδοσφαίρου, γιατί το τίκι τάκα (που όταν πρωτοπαίχτηκε ήταν εξωπραγματικά αριστουργηματικό, μα όταν μαθεύτηκε από τους αντιπάλους γύρισε μπούμερανγκ) πάει, πέρασε.

Δεν πιάνει πια η μπογιά του. Σε εκείνο το ματς με την Σέλτικ λοιπόν είδα κάποια πράγματα, που για την Μπαρτσελόνα μου έμοιαζαν… πρωτοφανή και σίγουρα πολύ πιο γήινα.

Είδα λοιπόν ένα γκολ με σέντρα (όχι διαγώνια-ξυράφι, αλλά κανονικότατη παράλληλη, σαν κι αυτές των κοινών θνητών) του χαφ-εξτρέμ (Αλέξις Σάντσες) και κεφαλιά του προωθημένου χαφ Σεσκ Φάμπρεγκας.

Και κατάλαβα πόσο καιρό είχα να δω τέτοια… απλά και λαϊκά πράγματα από την Μπαρτσελόνα. Μου άρεσε, δεν κρύβω. Διότι όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος και κάποια στιγμή πρέπει να το πάρεις απόφαση και να λογικευτείς, αλλιώς η κατιούσα σου δεν θα έχει σταματημό.

Το ότι το έκανε καλά αυτό το ουσιώδες παιχνίδι η Μπάρτσα το σαββατόβραδο, δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να το κάνει επιτυχώς και στην συνέχεια.

Είμαι βέβαιος ότι είναι πλέον γκραν φαβορί για τον τίτλο στην Ισπανία, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορεί να κάνει φέτος ανάλογη πορεία στην Ευρώπη σαν τις ένδοξες του πρόσφατου παρελθόντος. Αντιθέτως, κρατάω μικρό καλάθι για την διεθνή παρουσία της στην τρέχουσα περίοδο.

Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου ή μετά από δύο χρόνια, αλλά για φέτος εικάζω ότι δύσκολα θα ανέβει στο κορυφαίο σκαλοπάτι του Τσάμπιονς Λιγκ. Νομίζω ότι τώρα έχουν άλλοι σειρά.

Οχι ντε και καλά η πανίσχυρη Μπάγερν και μόνον αυτή: γιατί όχι π.χ. και η περυσινή φιναλίστ Ντόρτμουντ που και φέτος είναι κατπληκτική.

Για την Μπαρτσελόνα νομίζω ότι το τωρινό στάδιο είναι μεταβατικό (κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας νέος). Μέλημα είναι να δει τι καλό έχει και από κει και πέρα να διαπιστώσει τι πρέπει να αναθεωρήσει και να αποκτήσει στις επόμενες μεταγραφικές περιόδους.

Αν θέλει πράγματι να γίνει σφιχτή, τότε ίσως θα πρέπει να γεμίσει το οπλοστάσιο με περισσότερους καλούς ανασταλτικούς. Αν θέλει να έχει και ένα διαφορετικό plan b στην επίθεση, ίσως θα πρέπει να αποκτήσει -έστω ως εναλλακτική λύση- έναν κανονικό σέντερ φορ.

Πάνω απ’ όλα όμως για να γυρίσει σελίδα θα πρέπει να καταλάβει ένα και μόνο πράγμα: την επιτακτική ανάγκη να πάψει να είναι δέσμια του εαυτού της. Του εαυτού που εμφάνισε στα χρόνια που μεγαλούργησε και πλέον ανήκει ξεκάθαρα στο παρελθόν.

Στο ματς με την Μίλαν αυτός ο εαυτός δεν της επέτρεψε να νικήσει. Και θα υπάρξουν και άλλα ματς, σαν κι αυτό του Μιλάνου. Το είπαμε και παραπάνω.

Αυτά τα πράγματα, οι αλλαγές στην… στάση ζωής, δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Οι γραμμές της, πάντως, ήταν σαφές στο ματς του Σαββάτου ότι παίζουν πια λιγάκι πιο πίσω. Ειδικά η αμυντική. Νέα ήθη κι έθιμα…

Πηγή: sday.gr