«Έχω ξυπνήσει από τις 7:00, πήγα σχολείο και κουράστηκα, θέλω να παίξω» λέει και κάθεται αναπαυτικά σε μια μεγάλη πολυθρόνα που τον κάνει να μοιάζει ακόμη μικρότερος ενώ κρατάει στα χέρια του και ξεφυλλίζει ένα βιβλίο με παρτιτούρες.
Ο Στέλιος Κερασίδης είναι μόλις 9 ετών και στις 8 Σεπτεμβρίου του 2021 έγινε και επίσημα ο νεότερος σολίστ στην ιστορία του Ηρωδείου, προσθέτοντας στο βιογραφικό του ένα ακόμα επίτευγμα.
«Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που χτύπησε το τηλέφωνο και ζήτησαν από τον μπαμπά μου να συμμετέχω σε μια συναυλία στο Ηρώδειο με μεγάλη ορχήστρα από τη Μόσχα. Είπα αμέσως ένα μεγάλο ”ΝΑΙ”. Όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου.
Το να παίξω πιάνο σε ένα τέτοιο αρχαίο θέατρο κάτω από την Ακρόπολη, με το σπουδαίο μαέστρο Vladimir Fedoseyev και την ορχήστρα Tchaikovsky ήταν απλά μαγικό! Ο κόσμος μου έδωσε πολλή δύναμη με το χειροκρότημά του. Θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή» αναφέρει ο Στέλιος Κερασίδης και το πρόσωπό του λάμπει.
«Είμαι απλά ο Στέλιος, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι είμαι ξεχωριστός»
Τον βλέπω να κρατιέται κυριολεκτικά με το ζόρι στην καρέκλα ενώ μου μιλάει συνεχώς για τα παιχνίδια του, τους φίλους του και μου δείχνει φωτογραφίες με τις αδερφές του.
«Πρέπει και να διαβάσω» λέει ο Στέλιος και του ξεφεύγει ένα «ουφ». Σηκώνεται και αγγίζει το πιάνο που βρίσκεται μπροστά του. Μόλις όμως κάθεται στο σκαμπό η μορφή του αλλάζει. Η παιδικότητα «χάνεται» από το πρόσωπό του και σε κλάσματα του δευτερολέπτου… μεγαλώνει. Είναι πλέον ένας σοβαρός πιανίστας που «ταξιδεύει» αγγίζοντας τα πλήκτρα ενώ οι κινήσεις του «καθοδηγούνται» από τη μελωδία της μουσικής.
Τον αποκαλούν «παιδί – θαύμα» αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος δεν νιώθει έτσι.
«Εγώ να πω την αλήθεια δεν νιώθω καθόλου παιδί – θαύμα. Αισθάνομαι ένα κανονικό παιδί που αγαπάει τη μουσική. Ποτέ δε πέρασε από το μυαλό μου ότι είμαι ξεχωριστός. Είμαι απλά ο Στέλιος» τονίζει χαμογελώντας.
«Το πρωί ξυπνάω και πάω σχολείο. Όταν γυρίσω μελετώ τα μαθήματα μου, κοιμάμαι μισή ωρίτσα, τρώω και παίζω πιάνο συνήθως 1-2 ώρες την ημέρα. Μετά έχω όλο το χρόνο για παιχνίδι. Μου αρέσει να παίζω με τους φίλους μου, να κάνω ποδήλατο, να φτιάχνω κατασκευές με τα Lego μου, να βλέπω ταινίες στη τηλεόραση και να ασχολούμαι με το τάμπλετ μου» λέει περιγράφοντας την καθημερινότητά του.
«Άγγιξα τα πλήκτρα του πιάνου πρώτη φορά όταν ήμουν μωρό»
Όταν τον ρωτάω εάν θυμάται πότε ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική… σκέφτεται.
«Τα πλήκτρα τα άγγιζα από μωρό σχεδόν. Έβλεπα τον πατέρα μου να παίζει και ήθελα και εγώ να πάω να πειραματιστώ με τους ήχους. Θυμάμαι καθόμουν αρκετές ώρες στο πιάνο να πατάω ό,τι μου κατέβει» δηλώνει και τον πιάνουν τα γέλια. «Στο σπίτι άλλωστε όλη την ημέρα ακούμε και παίζουμε μουσική όποτε ήταν μάλλον λογικό να την αγαπήσω και εγώ μεγάλωνοντας. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς το πιάνο» συμπληρώνει ο Στέλιος Κερασίδης.
«Μου έλειπαν τα παιχνίδια στη φύση, έγραψα το ”Βαλς της Απομόνωσης” για να δώσω δύναμη στον κόσμο»
Την όπως τονίζει «σκληρή πρώτη περίοδο της καραντίνας» ο Στέλιος αποφάσισε να γράψει το «Βαλς της Απομόνωσης» που μέσα σε λίγες μόνο ημέρες από τη στιγμή που ανέβηκε στο κανάλι του στο Youtube αγαπήθηκε από τους θαυμαστές του.
«Μου έλειπαν οι φίλοι μου, το σχολείο, τα παιχνίδια μου έξω στη φύση, όποτε αποφάσισα να γράψω ένα κομμάτι για να δώσω λίγο κουράγιο και δύναμη στο κόσμο. Βέβαια όταν εγραψα αυτή τη μελωδία δεν περίμενα να φτάσει να ακούγεται σε όλη την υφήλιο! Ήταν κάτι σούπερ τρελό» σημειώνει ο 9χρονος Στέλιος.
Μιλώντας για τους συμμαθητές μου εξηγεί πως τον αγαπούν πολύ και πως τους αγαπά πολύ και ο ίδιος. «Όλη την ώρα μου λένε ”μπράβο Στέλιο τι όμορφη μουσική έγραψες” και πολλά τέτοια. Με κάνουν να νιώθω πολύ περήφανος και να παίρνω κουράγιο. Τους ευχαριστώ από καρδιάς» συμπληρώνει.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά στο Ηρώδειο και το ταξίδι στη Νέα Υόρκη για να παίξω στο Carnegie Hall»
Εστιάζοντας στις στιγμές της ζωής του που θα τον συντροφεύουν για πάντα ο μόλις 9 ετών πιανίστας επισημαίνει: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη για να παίξω στο Carnegie Hall. Ήταν απίστευτη εμπειρία σε μια τρομερή πόλη! Εννοείται δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη βραδιά στο Ηρώδειο αλλά και το ταξίδι μου στη Βιέννη».
«Αγαπώ πολύ τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες, τον Bach, τον Beethoven, τον Mozart, τον Chopin. Νομίζω είναι αξεπέραστοι. Ακούω όμως αρκετά είδη μουσικής και θέλω να πειραματίζομαι στις δικές μου συνθέσεις» αναφέρει.
«Την ώρα που παίζω σκέφτομαι μόνο το κομμάτι»
Πώς είναι όμως εύκολο ένα 9χρονο παιδί να μπορεί να συγκεντρώνεται και να παίζει μουσική μπροστά σε τόσο κόσμο; «Αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς πώς το καταφέρνω, αλλά την ώρα που ανεβαίνω στη σκηνή έχω έναν στόχο και είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Σαν μέσα μου να ξυπνάει μια δύναμη και να λέει ”Στέλιο ΤΩΡΑ πρέπει να το κάνεις, τέρμα τα αστεία, ο κόσμος σε κοιτάει”. Έτσι πατάω ένα κουμπί και μεταμορφώνομαι. Εκείνη την ώρα που παίζω σκέφτομαι μόνο το κομμάτι. Δεν μπορείς άλλωστε να σκεφτείς και κάτι άλλο γιατί θα τα κανείς σαλάτα» λέει ο Στέλιος και τον πιάνουν τα γέλια.
«Δύσκολη ερώτηση» αναφέρει απαντώντας στο πώς φαντάζεσαι τον εαυτό του σε 10 χρόνια από τώρα. «Ποιος ξέρει τι θα γίνει; Σίγουρα πάντως θα ήθελα να συνεχίσω να παίζω πιάνο, να γράφω τις δικές μου συνθέσεις και να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο» εξηγεί ο Στέλιος Κερασίδης.
«Σκέφτεσαι στο μέλλον να φύγεις για το εξωτερικό;» τον ρωτάω. «Μου αρέσει η χώρα μου. Την αγαπώ. Έχει ήλιο, τέλειες θάλασσες και όμορφα μέρη. Τώρα σίγουρα όσον αφορά τη κλασική μουσική και τις σπουδές δεν έχει κανείς τις ίδιες ευκαιρίες στην Ελλάδα με το εξωτερικό, αλλά εμένα δεν με πειράζει γιατί δε το βλέπω ανταγωνιστικά. Δεν είναι αγώνας ταχύτητας η μουσική» σημειώνει κλείνοντας ο 9χρονος Στέλιος.
