Αμερικανοί επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα και εντόπισαν μια σημαντική σύνδεση ανάμεσα στην «καλή» χοληστερίνη (HDL) και στη μείωση του κινδύνου για νόσο Αλτσχάιμερ, καθώς μελέτησαν 180 ανθρώπους με μέση ηλικία 77 ετών, από τους οποίους ελήφθησαν δείγματα αίματος και εγκεφαλονωτιαίου υγρού, ενώ στη συνέχεια υποβλήθηκαν και σε γνωστικά τεστ.
Η έρευνα έγινε από ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή νευρολογίας Χουσέιν Γιασίν, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα Αλτσχάιμερ και άνοιας «Alzheimer’s & Dementia: The Journal of the Alzheimer’s Association».
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας (Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη την μελέτη), διαπιστώθηκε ότι όσοι συμμετέχοντες είχαν υψηλότερα επίπεδα μικρών σωματιδίων HDL στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό τους, είχαν καλύτερες επιδόσεις στα γνωστικά τεστ άσχετα από την ηλικία τους, το φύλο, το μορφωτικό επίπεδο τους και από το αν είχαν γενετικό υπόβαθρο (γονίδιο ΑΡΟΕ4) υψηλού κινδύνου για Αλτσχάιμερ. Αυτή η συσχέτιση ήταν ακόμη πιο αισθητή σε όσους δεν είχαν καμία γνωστική εξασθένηση.
«Αυτό που βρήκαμε είναι ότι, πριν την εκδήλωση της γνωστικής εξασθένησης, αυτά τα μικρά σωματίδια της HDL “λιπαίνουν” το σύστημα και το κρατούν υγιές. Πρέπει να κατανοήσουμε καλά τους μηχανισμούς που προάγουν την παραγωγή αυτών των σωματιδίων, ώστε να αναπτύξουμε φάρμακα που θα αυξάνουν τα μικρά σωματίδια της HDL στον εγκέφαλο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο δρ Γιασίν.
Ο ρόλος των σωματιδίων HDL για μελλοντική θεραπεία
Με βάση τους Αμερικανούς ερευνητές, τα σωματίδια της HDL βοηθούν να σχηματιστεί το περίβλημα που μονώνει τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, προκειμένου να μπορούν να επικοινωνούν γρήγορα μεταξύ τους. Παίζουν επίσης ρόλο στην ανάπτυξη και επιδιόρθωση των νευρώνων, ενώ φαίνεται ακόμη να συμβάλουν στο να αποτραπεί η φλεγμονή στον φραγμό ανάμεσα στον εγκέφαλο και στο κυκλοφορικό σύστημα του αίματος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε γνωστική εξασθένηση.
Αντίθετα με τα περισσότερα σωματίδια της HDL στο αίμα, εκείνα στον εγκέφαλο είναι μικρότερα και χρειάζονται μια πρωτεΐνη (ApoE) για να επιτελέσουν το έργο τους. Ο ισχυρότερος γενετικός παράγοντας κινδύνου για Αλτσχάιμερ είναι το γονίδιο ΑΡΟΕ4, που αποτελεί μετάλλαξη ή παραλλαγή του γονιδίου APOE, το οποίο κωδικοποιεί την ίδια πρωτεΐνη που χρησιμοποιούν τα σωματίδια της HDL στον εγκέφαλο.
Έτσι, αισιοδοξούν ότι τα σωματίδια της «καλής» χοληστερίνης μπορούν να αποτελέσουν μελλοντικά το «κλειδί» για νέες θεραπείες που θα χορηγούνται έγκαιρα, προτού αρχίσει η ανεπίστρεπτη διαδικασία της έκπτωσης των γνωστικών λειτουργιών.
