Η 7χρονη Αναστασία, η ανιψιά της Έρρικας Πρεζεράκου, άφησε την τελευταία της πνοή το Σάββατο 3 Ιουλίου, χτυπημένη από μια σπάνια μορφή παιδικού καρκίνου. Το κορίτσι είχε ταξιδέψει τον περασμένο Νοέμβριο στο Τέξας για να υποβληθεί σε θεραπεία, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε, σκορπώντας θλίψη.
Η μητέρα της Ξένια ραγίζει καρδιές με τη νέα ανάρτησή της στο Facebook.
Ποιο ριζικό με στοίχειωσε ποια μαύρη γενιάς κατάρα να χάσω τον πατέρα μου να χάσω το παιδί μου;
Κλαίνε οι κάμποι τα βουνά κλαίνε όλοι οι ανθρώποι, νιώθετε τον πόνο μας μαζί και την αγάπη.
Αγάπη απεριόριστη μα τσίμπησε το αδράχτι…
Θα μείνει αιώνια ξαπλωτή μιας μάγισσας κατάρα.
Ξύπνα νεραϊδούλα μου, ξύπνα γλυκό μου πλάσμα να λάμψει πάλι ο ουρανός να ανθίσουν τα λουλούδια.
Όλη η πλάση σκοτεινή μαζί με την καρδιά μου με τον Ηλία πλάι μου, μα σκίζεται η καρδιά μου.
Καλό ταξίδι αστέρι μου…
Σε αγαπάμε πολύ» έγραψε για την κόρη της Αναστασία η Ξένια Πρεζεράκου.
Αναστασία: Το μήνυμα της μητέρας για το θάνατό της
Υπενθυμίζουμε ότι με μήνυμά της είχε επίσης ενημερώσει τον κόσμο για τον θάνατο της μικρής Αναστασίας.
«Σήμερα έχουμε επέτειο γάμου με τον Elias Triantafyllakis και σήμερα διάλεξε η κόρη μας το παρανυφάκι μας να φύγει από την ζωή.
Η Αναστασία πάλεψε όσο λίγοι, ήταν πάντα αισιόδοξη και έδωσε γερή μάχη με το χειρότερο είδος καρκίνου που έχει υπάρξει ποτέ.
Έφυγε ήρεμη στον ύπνο της με την μανούλα και τον πατερούλη της να την κρατάνε αγκαλιά.
Ξέρω πόσοι προσευχηθήκατε για αυτή την νεράιδα και ξέρω και πόσοι ήσασταν δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα που παλεύαμε και σας ευχαριστώ.
Η Αναστασία δεν υποφέρει πια…».
Πατέρας Αναστασίας: Δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται
Συγκλονιστικό είναι και το μήνυμα του πατέρα της Αναστασίας, που περιγράφει τον τρόπο που πάλεψε με τον καρκίνο η 7χρονη και όσα βίωσε.
«Της πήρες την ακοή, τις κάναμε καρδιές για να τις δείξουμε ποσό την αγαπάμε, της πήρες την αριστερή πλευρά , περπατούσε και ανέβαινε τις σκάλες με ένα χέρι και ένα πόδι, της πήρες την ομιλία, μας έκανε σχήματα με το χέρι , της πήρες το χαμόγελο, μας έλεγε πως χαμογελάει και ας μη φαίνεται. Της πήρες τη χαρά, τη ζωή της , απομονωμένη από τις φίλες της , την οικογένεια της και το σχολείο της, είχε τους δυο γονείς της κοντά να την αγαπάνε και να την φροντίζουν. Της πήρες την τελευταία απόλαυση – το φαγητό, έβλεπε μαστερσεφ και ξεχνιόταν και έκανε ασκήσεις να μπορέσει να ξαναφάει.
Της έδωσες τον χειρότερο χειμώνα των 150 ετών να πηγαίνει σε ένα παγωμένο σπίτι 15 φορές τη μέρα τουαλέτα. Αναγκάστηκε να φορέσει πάνες αλλά δε την ένοιαξε γιατί την φρόντιζαν οι γονείς της όπως ήταν μωρό. Δεν ήθελε ποτε να κάτσει σε παιδικό καρότσι , την έβαλες σε αναπηρικό. Της άρεσε να πηγαίνει στο μοναστήρι και στην εκκλησία , την έβαλες σε νοσοκομείο να μην μπορεί να βγει. Της άρεσε να φτιάχνει τα μαλλιά της , της πήρες αρκετά. Τώρα πας να της πάρεις την ανάσα της , μόνο έτσι μπορείς να την λυγισεις. Όμως δεν την κερδίζεις, ότι και να γίνει δεν μπορείς. Το πνεύμα της δε νικιέται.
Elias Triantafyllakis
Prezerakou Xenia Dharam Atma
Anastasia mas»
