Θέλω πολύ να συναντήσω έναν από εκείνους που πετάνε γιαούρτια προς πάσα κατεύθυνση και με ποικίλους αποδέκτες. Θέλω να δω το πρόσωπό του. Θέλω να ακούσω γιατί αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί με αυτόν τον τρόπο. Θέλω να μου εξηγήσει γιατί ξεκινάει από τη μια άκρη της πόλης να πάει στην άλλη, μόνο και μόνο για να εκδηλώσει την οργή του. Θέλω να μου πει τι τον συνδέει με τους άλλους της ομάδας του. Και τελικά θέλω πολύ να ξέρω τι κάνει αφού πετάξει το γιαούρτι. Ποιο είναι το επόμενο βήμα του. Ίσως άλλο ένα γιαούρτι;
Γιατί, ξαφνικά, εξομολογούμαι την επιθυμία μου να συναντήσω τον άνθρωπο με το γιαούρτι; Σας βεβαιώνω όχι από προσωπική συμπάθεια προς το Θόδωρο Πάγκαλο. Ούτε προς τους άλλους που κατά καιρούς γεύτηκαν υποχρεωτικά γιαούρτι, όπως ο είναι ο Αλέκος Αλαβάνος. Θέλω να συναντήσω τον άνθρωπο με το γιαούρτι για να μου πει πώς ορίζει το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Για να μου εξηγήσει πόσο απέχουν οι ενέργειές του από το νόμο του Λιντς που, για την ιστορία, άνοιξε το δρόμο για να ποδοπατηθούν από το πλήθος, μόνο στη Νότια Αγγλία, 4.000 μαύροι. Θέλω, τελικά, να μάθω αν μέσα στο γιαούρτι επωάζεται το αυγό του φιδιού. Γιατί όχι μόνο το ένστικτό μου, αλλά και τα ιστορικά δεδομένα παραπέμπουν στις τελευταίες μέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Ακόμη και αν ο άνθρωπος με το γιαούρτι είναι ανυποψίαστος για όλα αυτά, σίγουρα βλέπει το κατόρθωμά του στην τηλεόραση. Σίγουρα αισθάνεται ότι συμμετέχει στην κατάλυση της νομιμότητας. Και εκείνο που, τελικά, θέλω να μου εξηγήσει είναι τι θα αντικαταστήσει τη νομιμότητα και το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Και ποιο θα είναι το καταφύγιο όλων μας και, κυρίως, των πιο αδύνατων από εμάς, όταν η κοινωνία μετατραπεί σε αγέλη και η αυτοδικία εξελιχθεί σε αποδεκτή καθημερινότητα.
Άρθρο της Μαρίας Σπυράκη στο aixmi.gr
