Ο ΄Αρειος Πάγος επιδίκασε αποζημίωση ύψους 8.000 ευρώ σε βάρος ιδιοκτητών ακινήτου, οι οποίοι αν και γνώριζαν ότι για το κατάστημα που νοίκιασαν δεν μπορούσε να εκδοθεί άδεια λειτουργίας, παρόλα αυτά το μίσθωσαν για οκτώ χρόνια προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως καφενείο.
Σύμφωνα με το ιστορικό της δικαστικής αποφάσεως το Δεκέμβριο του 2004 επιχειρηματίας νοίκιασε για οκτώ χρόνια έναντι του ποσού των 400 ευρώ μηνιαίως ισόγειο κατάστημα προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως καφενείο.
Αφού υπέγραψε το σχετικό μισθωτήριο συμβόλαιο απευθύνθηκε στη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Δήμου Αθηναίων, η οποία εγγράφως αρχικά τον διαβεβαίωσε ότι μπορεί το επίμαχο κατάστημα να χρησιμοποιηθεί ως καφενείο.
Στη συνέχεια το Τμήμα Υγειονομικού Ελέγχου της Νομαρχίας Αθηνών και ο Δήμος Αθηναίων ενέκριναν το μίσθιο ως κατάλληλο για καφενείο. ¨Όμως μετά από λίγο του γνωστοποιήθηκε από το Δήμο Αθηναίων ότι δεν μπορεί το ακίνητο να χρησιμοποιηθεί ως κατάστημα.
Και αυτό γιατί ανακλήθηκε στο μεταξύ η άδεια αλλαγής χρήσης του μισθίου καθώς οι ιδιοκτήτες αυθαίρετα είχαν κάνει αλλαγή χρήσης του ακινήτου από κατοικία σε κατάστημα, ενώ ήδη στους ιδιοκτήτες είχε επιβληθεί πρόστιμό ανέγερσης και πρόστιμο διατήρησης.
Ο ενοικιαστής προσέφυγε στην Δικαιοσύνη διεκδικώντας αποζημίωση για την ηθική βλάβη που υπέστη και αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη ύψους 167.230 ευρώ.
Ο Άρειος Πάγος επισημαίνει στην απόφαση του ότι ο ενοικιαστής δικαιούται χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που υπέστη (8.000 ευρώ), καθώς οι ιδιοκτήτες κατά την κατάρτιση της μίσθωσης γνώριζαν ότι το ακίνητο είχε πραγματικό ελάττωμα, αφού αυθαίρετα είχε μετατραπεί σε κατάστημα από κατοικία και λόγω του ελαττώματος αυτού ήταν αδύνατη η έκδοση άδειας λειτουργίας καφενείου.
Οι ιδιοκτήτες -σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση- αν και γνώριζαν το ελάττωμα το απέκρυψαν στον ενοικιαστή με αποτέλεσμα να υποβληθεί στη ταλαιπωρία έκδοσης άδειας προσερχόμενος σε δημόσιες υπηρεσίες και παράλληλα να του προκληθεί θλίψη όταν του αποκαλύφθηκε η αλήθεια.
Ακόμη, ο Άρειος Πάγος δέχθηκε ότι ο ενοικιαστής δικαιούται και αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη, αλλά η αγωγή του ως προς το σκέλος αυτό είναι αόριστη, καθώς δε προσδιορίζει αναλυτικά τα κέρδη που απώλεσε και τον τρόπο με τον οποίο προέκυπτε η απώλεια, αλλά απλώς παρέπεμπε στα λογιστικά του βιβλία. Για το λόγο αυτό παραπέμφθηκε και πάλι η υπόθεση στο Πρωτοδικείο Αθηνών για να προσδιοριστούν τα διαφυγόντα κέρδη.
