«Ογδόντα χρόνια πριν ένα λαϊκό ποτάμι πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας, διψώντας να γιορτάσει την απελευθέρωσή του από τα κατοχικά στρατεύματα, που αποχωρούσαν κάτω από τα χτυπήματα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και υπό τον φόβο ότι η προέλαση του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια θα τα απέκοπτε. Στις 12 Οκτώβρη 1944, στις 9.45 μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν από την Ακρόπολη τη ναζιστική σημαία και στα κτίρια του κέντρου άρχισαν να εμφανίζονται τεράστια πανό του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Ήταν η κατάληξη μιας περιόδου 42 μηνών που σημαδεύτηκε από πρωτόγνωρα δεινά και θυσίες για τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, αλλά και από τη μαχητική τους εισβολή στο προσκήνιο της Ιστορίας που μετέβαλε ριζικά, αλλά δυστυχώς όχι ακόμα αποφασιστικά τον προπολεμικό ταξικό πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων». Αυτό αναφέρει, σε ανακοίνωσή της, η ΚΕ του ΚΚΕ «Για την επέτειο των 80 χρόνων από την Απελευθέρωση (12 Οκτώβρη 1944)» υπό τον τίτλο «Χρόνια παλεύαμε ναρθής».
Στην ανακοίνωση σημειώνεται ότι «η κυρίαρχη μερίδα των Ελλήνων καπιταλιστών ακολούθησαν τα οπισθοχωρούντα υπολείμματα των ελληνικών και βρετανικών στρατευμάτων και τον βασιλιά. Το ίδιο έκαναν ορισμένα στελέχη του στρατού και πολλοί αστοί πολιτικοί που σχημάτισαν εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο. Ταυτόχρονα, μια άλλη μερίδα Ελλήνων καπιταλιστών, αρκετοί ανώτατοι αξιωματικοί και ορισμένοι αστοί πολιτικοί παρέμειναν στη χώρα και συνεργάστηκαν με τις Αρχές Κατοχής, συμμετέχοντας και στις δωσιλογικές κυβερνήσεις. Οι πρώτοι συνέδεσαν την τύχη της εγχώριας καπιταλιστικής εξουσίας με τη νίκη των Βρετανών και των συμμάχων τους, οι δεύτεροι με τη νίκη του φασιστικού Άξονα. Τέλος, υπήρχαν και όσοι ανέμεναν να δουν πού θα γείρει η πλάστιγγα του πολέμου για να επιλέξουν συμμαχία και συνέχισαν όπως πάντα τις οικονομικές τους δραστηριότητες».
Στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για τη «σύγκληση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 1941, μετά την απόδραση κομμουνιστών από τις φυλακές και τις εξορίες, και στον στόχο που έθεσε για τη συγκρότηση εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, ενώ είχε προηγηθεί η ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ και ακολούθησε η ίδρυση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, αλλά και της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΑΣΟ) που δρούσε στο εσωτερικό των στρατευμάτων της Μέσης Ανατολής, όπως και των Αντιφασιστικών Οργανώσεων Ναυτικού και Αεροπορίας».
«Όσο πλησίαζε η Απελευθέρωση, τόσο αναδεικνυόταν πιο καθαρά η ταξική πάλη που συνέχισε να διατρέχει τις εξελίξεις στα χρόνια της Τριπλής Φασιστικής Κατοχής, παρά την ύπαρξη του αντιφασιστικού μετώπου», επισημαίνει η ανακοίνωση, αναφερόμενη στη συνέχεια σε κύριες πλευρές της ταξικής πάλης και τονίζει πως «η τάξη των Ελλήνων καπιταλιστών και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν, μετερχόμενοι κάθε μέσου και εγκλήματος, το μοναδικό πράγμα που αναγνωρίζουν ως πατρίδα τους, δηλαδή την ταξική τους κυριαρχία».
«Το ΚΚΕ λόγω αδυναμιών στη στρατηγική του, που διαπλέκονταν με ανάλογες αδυναμίες στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν εκτίμησε τη νέα κατάσταση στον συσχετισμό της ταξικής πάλης και δεν κατόρθωσε έγκαιρα να αξιοποιήσει τις δυνατότητες επαναστατικής κατάκτησης και εγκαθίδρυσης της εργατικής εξουσίας στην Ελλάδα. Δεν κατόρθωσε να συνδέσει την πάλη για την απελευθέρωση από τα κατοχικά στρατεύματα με την πάλη για την ταξική απελευθέρωση από τα καπιταλιστικά δεσμά» προσθέτει.
«Ογδόντα χρόνια μετά, είναι ακόμα εδώ ό,τι οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην ΕΑΜική Αντίσταση, στην Απελευθέρωση και στην καταστολή του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Καθημερινά οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ο πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας στα εδάφη της Ουκρανίας, αλλά και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή επιβεβαιώνουν ότι οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις εξακολουθούν να έχουν θύματα τους λαούς», υπογραμμίζει το ΚΚΕ.
