Για τον πατέρα της, Μίκη Θεοδωράκη, τη ζωή της μαζί του αλλά και όσα συνέβησαν μετά το θάνατό του με την διαθήκη του μίλησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» η κόρη του, Μαργαρίτα.
«Γίνανε πολλά και διάφορα μετά τον θάνατό του με τις διαθήκες. Είμαι πικραμένη, αλλά κανείς πρέπει να αποφασίζει στη ζωή του να ξεχνάει τα κακά του. Δεν είναι μόνο ο Κουρής, όσοι ασχολήθηκαν με το έργο του τους έχει βάλει μες στη διαθήκη για να τους εξασφαλίσει ότι θα συνεχίσουν με το έργο του» είπε. Και συνέχισε: «Αν είχε ανοίξει τα χαρτιά του, θα είχαμε έναν διάλογο, τον οποίο δεν μου τον επέτρεψε. Παράπονο είναι που δεν μου ξεκαθάρισε όλα αυτά που είναι πολύ περίεργα αλλά μου φτάνουν τα συγγνώμη που μου έλεγε».
«Η διαθήκη έγραφε ότι δεν είμαστε κληρονόμοι αλλά είμαστε κληροδόχοι. Μας εξασφαλίζει τα χρήματα αλλά δεν μας δίνει δικαίωμα πάνω στο έργο του, για εμένα είναι προσβλητικό και υποτιμητικό γιατί δουλεύω 30 χρόνια με τον πατέρα μου».
«Δεν ήταν απών ποτέ»
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη δήλωσε τυχερή για τον πατέρα που είχε. «Πάντα νιώθω τυχερή που είμαι κόρη του Θεοδωράκη, για όλη τη ζωή που έζησα και που είχα αυτόν τον πατέρα. Βέβαια, και η μαμά δίπλα δεν μπορείς να φανταστείς τι σημασία είχε στη ζωή του. Δεν νομίζω ο πατέρας μου να ήταν αυτός που ήταν χωρίς τη Μυρτώ».
Μίλησε επίσης για την απουσία του πατέρα της τη δικτατορία. «Το πρώτο της ραντεβού το έκανε με τον μπαμπά κρυφά στο άλσος της Νέας Σμύρνης. Πήγαιναν για μπάνιο οι δύο οικογένειες στο Καλαμάκι και εκεί στη θάλασσα την πλησίασε και τη φίλησε. Και ήταν ο μπαμπάς ο Κρητικός και τους φώναζε. Την εποχή που κρύφτηκε χάθηκε, έπειτα φυλακή, χάθηκε. Στην εξορία μας πήρε μαζί του. Ξέραμε όμως πού είναι. Όταν ήμασταν μαζί, ήμασταν μαζί. Ήμασταν μία παραδοσιακή οικογένεια. Δεν ήταν απών ποτέ. Είχαμε και ρήξεις, τσακωμούς, όπως όλοι».
«Κατά περίεργο τρόπο έχω την αίσθηση ότι ο μπαμπάς είναι εδώ» είπε η Μαργαρίτα Θεοδωράκη. «Δεν νιώθω ότι έχει πεθάνει. Επειδή η δουλειά μου είναι η μουσική του με την ορχήστρα “Μίκης Θεοδωράκης” είμαι συνέχεια μαζί του. Έχω πάρει τη μεγάλη του αισιοδοξία και την απελπισία του, ήταν πολύ δυναμικός και πολλές φορές πολύ αυτοκτονικός. Σε αυτό του έμοιασα, όπως και στη μεγάλη του φιλοξενία, μια ζωή ζούσε με πολύ κόσμο» συμπλήρωσε.
