Άντε πάλι. Οι Έλληνες χάρη στην φλεγόμενη Φεράρι θυμηθήκαμε ότι σκοτωνόμαστε σαν τις μύγες στους δρόμους.
Λίγους μήνες μετά την Πόρσε του τράπερ, δυο τρία χρόνια μετά το Γκολφ του Ζαχαριά, πέντε χρόνια μετά την Πόρσε του Τζάμπο και έξι χρόνια μετά το τζιπ του τραγουδιστή, θυμηθήκαμε πως ζούμε σε χώρα με ένα από τους υψηλότερους δείκτες τροχαίων στην Ευρώπη.
Πριν ακόμα σβήσουν οι φλόγες στην 488 Pista, όλοι σκαρφαλώσαμε στα πληκτρολόγια κυνηγώντας τα like στην πραγματογνωμοσύνη που καταθέταμε αφειδώς στα μέσα κοινωνική δικτύωσης. Πραγματογνώμονες, δικηγόροι, ειδικοί και μη δημοσιογράφοι, οδηγοί αγώνων, δάσκαλοι οδήγησης, δάσκαλοι απλοί, αλλά και η …κουτσή Μαρία, όλοι είχαμε βγάλει πόρισμα για το τι και πως, καταθέτοντας στην συνέχεια και τις προτάσεις μας προκειμένου να μην ξανασυμβεί.
Μας έφταιγε η Ferrari, η άσφαλτος που ήταν 5 μηνών και όχι 5 …ημερών, τα λάστιχα που ήταν κρύα, ο πεζός που υποτίθεται ότι προσπάθησε να αποφύγει το θύμα, το αυτοκίνητο που παρενόχλησε και θα το δούμε στο βίντεο, η υπερβολική ταχύτητα, η μαύρη μοίρα μας η κακομοίρα μας…
Αφού δε εξαντλήσαμε τα αίτια, πέσαμε με τα μούτρα στις προτάσεις για την θεραπεία του επικίνδυνου σημείου. Βροχή οι προτάσεις των αυτόκλητων συγκοινωνιολόγων:
– «Να κοπούν τα δέντρα» (πάλι καλά που ήταν εκεί και δεν έσκασε σε κάποιον αντίθετα ερχόμενο)
– «Να μπουν μπαριέρες» (αυτές παίζουν παντού)
– «Να ρίξουμε καινούρια άσφαλτο» (πριν 5 μήνες είχαν ρίξει)
– «Να εξυγιάνουμε το σύστημα παροχής διπλωμάτων» (αυτό δεν θα γίνει ποτέ!)
«Να ψάξουμε την ανάκληση της Ferrari» (λες και η πιθανή ανάκληση την έβγαλε από τον δρόμο και όχι ο πηδαλιούχος)
«Να ρίξουμε στην πυρά τον έμπορο» (δεν μπορεί, και αυτό κάποιος θα το είπε»
Όλοι είχαμε και από κάτι να πούμε αναφορικά με τα αίτια που προκάλεσαν τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου και στην συνέχεια με την μελλοντική θεραπεία των αιτίων προκειμένου να μην ξανασυμβεί.
Ούτε ένας δεν είπε πως απλά ήταν μια ζωή από τις 700+ που χάνονται κάθε χρόνο στους δρόμους της Ελλάδας, έχοντας την 4η χειρότερη επίδοση στην ΕΕ.
Ούτε ένας δεν μνημόνευσε ότι, ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει τακτικό μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία.
Ούτε ένας δεν στάθηκε στο ότι, οι μαθητές των λυκείων, πολλοί των οποίων οδηγούν κρυφά-φανερά χωρίς δίπλωμα, δεν έχουν μυρωδιά από την θεωρία της οδήγησης.
Κανείς δεν σκέφτηκε πως, ένας που παίρνει δίπλωμα στα 18, μετά από 21 ώρες θεωρητικής και σχεδόν άλλες τόσες πρακτικής εκπαίδευσης στις σχολές οδηγών, έχει δικαίωμα να οδηγεί ένα αυτοκίνητο 700+ ίππων.
Δεν άκουσα κάποιον να επισημαίνει ότι, οι εξεταστές που δίνουν τα διπλώματα είναι υπάλληλοι διάφορων ειδικοτήτων που στο τέλος του ωραρίου τους εξετάζουν υποψήφιους οδηγούς και πληρώνονται με την ώρα από το υπουργείο (κάτι σαν επίδομα).
Δεν ακούστηκε κιχ για το ότι οδηγοί που υπό την επήρεια αλκοόλ ή άλλων ουσιών, σκότωσαν αθώους-ανυψοψίαστους πολίτες και δικάστηκαν για φόνο εξ αμελείας και όχι για φόνο εκ προθέσεως.
Κανείς δεν επεσήμανε το αισχρό παράδειγμα του βουλευτή που σκότωσε με δική του υπαιτιότητα σε τροχαίο, αλλά την γλύτωσε γιατί έχει βουλευτική ασυλία. Δεν ακούστηκε ούτε λέξη για το αν τιμωρήθηκε ο οδηγός βουλευτή που μπαίνοντας παράνομα στο προαύλιο της Βουλής σκότωσε τον μοτοσικλετιστή.
Και, και, και… τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος που προσπαθεί να δώσει μια αντικειμενική εξήγηση του τι συνέβη στην στροφή της «χούφτας» και τι –νομοτελειακά- θα ξανασυμβεί σιμά κοντά. Και δεν θα συμβεί μετά από μήνες ή χρόνια, όταν κάποιος «επώνυμος» με υπεραυτοκίνητο θα πάει να συναντήσει τους παραπάνω αναφερόμενους, δίνοντας μας την αφορμή να γίνουμε επαΐοντες σε θέματα οδήγησης, μηχανολογίας αυτοκινήτων και κατασκευής δρόμων. Θα συμβεί και σήμερα και αύριο και μεθαύριο και κάθε ημέρα, αλλά θα περνάει στα ψιλά γιατί δεν θα έχει Ferrari ή συγγενή στην Βουλή.
Όμως, αφού κάθε «ανώνυμο» δυστύχημα θα περνάει στα ψιλά, όλοι μας θα εφησυχάσουμε μέχρι να μας συνταράξει και πάλι η επόμενη «τρανταχτή» απώλεια. Λες και αυτοί που δεν ανήκουν σε μεγάλα οικονομικά ή πολιτικά τζάκια δεν έχουν ψυχή. Λες και το να προβάλλουμε τον άδικο χαμό τους στην άσφαλτο δεν είναι σήμα κινδύνου για όλους μας.
Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα. Άλλωστε το μόνο σίγουρο είναι ότι, σε λίγο ή πολύ καιρό από σήμερα θα έρθει το mail από τον αρχισυντάκτη:
«Γράψε κάτι για εκείνο το συμβάν, όλοι το έχουν και εμείς τίποτα».
Να γράψω και να ξαναγράψω. Να γράφω, να γράφουμε κάθε ημέρα όλοι μας μήπως και γλυτώσει –έστω- ένας. Αλλά βλέπετε το καθημερινό δεν πουλάει, δεν είναι πιασάρικο. Άσε που δεν έχει υπεραυτοκίνητο, ή …διασημότητα του τόπου. Έτσι λοιπόν θα γράφουμε μόνο όταν πληρούται κάποια από τις παραπάνω συνθήκες και όλοι μαζί θα κοιμόμαστε μέχρι να μας ξεσηκώσει το επόμενο επώνυμο τροχαίο.
Μέχρι τότε θα σκοτωνόμαστε και θα μένουμε ανάπηροι στα μουλωχτά.
Υ.Γ.: Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο ή likes θα ρισκάρω να υποθέσω ότι, το έβγα της 488 Pista έγινε την ώρα που ο οδηγός πάτησε βαθειά το γκάζι και η τεράστια ροπή μεταφέρθηκε απότομα στους πίσω κινητήριους τροχούς (λέγεται και υπερστροφή ισχύος) με –κατά πάσα πιθανότητα- το Manettino στην θέση “CT OFF” ή “ESC OFF”.
Όσο για την φωτιά, ούτε καν υπόθεση δεν κάνω καθώς είναι πολυπαραμετρικό αποτέλεσμα. Αυτό που θέλω να προσθέσω κλείνοντας είναι ότι, τα super cars δεν υπόκεινται στα υποχρεωτικά crash tests προκειμένου να κυκλοφορήσουν στον δρόμο.
