«Α29, αυτός ήταν ο αριθμός της σκηνής που μείναμε τους πρώτους μήνες μετά το σεισμό, τον θυμάμαι ακόμα», λέει στο newsbeast.gr συγκινημένη η κυρία Μ. Κ. που θα κάνει και πάλι, για μία ακόμη χρονιά, Χριστούγεννα στον καταυλισμό σεισμοπαθών της Νίκαιας.
Ήταν ώρα 14:57 της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999. Το έδαφος στην αττική γη αρχίζει να δονείται και ένας σεισμός 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, αφήνει για πάντα την «υπογραφή» του στην ιστορία της χώρας με την ένταση, την καταστροφή, και τους νεκρούς που αφήνει πίσω του.
Επισήμως 143 άνθρωποι σκοτώνονται, 800 περίπου τραυματίζονται, ενώ 40.000 οικογένειες μένουν άστεγες από τις καταστροφές που παθαίνουν τα σπίτια τους. Έντεκα χρόνια μετά, και ενώ για το κράτος τυπικά το θέμα των σεισμοπαθών έχει λήξη, δεκάδες οικογένειες εξακολουθούν να μένουν σε πρόχειρους καταυλισμούς. Για αυτούς τους ανθρώπους το ‘99 δεν τελείωσε ποτέ…
Λίγα μέτρα από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας, δέκα οικογένειες εξακολουθούν να μένουν στον προσωρινό καταυλισμό που στήθηκε για στεγάσει τους συμπολίτες μας που έχασαν κυριολεκτικά τους κόπους μιας ζωής σε λίγα λεπτά.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι καταυλισμός σταδιακά ερήμωσε ενώ τα λίγα λυόμενα που έχουν παραμείνει ίσως θυμίσουν στους παλιούς τους προσφυγικούς καταυλισμούς που στήθηκαν για τους ανθρώπους που ήρθανε διωγμένοι από τη Μικρασιατική καταστροφή. Σαν εικόνα παγωμένη στο χρόνο, βλέπεις ανθρώπους να ζούνε μέσα σε παραπήγματα, και πρόχειρες κατασκευές, οι περισσότεροι με το ρεύμα κομμένο και το νερό πλέον να είναι αμφιβόλου ποιότητας.
«Τα ποντίκια έρχονται κάθε βράδυ», μας λέει η Μ.Κ. και συνεχίζει, «έχω γεμίσει με ποντικοφάρμακο όλο το σπίτι».
Οι ιστορίες των ανθρώπων που μένουν σε αυτούς τους καταυλισμούς είναι η μία πιο στενάχωρη από την άλλη και κάνει τις καρδιές ακόμα και των πιο σκληρών ανθρώπων να ραγίζουν.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που όλα αυτά τα χρόνια ζούνε τις περισσότερες φορές σιωπηλά το «γολγοθά» τους, αποδεικνύονται πιο τίμιοι, πιο φιλόξενοι και με περισσότερη ελπίδα από πολλούς άλλους.
Σε δέχονται στο μικρό σπίτι τους και σε κερνάνε ότι έχουν στη διάθεση τους, ακόμα κι αν ξέρουν ότι η βοήθεια που δέχονται αυτές τις μέρες θα κρατήσει το ψυγείο τους γεμάτο μόνο για τις μέρες των γιορτών.
Κάπου μέσα, ανάμεσα στο ποντικοφάρμακο στο πάτωμα και στα πρόχειρα στοιβαγμένα ρούχα πάνω στο κρεβάτι , ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στέκει στολισμένο δημιουργώντας μία σουρεαλιστική εικόνα σε σχέση με το υπόλοιπο σκηνικό. «Μας το δώσανε και το στολίσαμε για να μην στενοχωριέται το κορίτσι μας», μας λένε.
Βγαίνοντας έξω παρατηρούμε σε ένα άλλο λυόμενο την ελληνική σημαία να έχει αναρτηθεί. Κάποιοι πιστεύουν ακόμα σε αυτή τη χώρα ακόμα και μέσα από τους καταυλισμούς. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι έχουν διαγράψει τους πολιτικούς και την πολιτική. Περιμένουν την ημέρα που θα γίνει το μεγάλο μπαμ και θα ξεσηκωθεί ο κόσμος. «Δεν θα αργήσει η μέρα, έρχεται…»!
Στη Μεταμόρφωση
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στον καταυλισμό σεισμοπαθών της μεταμόρφωσης άλλες 50 οικογένειες ζούνε τη δική τους ιστορία σε μία εικόνα που κόλλησε κι αυτή στο 1999. Οργισμένοι μιλούν για της ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της πολιτείας. Για τους πολιτικούς που τους αγνόησαν συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια. Απογοητευμένοι από την πολιτεία και την εκκλησία περιμένουν ίσως και αυτοί την ανατροπή του σκηνικού. Μιλάμε με την πρόεδρο της οργάνωσης του καταυλισμού την κυρία Βίκη Διαμάντη. Μας υποδέχεται φιλόξενα και μας δείχνει και αυτή με τη σειρά το κομμάτι της φιλόξενης Ελλάδας που η σύγχρονη ελληνική κοινωνία δείχνει να έχει ξεχάσει.
Κουβεντιάζουμε για τις συνθήκες αλλά και για τις υποσχέσεις της πολιτείας που έμειναν στα χαρτιά. Μας δείχνει δεκάδες επίσημα έγγραφα για δωρεές που χάθηκαν αριστερά και δεξιά, για τεχνικές μελέτες καταλληλότητας κτιρίων που αγνοήθηκαν και πρακτικά από διαλόγους μεταξύ πολιτικών φορέων που κάνουν τα καλύτερα κωμικά σενάρια να μοιάζουν παιδικά. Κάθε τόσο κάποιος παίρνει και ρωτάει, (απειλεί ίσως;) για το πότε θα ξηλωθεί ο καταυλισμός. Δε φοβούνται. Τα έχουν ξανακούσει αυτά. «Αν μπορούσαμε να φύγουμε, θα μέναμε εδώ;» μας ρωτάει η κα. Διαμάντη.
Τους ρωτάμε για το πώς βλέπουν το μέλλον και μας απαντάνε με χρώμα: «μαύρο». Τους ρωτάμε για τους πολιτικούς και την πολιτική και μας απαντάνε με το ίδιο χρώμα. Η αγανάκτηση περισσεύει στα λόγια τους και στα πρόσωπά τους. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν σταματούν να δείχνουν το παλιό καλό πρόσωπο μιας ελληνικής κοινωνίας που αλλοτριώθηκε. Φιλοξενία, αξιοπρέπεια και ελπίδα ακόμα και αν τις περισσότερες φορές οι ίδιοι δεν το παραδέχονται ότι ελπίζουν σε κάτι καλύτερο.
Μια βόλτα στον καταυλισμό και βρίσκουμε άλλο ένα λυόμενο με την ελληνική σημαία απέξω κρεμασμένη. Ο ήλιος φεύγει σιγά σιγά και το φως αφήνει τον καταυλισμό και τους κατοίκους τους στην ησυχία της νύχτας. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, θα κοιμηθεί κι απόψε μαζί τους.
Δείτε το φωτορεπορτάζ του newsbeast.gr
Η κυρία Μ.Κ. μας καλοδέχεται και μας δείχνει το σπίτι της. Η φιλοξενία της θυμίζει την παλιά καλή Ελλάδα
Σε λίγα τετραγωνικά χώρου έχουν πλέον στοιβαχτεί οι κόποι και τα όνειρα μιας ζωής
Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και η πίστη δεν πεθαίνει ακόμα και αν το καντήλι παραμένει σβηστό γιατί δεν περισσεύει πάντα λάδι για να το κρατήσει αναμμένο
Με την εφημερίδα στο χέρι σε αναζήτηση εργασίας σε μία πολύ δύσκολη περίοδο
Χριστουγεννιάτικο δέντρο και κόποι μιας ζωής μαζί, συνθέτουν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό σε μία προσπάθεια όλα να δείχνουν φυσιολογικά
Ποντίκια και άνθρωποι μαζί… και το ποντικοφάρμακο σε κάθε γωνία του σπιτιού
Το γραμματοκιβώτιο που θα έκανε τους κατοίκους του καταυλισμού στη Νίκαια να νιώθουν πως δεν ζούνε αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο χάσκει ξεχαρβαλωμένο. «Ξηλώσανε τη λαμαρίνα και την πήρανε για να την πουλήσουν», θα μας πούνε οι κάτοικοι
Η Ελληνική σημαία κρεμασμένη έξω από το λυόμενο…
Με κομμένο το ρεύμα οι περισσότεροι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν όπως μπορούν…
Βρώμικα νερά μέσα στον καταυλισμό αποτελούν εστία μολύνσεων αλλά περισσότερο ακόμα αποτελούν πηγή φόβων για την καταλληλότητα του χώρου που ζούνε οι δέκα οικογένειες στη Νίκαια
Η κυρία Βίκη Διαμάντη μάχεται όλα αυτά τα χρόνια για να κρατήσει το καταυλισμό της Μεταμόρφωσης ζωντανό
Καταυλισμοί που θυμίζουν άλλες εποχές επιτρέπουν σε αυτούς τους ανθρώπους μαζί με τα ρούχα να «κρεμάνε» τα όνειρα και τις ελπίδες τους περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο
Έντεκα χρόνια μετά μια εικόνα απαράλλαχτη
Μεταξύ άλλων που γράφονται επάνω στο συγκεκριμένο λυόμενο «Ελλαδάρα πώς σε κατάντησαν οι κυβερνήσεις»
«Ξαφνικά ένα πρωί ήρθαν και μας άφησαν αυτό στην άκρη του καταυλισμού» μας λέει η κυρία Διαμάντη. «Από τότε διάφοροι “περίεργοι” έρχονται και περνούν τη νύχτα τους σε αυτό»
Η κυρία Πελαγία Χόρτη, ζει εκεί έντεκα χρόνια σχεδόν. Μας άνοιξε το σπιτικό της και μας έδειξε τις συνθήκες διαβίωσης
Ο ήλιος πέφτει φεύγει από τη Μεταμόρφωση. Μαζί με τους κατοίκους του καταυλισμού θα κοιμηθεί και η ελπίδα, περιμένοντας ένα καλύτερο πρωινό…
Άλλη μία λυόμενη κατοικία με ελληνική σημαία απέξω…