«Ήταν μια άσχημη εμπειρία, την οποία δεν θα ξαναεπιχειρήσω. Θα περιμένω να γίνει κάτι άμεσα. Είναι θέμα ασφάλειας των επιβατών και πρέπει να δοθεί λύση», δηλώνει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο 28χρονος Δημήτρης Αντωνίου, που «παγιδεύτηκε» με το αναπηρικό του αμαξίδιο στο γκαράζ πλοίου κατά τη διάρκεια πρόσφατου ταξιδιού του από την Κεραμωτή στη Θάσο.

Με μια ανάρτησή του στο Facebook μέσα από το πλοίο, ο Γιώργος Αντωνίου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της προσβασιμότητας των ατόμων με ειδικές ανάγκες με πλοίο, μεταφέροντας την εμπειρία που έζησε «εγκλωβισμένος» με το αναπηρικό του αμαξίδιο μέσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός φέρι-μποτ.

«Είναι πολλά τα θέματα προσβασιμότητας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εγώ θέλησα να πάω από την Κεραμωτή στη Θάσο και να χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά πλοίο. Επικοινώνησα με δύο εταιρίες που μου είπαν πως εάν θέλω να ταξιδέψω αναγκαστικά θα πρέπει να μείνω στο αυτοκίνητο γιατί δεν υπάρχει τρόπος να ανέβω στο κατάστρωμα του πλοίου. Στην αρχή συμφώνησα γιατί ήταν απλό το δίλημμα: ή δεν πας καθόλου ή βιώνεις την ταλαιπωρία του γκαράζ», εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Όταν όμως το βίωσα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που μετακινήθηκα με πλοίο, ήταν δυσάρεστο το συναίσθημα. Σκέφτηκα γιατί το κάνω όλο αυτό; Έβαλαν το αυτοκίνητο σε σκιά, όμως στεναχωρήθηκα γιατί αυτό γίνεται πολλά χρόνια τώρα. Υπάρχον άνθρωποι που ταλαιπωρούνται και μετακινούνται συχνά με πλοία και έχουν περάσει χίλια μύρια με πλοία», προσθέτει ο 28χρονος.

«Μου πρότειναν οι άνθρωποι του πλοίου να με κουβαλήσουν. Το αναπηρικό αμαξίδιο είναι ηλεκτροκίνητο και ζυγίζει από μόνο του 150 κιλά. Πώς να σηκώσουν 200 κιλά, μ’ εμένα επάνω, από τη σκαλίτσα», συμπληρώνει.

Όπως δηλώνει ο κ. Αντωνίου δεν είναι «μόνο τα άτομα με αναπηρία, είναι και οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να ανέβουν τις σκάλες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είδα στο γκαράζ του πλοίου και μια μαμά με τα παιδιά της, που δεν μπορούσε να ανεβάσει τα καρότσια από τη σκάλα. Είναι θέματα που πρέπει να λυθούν και απορώ γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε κάνει κάτι».

Με αφορμή τη συγκεκριμένη εμπειρία με το πλοίο, ο 28χρονος αναφέρθηκε στις μετακινήσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες με τα μέσα μεταφοράς στην πόλη της Θεσσαλονίκης, υποστηρίζοντας πως είναι ένας «Γολγοθάς» είτε με τα αστικά λεωφορεία, είτε με ταξί και τρένα.

Ακόμη και η κυκλοφορία στους δρόμους της πόλης είναι δύσκολη εξαιτίας των παράνομων παρκαρισμένων Ι.Χ. αυτοκινήτων στις ειδικά διαμορφωμένες ράμπες. «Τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν σημαντικά οι θέσεις στάθμευσης για άτομα με ειδικές ανάγκες και οι πολίτες μπήκαν στη λογική να καλούν την τροχαία, όταν κάποιος άλλος έχει παρκάρει παράνομα σε αυτές», τονίζει ο 28χρονος.

Στην ανάρτησή του στο Facebook, ο Δημήτρης Αντωνίου ανέφερε τα εξής, παραθέτοντας τη σχετική φωτογραφία:

«Εδώ βλέπετε εμένα ‘’παγιδευμένο’’ με το αναπηρικό μου αμαξίδιο μεσα στο αυτοκίνητο σε μια πλατφόρμα στάθμευσης των οχημάτων ενός ferry boat που πάει προς Θάσο. Ξέρετε γιατί;

Είπα φέτος να προσπαθήσω να ‘’κάνω διακοπές’’ 2-3 μέρες στην Καβάλα και σκέφτηκα γιατί να μην πάω και σε ένα νησί (πρώτη φορά μετά το ατύχημα), μιας και η θάσος είναι απέναντι. Στην αρχή ενθουσιάστηκα με την ιδέα ! Αμέσως όμως συνάντησα δυσκολίες που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι αληθινές!

Σχεδόν κανένα ferry boat δεν έχει προδιαγραφές (ασανσέρ ή κάτι αντίστοιχο) ώστε το αναπηρικό αμαξίδιο να μπορεί να βγαίνει από το αυτοκίνητο και να ανεβαίνει στο κατάστρωμα του πλοίου. Ίσα ίσα μου ‘’έκαναν και χάρη’’ που μου το επιτρέψανε γιατί σε πιο μακρινά ταξίδια για λόγους ασφαλείας δεν γίνεται να μένω εκεί κάτω. Αλλά ούτε και πάνω μπορώ να ανέβω. ‘’ΊΣΑ ΙΣΑ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΧΑΡΗ’’ ;;;;;

ΑΡΑ. Να λέω και ευχαριστώ που είμαι σαν τον ποντικό μες το αυτοκίνητο, αντί να βρίσκομαι στο κατάστρωμα και να απολαμβάνω τη διαδρομή.

Φανταστείτε έστειλα έναν φίλο μου επάνω (και αυτοί ‘’αναγκάστηκαν’’ να μείνουν μαζί μου μες το αυτοκίνητο) για να βγάλει κάποιες φωτογραφίες για να δω τουλάχιστον έτσι την όμορφη θέα. Και για πιο μακρινούς προορισμούς ούτε να το διανοούμαι… το 2018… που όλοι είμαστε ευαίσθητοι με την αναπηρία και προσπαθούμε να εξαλείψουμε τις ‘’αδικίες’’-διακρίσεις.

Δεν θα κάτσω να ψάξω τους νόμους γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και αποκλείεται να ‘’επιτρέπουν’’ κάτι τέτοιο. Απλά κανενός δεν του καίγεται καρφί για το αν ‘’εγώ’’ στην αναπηρική καρέκλα στερούμαι το δικαίωμα να ταξιδέψω σαν άνθρωπος με το πλοίο αντί να ντροπιάζομαι και να θλίβομαι με αυτήν την απαράδεχτη αντιμετώπιση…

Μια ακόμη μάχη μόλις ξεκίνησε…».