Μπορεί να μοιάζουν αποκύημα φαντασίας, ή ακόμα και σενάριο επιστημονικής φαντασίας όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για σχέδια που αναπτύχθηκαν σε ένα άκρως απόρρητο βρετανικό εργαστήριο πόλεμου για περισσότερο από 70 χρόνια.

Το Υπουργείο Άμυνας 1, γνωστό ως «κατάστημα παιχνιδιών Τσώρτσιλ», ήταν ένα εργαστήριο με μυστικά όπλα που δημιουργήθηκε το 1939 από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, θερμό υποστηρικτή της επιστήμης και της τεχνολογίας για πολεμικούς σκοπούς. Όπως λέγεται μάλιστα ο Τσώρτσιλ ενθάρρυνε τους επιστήμονές του να δοκιμάζουν ακόμη και τις πιο παράλογες εφευρέσεις, ακόμα κι αν πολλές εξ αυτών έμειναν μόνο στα σχέδια. Υπήρξαν όμως κι εκείνες που στέφθηκαν με επιτυχία και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Panjandrum: Η γιγαντιαία ρόδα με τις ρουκέτες.

Επρόκειτο για όπλο με απίθανη εμφάνιση, η βάση του οποίου ήταν μια ρόδα την οποία σχημάτιζαν δύο μεγάλοι ξύλινοι τροχοί με έναν τόνο εκρηκτικών να στριμώχνεται στο εσωτερικό του άξονα. Αξιοσημείωτο είναι πως ακόμη και χωρίς τη θανάσιμη δύναμη των εκρηκτικών που μετέφερε ήταν αρκετά τρομακτικό δεδομένου ότι ζύγιζε περίπου 1.800 κιλά. Μετά από εκτεταμένες δοκιμές, το πρωτότυπο καταστράφηκε κατά την διάρκεια της τελικής δοκιμής στη διάρκεια της οποίας βγήκε επικίνδυνα εκτός πορείας και αποσυντέθηκε στη θάλασσα.

The Time Pencil –o κρυφός πυροκροτητής μολύβι

Η άλλη του ονομασία ήταν «πυροκροτητής μολύβι». Ήταν μία κατασκευή σε σχήμα μολυβιού με χρονικές ασφάλειες και φιαλίδιο διαβρωτικού χλωριούχου χαλκού και εκρηκτικών. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν εκτενώς κατά τη διάρκεια μυστικών επιχειρήσεων της SAS στην Αφρική. Μάλιστα ένας από αυτούς τους πυροκροτητές χρησιμοποιήθηκε, στον χαρτοφύλακα-βόμβα κατά την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ.

Limpet Mine: Θαλάσσιες νάρκες

Η ιδέα της χρήσης μίας ανθρώπινης τορπίλης συνδέθηκε με τους βατραχανθρώπους που χρησιμοποιούσαν τότε τον πιο ισχυρό μαγνήτη στον κόσμο, τοποθετώντας σε εχθρικά πλοία εκρηκτικά, ικανά να δημιουργήσουν μία μεγάλη τρύπα. Είχαν χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο για καταστροφικά αποτέλεσματα. Επτά ιαπωνικά πλοία βυθίστηκαν ή αφοπλιστήκαν με τη χρήση αυτών των ναρκών στο λιμάνι Σιγκαπούρης το 1943.

Project Habbakuk: Ένα γιγαντιαίο αεροπλανοφόρο από πάγο

Ήταν στις αρχές του 1942 όταν η Μεγάλη Βρετανία έψαχνε απεγνωσμένα ένα σχέδιο για να αναχαιτίσει τη γερμανική επέλαση στον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ο ιδιόρρυθμος επιστήμονας Geoffrey Pyke είχε ένα σχέδιο το οποίο ενέκρινε ο ίδιος ο Τσώρτσιλ. Ήθελε να κατασκευάσει ένα αεροπλανοφόρο από πάγο το οποίο σύμφωνα με τα σχέδιά του θα ήταν άτρωτο από τις τορπίλες των γερμανικών υποβρυχίων λόγω της σκληρότητας του πάγου. Το πλοίο θα είχε 610 μέτρα μήκος και 92 μέτρα πλάτος, αλλά θα έπρεπε να βρίσκεται μόνιμα σε θερμοκρασία -16 βαθμών κελσίου. Αυτό σήμαινε, πως θα έπρεπε να εξοπλιστεί με σύστημα ψύξης και κάποιου είδους μόνωση για το περίβλημα. Τόσο ο Τσώρτσιλ όσο και το επιτελείο του Αγγλικού Ναυτικού ενέκριναν την ιδέα στις 7 Δεκεμβρίου του 1942 και μαζί με αυτή έδωσαν την έγκριση και για ένα τεράστιο κονδύλι που θα χρησιμοποιήτο την κατασκευή των πλοίων από πάγο, με την επιχείρηση να παίρνει το όνομα «Σχέδιο Habbakuk»

Διαπιστώθηκε όμως κατά τις δοκιμές πως στα σημεία των ενώσεων των μπλοκ δεν ήταν τόσο άτρωτο όσο υπολόγιζαν με αποτέλεσμα το σχέδιο να εγκαταλειφθεί. Λίγους μήνες αργότερα δυο επιστήμονες στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ έφτιαξαν ένα μείγμα από νερό, χαρτί και πριονίδι ξύλου, το οποίο όταν πάγωνε, όχι μόνο έλιωνε πολύ πιο αργά, αλλά γινόταν και εξαιρετικά ανθεκτικό. Το νέο υλικό ονομάστηκε «Pykrete», προς τιμήν του Geoffrey Pyke. Ο Pyke αυτοκτόνησε το 1948 παίρνοντας ισχυρή δόση ναρκωτικών, ενώ το «Σχέδιο Habbakuk» ξεχάστηκε.

The Sticky Bomb: Θανατηφόρα εκρηκτικά

Στην ουσία επρόκειτο για ένα είδος χειροβομβίδας από γυαλί η οποία περιείχε πάνω από μισό κιλό νιτρογλυκερίνης και καλυπτόταν με μία εξαιρετικά κολλώδη ουσία. Στη θεωρία, την κολλώδη βόμβα θα μπορούσαν να την κολλήσουν πάνω σε ένα δεξαμενόπλοιο, χωρίς να υπολογίσουν βέβαια πως στην πράξη τα τανκ συχνά ήταν πολύ λερωμένα ή βρεγμένα ώστε να μπορέσει να κολλήσει κανείς μία τέτοια βόμβα. Παρ’ όλα αυτά, 2,5 εκατομμύρια φτιάχτηκαν και χρησιμοποιήθηκαν μεταξύ 1940 και 1943.

Artificial Harbours: Μία εφεύρεση για να μπορούν να έρχονται τα δεξαμενόπλοια στην ξηρά

Τα τεχνητά λιμάνια ή αλλιώς Mulberries όπως ήταν γνωστά, ήταν φορητά, προσωρινά λιμάνια ειδικά σχεδιασμένα κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να βοηθούν τους συμμάχους να ξεφορτώνουν τα βαριά φορτία. Το Mulberry 1 kai 2 μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία για την απόβαση στη Νορμανδία, τον Ιούνιο του 1944.

PIAT : Φορητό σύστημα σχεδιασμένο για να βοηθήσει Βρετανούς στρατιώτες στη μάχη με τα γερμανικά τανκς.

Έως τα μέσα του Β” Παγκοσμίου Πολέμου τα τανκ είχαν γίνει όλο και πιο καλά θωρακισμένα, σε σημείο που ήταν απροσπέλαστα για τους παρωχημένους εκτοξευτές βομβίδων. Για το λόγο αυτό λοιπόν ο PIAT (Projector, Infantry, Anti-Tank) ήταν ένα φορητό σύστημα που μπορούσε να εκτοξεύσει μια βόμβα μέχρι και 110 μέτρα με 1.1 κιλό. Μάλιστα είχαν δημιουργηθεί για πρώτη φορά για τις βρετανικές δυνάμεις το 1943 και παρόλο που δεν ήταν πάντα αξιόπιστη εφεύρεση ήταν αρκετά ικανή να πλήξει τον εχθρό.