Το πέρασμα στην Ινδία παραμένει εφιαλτικό, όσο κι αν το γνωρίζεις

Το ταξίδι από την Αθήνα στη Τζακάρτα με μοτοσυκλέτα συνεχίζεται και ο πολύπειρος Έλληνας ταξιδευτής συνεχίζει μόνος το οδοιπορικό του. Αυτή τη φορά διηγείται στο newsbeast.gr το πέρασμα από την Ινδία του 1,2 δισεκατομμυρίων κατοίκων και των «άπειρων» μεταφορικών μέσων… Το ημερολόγιο καταστρώματος του «TRANS ASIAN 2017» σημάδευε την 21η σελίδα, όταν η λευκή Africa Twin αποχαιρετούσε το Πακιστάν και έβαζε ρόδα στην παραμυθένια Ινδία. Ενώ για μένα ήταν η τρίτη φορά –μέσα στα τελευταία 8 χρόνια– που επισκεπτόμουν με μοτοσυκλέτα την μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου. Μετά το Πακιστάν, το δίτροχο οδοιπορικό προς την Ινδονησία θα συνεχιζόταν στους δρόμους της Βόρειας Ινδίας και του Μπαγκλαντές, ενώ οι πόλεις Amritsar, Agra, Kanpur (Ινδία) και Dhaka (Μπαγκλαντές) θα αποτελούσαν τα σημαντικότερα αστικά κέντρα της διαδρομής μου προς τα σύνορα της Μιανμάρ.

Αμέτρητα ποδήλατα και απαθέστατες ιερές αγελάδες

Όμως, από το πρώτο κιόλας ινδικό χιλιόμετρο, ξεκίνησα να βιώνω μια απερίγραπτη οδική εμπειρία πέρα από κάθε λογική. Στους κυκλοφοριακά κορεσμένους οδικούς άξονες της Ινδίας έδινα καθημερινά έναν ανελέητο αγώνα επιβίωσης, καθώς προσπαθούσα να ελιχθώ (και να παραμείνω φυσικά όρθιος και ζωντανός) ανάμεσα σε χιλιάδες ρυπογόνα φορτηγά και λεωφορεία, ποικιλοστόλιστα τρίκυκλα, αμέτρητα ποδήλατα, βαρυφορτωμένες βοϊδάμαξες και σε απαθέστατες ιερές αγελάδες. Όλη μέρα οδηγούσα έχοντας τον αντίχειρα συνεχώς κολλημένο στο μπουτόν της κόρνας – ήταν ο μόνος τρόπος να τους επιστήσω την προσοχή για την παρουσία μου. Η φρίκη που ζούσα καθοδόν ήταν πολύ μεγάλη, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα τον χάρο να έρχεται καταπάνω μου. Χωρίς υπερβολή, η οδήγηση στους δρόμους της πολυπληθέστερης χώρας του κόσμου αποτελεί μια άκρως τρομολαγνική εμπειρία… Αποζημίωση για τα δεινά των ινδικών δρόμων, αποτέλεσε ωστόσο η παρουσία μου σε δυο από τα γνωστότερα αξιοθέατα της χώρας. Στην πόλη Amritsarr (μόλις 30 χλμ ανατολικά των συνόρων), επισκέφθηκα τον χρυσοποίκιλτο ναό Hari Mandir Sahib, έναν καλυμμένο με φύλλα χρυσού ναό, που αντιπροσωπεύει τον υπέρτατο χώρο λατρείας και διαλογισμού για τους απανταχού Σιχ. Κτισμένος στο κέντρο μιας μικρής τεχνητής λίμνης, ο χρυσός ναός της Amritsar αποτελεί το όνειρο κάθε πιστού Σιχ, καθώς οφείλει να επισκεφθεί τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του τον συγκεκριμένο ναό.

Το πάλλευκο μαυσωλείο Ταζ Μαχάλ

Επόμενη στάση στην πόλη Agra (205 χλμ νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Δελχί). Ο λόγος που πάτησα φρένο εδώ ήταν φυσικά το πάλλευκο μαυσωλείο Ταζ Μαχάλ, ένα ανυπέρβλητο μνημείο αφιερωμένο στον έρωτα και την παντοτινή αγάπη. Το συμμετρικά άψογο Ταζ Μαχάλ με καθήλωσε με την εκλεπτυσμένη ομορφιά του, ενώ μοιραία ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Μαρκ Τουέιν: «Δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα συναισθήματά σου μέσα σε όρια, αντικρίζοντας αυτή τη θλιμμένη φυσαλίδα από μάρμαρο. Το Ταζ Μαχάλ είναι σαν μια σιωπηρή ραψωδία που θα κουβαλάς στην καρδιά σου για πάντα». Καθοδόν για το Μπαγκλαντές, η κάθε στάση μου μέσα στα χωριά και στις κωμοπόλεις της διαδρομής συνοδευόταν πάντα από τη δημιουργία ενός ασφυκτικού ανθρώπινου κλοιού γύρω από την μοτοσυκλέτα. Όλοι με πλησίαζαν για να ρωτήσουν την καταγωγή μου, να ανταλλάξουν μαζί μου μια κουβέντα ή να μου ρίξουν απλώς μια φευγαλέα ματιά! Κι εγώ από την πλευρά μου, σαστισμένος και αρκετά προβληματισμένος, κατέγραφα εικόνες μιας ζοφερής καθημερινότητας, που καμία σχέση δεν είχαν με την τουριστική μυθοπλασία της χώρας. Τελικά στο Μπαγκλαντές δεν κατάφερα να μπω. Αιτία στάθηκαν τα πολλά κυβικά της μοτοσυκλέτας! Στα σύνορα του Μπαγκλαντές, ο αρμόδιος υπάλληλος μου ανακοίνωσε πως, σύμφωνα μ’ έναν καινούριο νόμο, η είσοδος στην χώρας σε μοτοσυκλέτες  μεγάλου κυβισμού (άνω των 250 cc) απαιτεί μια χρονοβόρα γραφειοκρατική διαδικασία, που στην δική μου περίπτωση θα διαρκούσε 3-4 μέρες παραμονής στα σύνορα. Αφού δεν έπαθα εγκεφαλικό, σκέφτηκα αμέσως τι εναλλακτική λύση είχα. Μόνο μία: την παράκαμψη του Μπαγκλαντές, συνεχίζοντας το ταξίδι μου μέσα στο έδαφος της Ινδίας. Όπως και έκανα τελικά…

Διασχίζοντας την καταπράσινη περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης

Επιστροφή λοιπόν στην Ινδία, καινούρια κόκκινη γραμμή στον χάρτη και ξεκίνησα αμέσως την διάσχιση της καταπράσινης περιοχής της Δυτικής Βεγγάλης. Για τις επόμενες 4 μέρες, μέχρι τα σύνορα της Μιανμάρ, βρέθηκα να οδοιπορώ στις πιο υποανάπτυκτες περιοχές και πόλεις (Baharampur, Shiliburi, Guwahati, Dimapur, Imphal) της Ινδίας, καταγράφοντας 1.500 εφιαλτικά χιλιόμετρα σε κακοτράχαλους και μισοκατεστραμμένους δρόμους. Η τύχη όμως δεν ήταν με το μέρος μου, αφού από τα πρώτα χιλιόμετρα της παράκαμψης, ένας γκρίζος ουρανός κρεμόταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι μου και τα βαριά σύννεφα δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να με «κερνούν» βροχή. Μέχρι τα σύνορα της Μιανμάρ δεν αποχωρίστηκα τα αδιάβροχα, ενώ τρόμο μου προκαλούσαν οι εικόνες των πλημμυρισμένων εκτάσεων και των φουσκωμένων ποταμιών που αντίκριζα καθοδόν (εποχή μουσώνων γαρ). Ως γνωστόν, οι μουσώνες δεν φέρνουν μόνο ζωή στην Ινδία, αλλά πολλές φορές τον θάνατο και την καταστροφή… Φτάνοντας κατάκοπος και αρκετά εξαντλημένος (λόγω κυρίως της δυσβάστακτης υγρασίας) στα σύνορα της Μιανμάρ, το κοντέρ της Africa Twin κατέγραφε 10.000 χλμ. από την αρχή του ταξιδιού κι εγώ μετρούσα 31 μέρες μακριά από την Ελλάδα. Μια μέρα ξεκούραση στην συνοριακή κωμόπολη Moreh και μετά «εισβολή» στην πέμπτη χώρα του «TRANS ASIAN 2017»…