Σε μια από αυτές τις κολοσσιαίες συνεισφορές που προέκυψαν κάπως συμπτωματικά, ήταν το 1928 όταν ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ θα έδινε στην ανθρωπότητα την πενικιλίνη του.
Ο άνθρωπος που έσωσε εκατομμύρια άλλους με ένα από τα πρώτα αντιβιοτικά του κόσμου και έχτισε ουσιαστικά αυτό που ονομάζουμε σύγχρονη φαρμακολογία επέστρεψε στο εργαστήριό του τον Σεπτέμβριο του 1928, έπειτα από έναν μήνα απουσίας.
Γυρίζοντας λοιπόν από τις οικογενειακές διακοπές παρατήρησε πως είχε ξεχάσει μια καλλιέργεια από σταφυλόκοκκο στο εργαστήριό του. Εξετάζοντας την αποικία των βακτηρίων, είδε πως είχε μολυνθεί από μούχλα (προσδιορισμένη αργότερα ως Penicillium notatum) και διαπίστωσε έκπληκτος πως ο σταφυλόκοκκος που περιβαλλόταν από μούχλα είχε καταστραφεί.
Ο Φλέμινγκ θα δήλωνε αργότερα για το περιστατικό: «Όταν ξύπνησα λίγο μετά την αυγή της 28ης Σεπτεμβρίου 1928, δεν σχεδίαζα αναμφίβολα να φέρω επανάσταση στην ιατρική ανακαλύπτοντας το πρώτο αντιβιοτικό του κόσμου. Υποθέτω όμως ότι αυτό ακριβώς έκανα!».
Τη θαυματουργή ουσία του την αποκάλεσε «χυμό μούχλας», σπεύδοντας να ισχυριστεί χρόνια αργότερα: «Δεν ανακάλυψα την πενικιλίνη. Η φύση το έκανε. Εγώ τη βρήκα κατά λάθος». Η ιατρική κοινότητα δεν ενθουσιάστηκε όμως με τη δημοσίευση της εργασίας του το 1929 στο «British Journal of Experimental Pathology», κάθε άλλο!
Ο Φλέμινγκ δεν μπορούσε εξάλλου να απομονώσει τον πολύτιμο «χυμό μούχλας» του και να τον αναπτύξει σε μεγάλες ποσότητες. Αλλά και το ίδιο το όνομα, παρατήρησε, αυτός ο «χυμός μούχλας», δεν ηχούσε καθόλου καλά στα αυτιά.
Τον μετονόμασε λοιπόν σε «πενικιλίνη», από το είδος του μύκητα που τον παρήγαγε, και περίμενε ως το 1940 να τον εκμεταλλευτούν εμπορικά δυο επιστήμονες της Οξφόρδης και να κυκλοφορήσει στα ράφια την πενικιλίνη, πάνω στην ώρα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
